Deze zomer heb ik een toffe plantenkwekerij ontdekt. Een vriendin vroeg me om eens mee te gaan en amai! Dat ik daar nog nooit geweest was, het is zelfs bij ons in de buurt…

Verwoed pogingen doende om van mijn verbazing te bekomen, stelde de eigenares me direct gerust: “Eigenlijk weten veel mensen niet waarvoor wij staan.” Ik dacht allee jong, zo’n tof concept dat jullie hebben, dat moet ge toch van de daken schreeuwen!

In 1993 is deze plantenkwekerij gestart. Christine en haar echtgenoot Walter werken samen met één vaste arbeider. Tijdens de lente en zomermaanden krijgen ze hulp van seizoensarbeiders voor het oppotten en wieden.

Wat ik tof vind, is dat ze heel veel zelf kweken: zaaien, stekken en scheuren. Daarnaast zijn ze lid van een groep met andere kwekers zodat hun aanbod nog veel uitgebreider is. Ben je dus op zoek naar een plant die ze niet zelf gekweekt hebben, dan kan je die altijd bestellen.

Waar ik me dan helemaal goed bij voel, is dat ze duurzaam werken heel belangrijk vinden. Ze vangen het regenwater van de serres op. Ze hergebruiken de plastic potjes die de klanten terugbrengen. En de bestellingen worden in kisten met statiegeld klaargezet, dus geen wegwerpverpakkingen. Van de planten die niet verkocht zijn, nemen ze stek of ze scheuren ze. Snoeisel en onkruid wordt op het veld onder gefreesd.

Aan hun nieuwe website wordt op dit moment nog hard gewerkt. Er wordt een filter geïnstalleerd zodat je kan zoeken op standplaats, hoogte, bloemkleur en wintergroen. Dat zie ik helemaal zitten. Deze winter ga ik me kunnen amuseren en terug wat borders aanpassen.

Dit weekend, 21 en 22 september hebben ze opendeurdagen. Je moet zeker eens gaan kijken! Hun toontuinen zijn tof om eens door te wandelen en ideeën op te doen. En prijs – kwaliteit gezien, zijn hun planten voordeliger dan andere kwekerijen die ik al bezocht heb.

Als ik naar mijn werk fiets, rijd ik een tijdje naast de spoorweg.  De ‘routekant’, zeggen ze bij ons.  Daar staat één huis en daartegenover staan heel veel klaprozen in de berm tussen de straat en het spoor.  Alleen daar.  Ik vraag me af of die mensen die daar wonen elk jaar de grond aan de ‘routekant’ gaan verstoren.  Want klaprozen groeien in verstoorde grond.

In onze tuin staan ook wel wat klaprozen.  Daar waar er gewied werd, komen er van die bleke, wilde klaproosjes op.  Mooi, vind ik.

Maar ook papaver somniferum, de beruchte slaapbol heb ik er ooit gezaaid.

Dit is een gevulde vorm :

Deze is niet echt een klaproos maar wel Meconopsis of schijnpapaver :

Deze vaste papaver of Papaver Oriëntale vind ik ver van schoon, veel te rood.  Maar wel schoon van ver en omdat hij toch niet te lang bloeit, mag hij blijven.

De kleur van deze vaste papaver vind ik wel mooi.  Hij bloemt dit jaar de eerste keer.  Had hem vorig jaar gekocht maar werd in de tuin direct opgevreten door slakken.  Het was een leuke verrassing dat hij er dit jaar toch terug stond.

“Ze komen er langs ons oren al uit!!!”  Ons jongens kunnen er wat op doen, op al die courgettes.  Nochtans had ik dit jaar maar één plantje gezet, één gele courgetteplant.  Maar ’t is er ene  die goed zijn best doet.  Elke week kan ik wel enkele vruchten oogsten.

Daarom was ik op zoek gegaan naar wat andere recepten.   In het boek ‘de moestuin van mme Zsazsa’ vond ik een tip om groenten eens te roosteren.  De courgettes in schijfjes gesneden en in een grote kom gedaan.  Daar heb ik olijfolie op gegoten en goed gekruid met Ras el Hanout (gekregen van de buurman), kruidenzout en peper.  Dat goed door elkaar geroerd en dan op de bakplaat van de oven gespreid.  De oven had ik voorverwarmd tot 220°C en een half uurtje hebben ze erin gelegen.  Halverwege moest ik ze wel eens draaien.  Echt lekker was dat, ons Antje kwam ook graag proeven.

