Straf

Op 51-jarige leeftijd moeten straf schrijven. Wie dat al heeft voorgehad, mag nu rechtstaan. Nu staat ‘de dees’ dus recht.

Gewoon omwille van twee woordjes als reactie op de blog van Thomas Pannenkoek! Straf hè … Dit schreef hij:

Zeventien bladzijden straf. Je kunt kiezen: ofwel telkens hetzelfde lijntje schrijven: ‘Ik zal nooit meer mijn handen wassen in het wijwatervat’, of een verhandeling over ‘de kweek van patatten op de maan’.

Allee zeh, dat eerste kan ik toch niet doen?! Dan ben ik al mijn volgers kwijt. 😉 De verhandeling over ‘de kweek van patatten op de maan’ dan maar.

En nu zit ik hier schoon hè! Hoe begint ge daar nu aan?

In mezelf lachend met de ongebreidelde fantasie van meneer Pannenkoek, besluit ik eens te googelen. Ik val begot bijna achterover: de Chinezen zijn daar mee bezig! Ik wist dat niet. Dankjewel meester Pannenkoek, weer wat bijgeleerd.

In januari 2019 is er een onbemande Chinese ruimtesonde, de Chang’e-4 geland op de achterkant van de maan. Dat is de kant die wij vanop aarde nooit zien. Omdat de maan even snel rond haar as draait als rond de aarde zien wij steeds maar één kant. Op de achterkant zijn er veel meer kraters. Tussen de zuidpool en één van die kraters hebben de Chinezen hun ruimtesonde laten landen. Daarvoor hadden ze hulp nodig van een satelliet want de maan zat in de weg om radiocontact met de aarde te kunnen hebben.

En die patatten dan? Awel, zij hadden zaadjes van patatten mee! Ook katoenzaadjes, zijderupsen, fruitvliegjes en gist trouwens. Dat ecosysteempje hebben ze in een blik geplaatst op het maanoppervlak. In dat blik zit ook een buisje dat zonlicht binnenbrengt. De planten kunnen zuurstof afgeven waardoor de zijderupsen uit hun cocon komen. Zij produceren CO2 en afval waardoor de planten kunnen groeien. Slim bedacht hè! Makkelijk is het wel niet want de temperatuur op de maan varieert nogal sterk, 100°C overdag en -100°C ’s nachts. En de lage zwaartekracht heeft ook een invloed op de groei.

De katoenzaden zouden gekiemd zijn en groeien ondanks die moeilijkheden. Maar patatten op de maan? Dat zou nog niet gelukt zijn, meneer Pannenkoek. Eerst moeten de Chinezen uitzoeken hoe dat ecosysteempje zichzelf in evenwicht gaat houden. Bedoeling is dan in de toekomst eten te kweken in de ruimte, voor onderweg tijdens langere missies.

Dat ze maar doen hoor. Ik heb daar geen ambitie voor. Ik kweek mijn patatten in mijnen hof! Et voilà, mijn straf is ook geschreven. Is ’t goed zo, meneer Pannenkoek?

Kleine gelukjes van Groengenot

Ik zag deze passeren bij enkele bloggers en wil de mijne er ook wel aan toevoegen. In deze donkere, eenzame Corona-dagen doen zo’n kleine gelukjes echt deugd.

Eerst en vooral het bloggen zelf. Het doel was een dagboek maken van onze tuin zodat bezoekers ook online een beetje konden volgen. Wie had gedacht dat ik daar zo ‘rijk’ zou van worden?! Ik heb de blogwereld ontdekt en ben zo blij dat ik daar deel mag van uitmaken. ’t Is een warme wereld. Er zijn zelfs vriendschappen uit ontstaan. Nog elke dag leer ik nieuwe mensen kennen. Enkelen mocht ik al ‘live’ ontmoeten. Met Vief zijn er zelfs al vage, wilde plannen om na de Coronacrisis van grote blogmeet te doen. Daar kijk ik naar uit …

Nog een klein gelukje: in de moestuin bezig zijn en ineens op de oprit een zwaaiende man met pet, mondmasker en boek in de hand ontdekken. De zon zat vlak achter hem en dus herkende ik hem niet. Tot hij zijn mondmasker even naar beneden trok. Mijnen ecomaat Frans De Smedt begot! Dat was zo lang geleden door die stomme Corona! Of ik iets kon doen met een ‘Vademecum Wilde Planten’? Want hij had dat boek dubbel gekregen. Niet alleen super blij met het boek zelf maar ook omdat hij daarvoor aan mij dacht. We hadden ook weer zo nen toffen babbel. Ik heb al zoveel geleerd van hem en zijn vrouw!

Eigenlijk een groot geluk: Velt! Momenteel liggen activiteiten stil, door de gekende crisis. Maar onderhuids en online is er zoveel aan ’t ‘broebelen’. Het Messenger-groepje van onze plaatselijke afdeling is actiever dan ooit. Er wordt gezeverd en gelachen maar ook serieus gewerkt. En regelmatig steken we elkaar een hart onder de riem. Wacht maar, als we terug in ’t echt gaan mogen samenkomen …

Nog zo een tof online ding: de Malderse zadendoos. Op een avond in september was ik aan ’t chatten met twee Malderse dames. Van ’t één kwam ’t ander en er ontstond een idee om een zadenruilsysteem op te zetten. Zaden die we zelf geoogst hadden of teveel gekochte zaden in een doos stoppen en die doos laten rondgaan. We lanceerden ons idee in de Facebookgroep van ons dorp en kregen heel wat reacties. De doos is ondertussen vertrokken en zit al bij de vijfde deelnemer. Benieuwd hoe dit experiment gaat aflopen …

Nog een zot gelukje: onze hond. Hoe ze steeds enthousiast en super blij is als we thuiskomen … Hoe ze merkt als iemand verdrietig is en dan haar kopje op je schoot komt leggen … Haar vriendschap is zo warm …