door

Twee borsten

Deze namiddag moest ik naar het jaarlijks medisch onderzoek bij de arbeidsgeneesheer. Een nogal nutteloos tijdverdrijf vind ik zelf, maar ja…

De arts maakte me opmerkzaam op een bijzondere verjaardag. Ik ben al vijf jaar mijn twee vriendinnen kwijt.

Niet dat ik daar rouwig om ben hoor! Die twee vriendinnen hebben me ‘van ze leven genoeg gekoeioneerd’.

Ik was nog maar 23 toen die ene ineens een kanjer van een gezwel kreeg waarvoor ik onder het mes moest. Gelukkig was het goedaardig maar vanaf dan moest ik elk half jaar naar de mammografie. Gruwelijk! Zorgelijk kijkende dokters. Verschillende radiologen die elkaar tegenspraken maar me op het hart drukten zeker snel terug te komen. Want “gevaarlijke borsten, mevrouw!” Een gynaecologe die met de handen in het haar zat maar me terwijl beschuldigde van cancerofobie.

Ik deed mijn beklag bij de huisarts en toen is die brave man in actie geschoten. “Vanaf nu regel ik alles voor die twee vriendinnen van u want ze zijn inderdaad gevaarlijk maar we gaan ons niet laten opjagen.” Dat stelde me gerust. “Gevaarlijk of niet, dokter, ze hebben me toch nog nooit gebeten hoor.” “Nu ken ik u weer zeh!” lachte de man.

Vanaf dan geen mammo’s meer voor mij! Maar wel elk half jaar een MRI (magnetische resonantie). Daarop was het beeld veel duidelijker. Men kon zien dat die twee vriendinnen inderdaad geen ‘simpele trienen’ waren maar alles bleef wel goedaardig. Ik moest al maar jaarlijks meer gaan. Ze hielden zich zo rustig dat ik op het einde maar om de twee jaar moest.

En dan, als ik het helemaal niet meer verwachtte, had de ene vriendin ineens 3 ‘carcinoma in situ’. Er waren dus cellen met kwaadaardige kenmerken maar ze hadden het omliggende weefsel nog niet geïnfiltreerd en waren nog niet uitgezaaid. Maar het verdict van de chirurg was hard: ze moesten eraf, alletwee de vriendinnen! Want de andere ging dit ook krijgen.

Er was wel geen haast bij, het duurt wel even eer die cellen uit hun kapsel groeien. En nabehandeling ging ook niet nodig zijn omdat we er op tijd bij waren. Ik mocht enkele maanden wennen aan het idee en nadenken wat ik in de plaats van die vriendinnen wilde.

Ik kon direct een reconstructie laten doen in dezelfde operatie. Dus ik zou niet wakker worden zonder vriendinnen. In het UZ in Brussel kreeg ik een dubbele mastectomie met reconstructie door middel van diepflap. De operatie door professor Hamdi en zijn team duurde acht uren. De twee zieke vriendinnen werden verwijderd en van buikvet en -weefsel werden er twee nieuwe gemaakt. Een super techniek vind ik. Buiten wat littekens onder een bikini ziet ge daar bijna niets meer van. En er zitten geen lichaamsvreemde protheses in mijn lijf.

Het herstel was wel enorm zwaar. Ik bleef een week in het ziekenhuis. En dat was afzien. Vooral die buik waar een heel stuk uit was, dat was pijnlijk. Maar de verpleegkundigen en het medisch team, die waren fantastisch. Ik mocht daar wenen maar we hebben ook enorm gelachen met al die miserie. Ik mocht ook enkele maanden niet heffen of tillen en na een half jaar was er nog een kleine vervolgoperatie.

Onze huisdokter, die is nu met pensioen. Maar voor hij ging, heeft hij me wel nog eens op controle gestuurd. Ik liet een echografie doen en daarop kon de radioloog zien dat deze vriendinnen heel braaf en rustig zijn. En ikke content!

Voor alle duidelijkheid: dit ben ik niet 😉

55 thoughts on “Twee borsten”

  3. How jong, zware kost. Alle bewondering voor hoe je hier thans mee omgaat.
    Mijn schoonzus maakte hetzelfde mee anderhalf jaar terug. Ik weet nu welke lijdensweg het is. Mijn madam en ik waren (en zijn nog steeds) haar steun en toeverlaat.

    Like

    Beantwoorden

  5. Oh wat raakt dit logje me… ik heb het hele proces doorgemaakt met mijn zus, zwaar, zo zwaar. Ik ben blij dat je het goed stelt, al is dat natuurlijk een understatement van jewelste, maar toch… het leven is zo NIET vanzelfsprekend en we moeten het koesteren. Een echt gemeende virtuele knuffel!

    Like

    Beantwoorden

    • Dankjewel Mrs Brubeck! Het was een verwarrende periode. Ik vond zelf dat ik geen kanker had omdat ik geen nabehandeling hoefde. Maar toen de plaatselijke vereniging ter ondersteuning van kankerpatiënten voor de deur stond met een wellness bon voor mij, was dat serieus confronterend…

      Geliked door 1 persoon

      Beantwoorden

  13. Bij je laatste zinnetje ‘dit ben ik niet’, was ik opgelucht, tot ik begreep dat je het over de foto had en dat het wél jouw verhaal was.

    Knap dat je er open over schrijft, knap dat je positief en met humor kan over spreken nu ( na emotionele jaren), knap dat je de onrustige vriendschap liet vervangen door stabiele vriendinnen. Ikke ben mede content voor jou!

