Het was vorig jaar, 3 juni, op mijn verjaardag dat ze er ineens was. Het was de zondag van het ecotuinenweekend van Velt en wij hadden een hele dag met onze afdeling tuinen bezocht. Een plezante verjaardag!

’s Avonds zaten we met de familie op het terras taart te eten toen ze plompverloren aangetrippeld kwam. We zagen dat ze een ringetje droeg en dus een verloren gevlogen duifje was. Op het bordje kippenvoer dat ik voor haar neerzette, kwam ze direct af. Maar pakken kon ik haar niet. Ze vloog steeds op.

Maar ze bleef wel in de buurt. De volgende dagen, als ik de kippen hun graantjes bracht, was ze er ook steeds. De kippen waren er eerst niet content mee maar het beestje slaagde er toch telkens in om haar graantje mee te pikken.

En toen lukte het wel om haar vast te grijpen. Wat ik gedacht had, werd bevestigd : het was een verloren gevlogen, jong duifje van een duivenmelker. De stempel in haar vleugel was echter onleesbaar geworden. En met haar naar het duivenmelkerslokaal in het dorp trekken, daar had ik niet echt goesting voor.

Van mij mocht ze blijven, eten en drinken genoeg in onze tuin. En als zo’n duif al van in ’t begin verloren vliegt, is ze voor een duivenmelker waarschijnlijk toch niks waard.

En ze bleef! Elke ochtend als ik buitenkwam, kwam ze aangevlogen. Ze wist het heel snel dat ik diegene ben die eten geeft aan de kippen. Als ik daar wat mee talm, vliegt ze enkele keren rond mijn hoofd en toont dan de weg naar het kippenhok. Als ik in het weekend wat langer binnen blijf, komt ze op het terras rondtrippelen en naar binnen turen. Als ze me ziet, kijkt ze me aan, zo met een scheef kopke en zie ik haar denken : “Awel jong, waar blijft ge?” Mijn huisgenoten hebben dan veel plezier.

Ze heeft zelfs het vuurwerk met oudjaar overal in de buurt overleefd en eigenlijk is ze nu een dikke duif geworden. De kippen vinden haar allang geen vreemde eend in de bijt meer en zijn het gewoon dat ze er is. Waar ze slaapt, dat weet ik niet. En of ze in het nieuwe jaar een lief zal vinden, dat is ook nog een vraag.

Mijn duifje hoort er in ieder geval bij en iedereen hier vindt haar grappig en hopelijk blijft ze nog heel lang bij ons …