Soms kan het leven je danig door elkaar schudden.
Dat gebeurde bij ons op 26 juli, nu bijna 6 weken geleden. We hadden vakantie. Jongste was op kamp, de middelste op reis en we gingen oudste zoon bezoeken, een dagje met de fiets naar Brussel. Ter hoogte van de plantentuin van Meise hoorden we sirenes en een beetje verder in Strombeek zagen we op de A12 onder het fietspad, dit ongeval.
Het pakte ons. De lieve wederhelft en ik waren ervan gedaan. Wisten wij toen veel …
’s Avonds passeerden we daar terug, besloten in Meise aan een terrasje af te stappen en vertelden nog eens tegen elkaar over de ambulancier die we teken zagen doen dat de bestuurder overleden was. Gruwelijk erg vonden we dat voor zijn geliefden die achterbleven. Wisten wij toen veel …
Daar op dat terras kreeg ik telefoon en werden we danig door elkaar geschud. In het ongeval dat wij die ochtend hadden zien gebeuren, had onze buurman en goede vriend Johan Dermaut het leven gelaten.
We zijn er in ons ‘Streukke’ allemaal het hart van in. Johan was ‘op vakantie voor zijn pensioen’ (prepensioen mochten we niet zeggen 😉 ) waardoor hij veel tijd had voor de buren. Hij las zeer veel, was zeer intelligent, creatief en goedlachs. Als hij over de haag riep: “Heb je twee minuten?”, dan was je het eerste uur niet terug.
Wij werden ‘tuinvrienden’ door dit. Namen van planten kon hij echter niet onthouden. Elk voorjaar had hij hetzelfde probleem: “Wat hebben wij geplant en wat is onkruid?” Dan ging ik een namiddagje zijn ‘geheugen opfrissen’. Uren babbelen, lachen en zeveren, betekende dat. Als ik in de tuin een probleem had, kon ik steeds bij hem terecht. Palen die in de grond moesten? Een versleten struik die eruit moest? De kettingzaag die ik niet in gang kreeg? “Kom, Brutus zal dat wel doen.” zei hij dan.
Johan had ook een passie voor fotografie. Daarom vroegen we hem de foto’s voor ons boek ‘Onze Aarde Vieren’ te nemen. Het was zo fijn, samenwerken met hem.
Enkele weken voor zijn dood was hij nog foto’s komen nemen in onze tuin. Voor een nieuw project waar hij mee bezig was, zei hij. Daarvoor was hij ook boeken over de Renaissance aan ’t uitpluizen. We zullen nooit weten wat dat project zou geworden zijn. Woedend kan ik daarvan worden! Het is niet eerlijk dat zo’n positieve, levenslustige mens moest gaan.
Johan zijn vrouw, Katrien, werd door hem op handen gedragen. Ze waren zo’n mooi koppel maar nu staat ze er alleen voor. Nee, niet alleen! We hebben in ons Streukke al afgesproken dat we haar gaan helpen. Verbinding brengt troost, vind ik.
Daarom contacteerde ik een humanioravriendin die nu in Amsterdam woont. Toen onze kinderen klein waren, is ons contact heel even wat verwaterd. Maar nu komen we allang terug jaarlijks samen en dat doet echt deugd. Haar papa, Stefan Keppens is letterkapper. Haar mama is ook heel creatief. Ik mocht bij hen in de tuin een kei gaan kiezen en terwijl mijn verhaal eens doen. Het meeleven, het creatief meedenken, de prachtige tuin, het voelde als een zacht troostend dekentje. Ik had graag het woord ‘Courage’ op de steen en dat heeft Stefan prachtig gedaan, vind ik.
De steen ligt nu bij Katrien in de living, bij Johan zijn foto. De courage gaan we nodig hebben. Katrien hoort bij ons en haar verdriet is ook het onze. We blijven ons verbinden met elkaar, dat zou Johan zo gewild hebben.
We hebben ons wel serieus uitgeleefd tussen de bloemen. Het concept is trouwens heel tof. Er staat een karretje waar je snoeischaren, emmers en water vindt. In de brievenbus die er hangt, mag je de centjes stoppen. Voor tien bloemen vragen ze 5 € en voor een ruikertje van twintig bloemen, 9 €.
Met twee ‘Velt-vriendinnen’ bezocht ik vorige week de Kruidtuin in Leuven. Madrina van 
Eigenlijk was het de bedoeling dat we een fotozoektocht gingen doen. Maar die was veel te moeilijk. We moesten op zoek naar gaten in houten deuren, roosters over water, engeltjes,… Maar wij hadden veel te veel interesse in de planten zelf. Wat het eerst onze aandacht trok, waren de perkjes gazon. Zo gelijk, zonder een klavertje of ander soort plantje. Dat kon niet zonder pesticiden, dachten we. De twee tuinmannen die een beetje verder aan ’t werken waren, gingen we daarover wel eens op de rooster leggen. Den oudste kwam niet meer uit zijn woorden bij zoveel vrouwelijk schoon. Maar de jongsten, die scoorde. Hij werkte er nog maar zes maanden, zei hij, maar al die tijd had hij er nog niks van pesticiden gezien. Ze hebben wel een speciale grasmachine. Het gras wordt er mee plat geduwd en dan afgekapt. Zo ligt het plat op de grond en kunnen zaden van andere planten niet wortelen. Goed gevonden, alleen kost zo’n machine wel negen duizend euro. Dan vind ik mijn levendige grasmat toch net iets mooier, hoor!
groengenot 