    Like

    Beantwoorden

  16. Hey Hildeke wat heb je alweer een prachtig verhaal geschreven! Zo doorspekt met humor maar je merkt wel dat het een hevige strijd was… Nooit zal ik vergeten dat ik je uitgerekend een paar minuten voor je naar het ziekenhuis vertrok, heb opgebeld! Ik wist niet dat het net die dag was dat de operatie gepland stond. Was wel blij om je nog even succes te kunnen wensen toen! Ongelooflijk dat het 5jaar geleden is, wat gaat de tijd toch snel xxx

    Like

    Beantwoorden

  17. Oooo Hilde , ik wist dit niet. Veel te lang elkaar niet ‘echt’ gesproken . En tijdens ons avondje met de jeugdvriendinnen is dit niet ter sprake gekomen dacht ik?. We hebben blijkbaar allemaal in de afgelopen 35 jaar een rugzak(je) mee te dragen. Dat we die avond in oktober allemaal heel erg geweend hebben…van het lachen,😉 toont aan dat we toch wel allemaal straffe madammen zijn. Maar dit verhaal raakt me toch enorm…jij bent wel de strafste madam van ons allemaal 🤗. Tijd om nog eens af te spreken met de “jeugdvriendinnen “💛

    Like

    Beantwoorden

  18. Wow, wat heb je dit moeilijke verhaal fantastisch neergeschreven. Heel knap hoe je ermee omgaat. En erover schrijven, erover bloggen, erover praten, helpt zó veel om het allemaal een plaats te geven.
    Er spreekt moed en hoop uit je verhaal.
    Toen ik samen met een groep lotgenoten revalideerde, viel me op hoe letterlijk élk borstkanker-verhaal anders is. Maar elk met ons ander verhaal, kunnen we elkaar toch verder helpen.
    Ik ben blij dat ik jouw blog gevonden heb! Ik blijf hier nog wel even hangen 🙂

    Like

    Beantwoorden

    • Oei, jij ook zo’n verhaal? Ik vind het mijne toch nog steeds niet zo erg omdat ik geen nabehandeling hoefde en het snel duidelijk was dat dat ik dit ging overleven omdat we er zo rap bij waren. Dankbaar wordt een mens daar van…
      Ik ben direct op jouw blog ook eens gaan piepen. Zo tof en veelzijdig jong! Ik ga je ook volgen!😘

      Geliked door 1 persoon

      Beantwoorden

      • Dankjewel, zo fijn! Ik was een beetje op zoek naar gelijkgestemden, en vind die gelukkig hier en daar wel!
        Ja, ik heb ook zo’n verhaal. Ik heb beide vriendinnen nog, maar vind de ene eigenlijk maar een kwaaie vriendin. Borstkanker gehad dus, het vreemde aan het verhaal was dat de klieren niet besmet waren, maar dat er wel een uitzaaiing was in een ruggenwervel. Ik ben dus geopereerd, en heb daarna bestraling gehad op de twee plaatsen. Gelukkig had ik geen chemo nodig. Gelukkig hebben we toch altijd dingen waar we dankbaar om kunnen zijn. Ook om onze gezondheidszorg, trouwens.
        Ondertussen is de behandeling al een tweetal jaar achter de rug, maar de naweeën blijven toch wel lang duren. Ik kreeg kanker, werd 50 en raakte mijn werk kwijt (doordat de subsidies voor onze vzw stopgezet werden), en dat heeft er heel hard ingehakt. Veel harder dan ik ooit op voorhand had kunnen inschatten.
        Maar zeker, het basisgevoel is: dankbaar dat we er nog zijn. Feit.

        Geliked door 1 persoon

  20. Een moedige blog over jarenlang zorgen hebben en uiteindelijk dus een ingrijpende operatie met een knappe reconstructie. Waardoor je dus gelukkig geen problemen hebt gehad vanwege ondeugdelijke implantaten.
    Ik bewonder je dat je na vijf jaar zo’n mooi, evenwichtig stuk kunt schrijven!
    De tijd heeft ook de emoties ook geheeld.
    Het is, jammer genoeg, pas van de laatste jaren dat sommige chirurgen expert zijn geworden in reconstrueren met lichaamseigen materiaal. Het enige alternatief was zo’n 18 jaar geleden – ook voor mij – een prothese. Net als jij behoefde ik geen nabehandeling: wat een opluchting!
    Ik wens je op de 5-jarige verjaardag van je herstelde vriendinnen een “lang zal ze leven” toe!
    Hartelijke groeten van Zem.

    Like

    Beantwoorden

      • Mijn vreugde over het probleemloos zonder chemo’s en bestralingen door te kunnen gaan met mijn leven overheerste destijds alles.
        En met een prothese bedoel ik zo’n “kippenfilet-achtig” geval, die je in een speciale BH met hoesje moet stoppen. In het begin wennen, maar na jaren weet je niet beter.
        Maar niets gaat boven een mooie reconstructie natuurlijk! Ik ben erg blij voor je dat dat bij jou zo goed gegaan is.
        Een stevige “virtuele knuffel” terug!

        Like

      • Amai Zem, wat heb ik een ongelooflijk respect voor jou! Je bent een sterke madam dat jij zo positief en met liefde voor de natuur bezig blijft! Ik ken die ‘kippenfilet-achtige dingen’ van in het WZC waar ik werk. Ik vind dat hard en pijnlijk voor een vrouw want zo wordt ze er elke keer aan herinnerd wat ze verloren is. Ik wens je heel veel sterkte!!!

        Like

  22. Zo. Pfoe. Mooi dat je het deelt, mooi ook dat het zorgelijke voorbij is. Je had mijn respect al, maar nu nog eens.

    En dan dit bericht in de categorie ‘Genieten’ plaatsen, dat vind ik echt genieten. 😉

    Like

    Beantwoorden

Plaats een reactie