Maar om het wat toegankelijker te maken voor de broers, heb ik ze verwerkt in een tomaten-groentesaus met heel veel verse kruiden uit de tuin en gehaktballetjes.  Lekker, echt lekker!  Deze keer heb ik geen parels voor de zwijnen gemaakt…

Het natte weer van de voorbije maanden was voor dit stukje tuin super.  De poel bruist van leven.  De paddenvisjes hebben allemaal pootjes gekregen en zwermen uit over heel de tuin.  De kids van ’t Streukke duiken hier regelmatig met hun neus in het gras als ze weer zo’n springertje ontdekken.  Zalig!

De laatste weken horen we zelfs terug een kikker kwaken in de poel en sinds gisteren hoor ik er twee.  Heb ze wel niet gevonden.  Als ik met camera in de aanslag probeer dichterbij te komen, zwijgen ze verschrikt.  Tot ik weer verder ga.  Achter mijn rug beginnen ze dan terug te kwaken, de sloebers.

Het gras staat zalig hoog, kan het nog niet over mijn hart krijgen het al te maaien.  De wilde margrietjes, boterbloemen, teunisbloemen, blaassilene,… staan nog zo heerlijk te bloemen.  Als het zonnetje schijnt, is het hier een hemel voor libellen, zweefvliegen, hommels, bijtjes en andere kriebelbeestjes.  Zalig om naar te kijken!  Met de lieve wederhelft en een theetje in de hand, kom ik hier dan even genieten.  Het paradijs in de eigen tuin…

Eigenlijk is onze kruidenspiraal ontstaan uit nostalgie.  Toen onze jongste zoon een jaar of acht was, ging hij op woensdagnamiddag steeds naar ‘De Siebe’, een bioboerderij bij ons in het dorp.  De boerin knutselde met de kinderen en liet hen kennis maken met de natuur.  In de vakantie kampeerden ze op de boerderij.  Ze sliepen in ‘indianententen’, leerden brood bakken, dronken kruidenthee en amuseerden zich buiten.  Groot was zijn verdriet toen het boerengezin ging verhuizen naar Canada.  ‘De Siebe’ werd afgebroken en de grond verkocht.  Echt spijtig!  In die periode had ik Comite Jean Pain leren kennen en was er een kruidenspiraal gaan leren bouwen.  Dat wilde ik in onze tuin ook wel.  Onze zoon die aan het helpen was om ‘De Siebe’ af te breken, vertelde de boerin over mijn plannen.  Hij vroeg haar of hij wat stenen mocht meenemen voor moeke haar kruidenspiraal.  Zo zou er voor altijd een stukje ‘Siebe’ in onze tuin blijven.  De boerin was enthousiast en we mochten zoveel stenen meenemen als we wilden.

Met het hele gezin samen bouwden we onze kruidenspiraal.  Zelfs de jongste dochter, die toen nog een peuter was, hielp zeulen met steentjes op haar maat.  We haalden een halve meter aarde uit en vulden dat met steengruis.  Daarop zand en aarde gemengd en dan de spiraal opbouwen naar boven toe.

Eigenlijk is onze spiraal niet volgens de regels gebouwd.  Eigenwijs als ik ben, maakte ik er een eigen versie van.  Bij ons is het meer een kruidentuintje geworden in de vorm van een spiraal.  Wil je de echte kruidenspiraal maken, dan moet je gaan kijken bij Yggdrasil, een didactisch-ecologische ontmoetingsplaats voor permacultuur.  Meer info vind je hier.

Deze week heb ik onze kruidenspiraal een beetje ‘opgepimpt’.  Dit voorjaar waren we met de buren op weekend in de Ardennen.  ’s Zaterdags was het echter zo slecht weer dat we niks konden doen buiten.  Maar niet getreurd, dan zijn we maar een leisteenmijn gaan bezoeken.  De eigenaar van de mijn zei dat we stenen mochten rapen als souvenir.  We mochten alleen niet meer dan 150 kg boven halen.  Want dat was niet goed voor onze rug, grapte hij. 😊  De kinderen vonden dat natuurlijk plezant en zo had moeke ineens veel stenen om plantenetiketten mee te maken…