We hadden ons al gesetteld in het naburige dorp en dachten dat we niet meer naar ons geliefde geboortedorp zouden terugkeren. Toen vond mijn lieve wederhelft ‘onnozelweg’ een bouwgrond te koop in de krant… ” Toch niet in die drukke straat zeker!” protesteerde ik.  We waren ondertussen ook bezig met de adoptieprocedure van onze jongste dochter dus wat zou hij nog allemaal over ons hoofd trekken! Geen avance, we moesten mee gaan kijken want hij wist waar het was en dat was daar heel tof. Allee, ik met gemengde gevoelens mee…maar wat bleek… Het was in een doodlopend zijstraatje van die drukke straat. En toen ik daar rondliep kwam daar zo’n gevoel over mij van ‘dit is het! hier zou ik echt wel kunnen wortelen!’

Het stuk was een weide van het OCMW. Achter dat stuk, nog allemaal weiden met veel boterbloemekes erin.. Het straatje liep dood in een modderig wegje waar je juist met de fiets door kon. Daarnaast een boske en andere kant een weide met koeien. De zonen waren ook super enthousiast! Ze draafden met hun caoutchou bottekes van hier naar daar, overal schatten ontdekkend. Overgelukkig werd ik ervan…

Dus we wilden de grond kopen… Het stuk werd openbaar verkocht juist op de dag dat wij voor een laatste gesprek naar de psycholoog moesten om ons kandidaat adoptie-ouderschap te bespreken. De psycholoog zou er rekening mee houden en ons op tijd laten gaan. Het gesprek was echter zo boeiend dat we wel het laatste strootje uit het dak getrokken hebben😜. Tja, en dan natuurlijk file onderweg. Ons vader gebeld : ‘hou ze daar wat bezig, we komen af.’ Er was zeer veel volk en interesse, zei hij. O jee, dit ging ons nooit lukken…

Maar toch, we hebben nog een laatste keer geroepen…en toen bleef het stil. En nog stil. De notaris bleef wachten om af te kloppen. En dan eindelijk… we vlogen elkaar in de armen.

Onze droom kon beginnen!

Mijn groene vingers jeukten! Hier zou ik me kunnen uitleven want in onze tuin in het naburige dorp had ik alles al vol planten gezet. Ik had zelfs al enkele keren gezegd dat ik ‘schappekes’ nodig had om in de hoogte verder te werken. Zo’n plaatsgebrek had ik om al mijn plannen nog uit te werken. Zalig!

Onze tuin is nu ondertussen ruim zes jaar oud en er is al veel gebeurd. Eigenlijk had ik al veel vlugger aan deze blog willen beginnen maar de weinige computerkennis en het liever met mijn handen in de aarde bezig zijn, speelden me parten. Maar nu ben ik gestart en zoals ‘ze’ zeggen : “Eens de kop eraf is, wordt het makkelijker…”