Onze Aarde Vieren – Enthousiasme in tijden van klimaatverandering

Eind 2019 deed ik samen met een collega mee met de Klimaatgesprekken van de gemeente waar ik werk. Ik weet dat onze planeet er erg aan toe is, maar besef dat we ons leven toch nog kunnen redden. Wetenschappers vertellen ons hoe we dat kunnen doen.  Ze brengen het alleen wat ‘moeilijk’ over en dat schrikt ons, gewone mensen, af.

De collega werd wanhopig omdat het gemeentebestuur de ernst van de situatie niet inzag en geen echte acties wilde ondernemen. Via mail vroeg hij me om eens goed na te denken. Hij vond dat ik een boek moest schrijven. Geen moeilijk boek, iets verstaanbaar, hoopvol waardoor mensen ‘goesting’ krijgen om de klimaatproblematiek van onze planeet aan te pakken.

Eerst moest ik heel hard lachen. Dat kon ik toch helemaal niet?!

Maar het liet me niet meer los. De collega had zijn zaadje geplant maar meer input van hem, kwam er niet meer. Zo’n project wilde ik echter niet alleen doen en dus vertelde ik mijn droom aan Karen,  onze voorzitter van Velt Neer Brabant. Zij zag mijn ogen blinken, ging helemaal mee in mijn verhaal en werd even enthousiast. We werden een schrijversduo.

En toen brak er een wereldwijde pandemie uit. Het werd zeer druk op mijn werk in de zorg en de eerste maanden overheerste Covid ons een beetje. Maar we bleven lezen en opzoekingen doen over de problematiek van onze planeet.

We ontdekten dat al vele mensen de weg naar de ‘oplossingen’ ingeslagen zijn. Er begint vanalles te groeien waardoor het voor Moeder Aarde goed gaat uitdraaien. Het is alleen nog een beetje te stil rondom deze projecten. Er worden geen megagrote reclamecampagnes voor gedaan. Want er kan niemand specifiek rijk van worden. Nochtans gaan we er allemaal rijker van worden.  En daarom willen wij het graag met iedereen delen!!!

We deden de interviews met deze mensen via videocall. Want omwille van de lockdown mochten we niemand fysiek ontmoeten. Eigenlijk waren deze gesprekken als een  medicijn voor ons. Ook al werden we als sociale mens beknot, wij haalden enorm veel energie uit de online ontmoetingen die we hadden. En we schreven en schreven … en belden met elkaar … soms tot wanhoop van onze huisgenoten. ‘Zijn jullie woorden nu nog niet op?!’ vroegen die soms.

En nu is ons kindje af! Het werd zeer snel opgepikt door uitgeverij Stichting Kunstboek. Zij waren benieuwd over hoe wij onze Aarde willen vieren en ze waren gecharmeerd door ons hoopvolle verhaal. We voelden tijdens onze gesprekken met de uitgever heel  snel aan dat we op dezelfde golflengte zaten.

Kom je graag meer te weten over Nuova, onze Moeder Aarde?  Het boek ‘Onze Aarde Vieren – Enthousiasme in tijden van klimaatverandering’ (ISBN 978-90-5856-674-4) is verkrijgbaar in de boekhandel vanaf eind oktober voor 24,95€.

Vanaf 30.8.2021 tot 10.10.2021 te koop als pre-sale pakket via http://www.ortiga.be. Je krijgt dan voor 24.95€ een gesigneerd exemplaar door ons beiden  en een limited edition ‘Onze Aarde Vieren’ tisane gratis thuis bezorgd uiterlijk 1 week voor de officiële release datum.

ISBN 978-90-5856-674-4

Mooie plantencombinaties eind juli

LievesGarden begon er ooit mee en ik deed haar al een paar keren na. Zie bij categorieën aan de rechterkant van je scherm onder ‘Mooie plantencombinaties’. Eigenlijk zou ik er in het voorjaar eens moeten aan denken want dan zijn er hier ook toffe.

Gele en blauwachtige kleuren staan in de kleurencirkel tegenover elkaar. Als je die combineert, versterken ze beiden. Hier staat het gele Sint-Janskruid bij het blauwe Slangenkruid. In het midden ruig klokje (Campanula trachelium). De lila knopjes ertussen is Knautia arvensis. De lila metershoge pluimen zijn Veronicastrum virginicum ‘Lavendelturm’
De hevig roze prikneus (Lychnis coronaria) met warm gele Hemerocallis ‘Aten’ in knop en een gele Alant achteraan. Links een witte aangewaaide en niet als onkruid veroordeelde Achillea (duizendblad), achteraan de lila Veronicastrum ‘Lavendelturm’ en vooraan in het midden één bloem van Verbena bonariensis
Gele Kokardebloem (Gaillardia) uit de Malderse zadendoos gecombineerd met Lychnis coronaria. Achteraan gele Alant. Links achteraan oranje Hemerocallis. Daarvoor de zaaddozen van Lupine en Ruig klokje (Campanula trachelium)

Ik vind het plezant om planten te combineren in de tuin en zo ‘wilde boeketten’ te vormen. Ik begrijp eigenlijk niet zo goed de ‘strakke tuin concepten’. Het kan misschien rustgevend en netjes zijn maar mij gaat dat al snel vervelen. Niks te ontdekken daar en om dat netjes te houden, daar ben je toch slaaf van? Hier is in de tuin werken geen slavernij maar elke keer opnieuw een feest.

Fietssnelweg F 27 ‘Leirekensroute’

Eigenlijk moet ik toegeven dat ik het niet zo heel erg gevolgd heb. Want van politieke discussies en welles-nietes spelletjes word ik niet echt gelukkig. Maar in het kader van de recente overstromingen en klimaatrampen, zelfs in België, is dit wel zeer actueel geworden.

Ik heb de toestemming van de voorzitter van onze plaatselijke Natuurpuntafdeling om een stukje van de afdelingsnieuwsbrief te delen.

Volgens de laatste ontwikkelingen is de gemeente afgestapt van het oorspronkelijke plan om de verlenging van het fietspad ten noorden van de Watermolenstraat volledig te laten verlopen langs de oude spoorbedding tot aan het treinstation. Uiteindelijk zien ook zij in dat de impact op de bestaande natuur en bos toch zeer groot zijn. Er werd een bijkomende studie uitgevoerd naar alternatieve tracés die elk een score kregen via een multicriteria-analyse. Na beraadslaging kiezen de gemeente en de provincie nu voor een scenario waarbij deels wordt afgeweken van het historische tracé. Deze zogenaamde variant 7 dwarst de Watermolenstraat en volgt de oude treinbedding tot net voorbij de visput (Kalkput) om dan diagonaal een laaggelegen  weide te kruisen en iets verderop aansluiting te geven op een veldbaantje naar de Drietorenstraat.   

Natuurpunt en de buurtbewoners blijven echter bij hun standpunt dat een functionele fietssnelweg F27 hier niet nodig is en dat variant 2 via de Watermolenstraat en Drietorenstraat te verkiezen is als veilige fietsverbinding langs bestaande wegen. De multicriteria-analyse is een subjectieve beoordeling waarbij sommige criteria als extra  betonnering, zwerfvuil, versnippering en andere negatieve aspecten niet aan bod komen. Het voorkeursscenario van gemeente en provincie loopt nog steeds een tweehonderdvijftig meter op de vroegere spoorbedding met het onvermijdelijke gevolg dat volwassen bomen zullen moeten gekapt worden. Uiteraard zal de natuur en het rustgebied van vele dieren worden verstoord. De weide die diagonaal gekruist wordt, is een overstromingsgevoelig weiland dat elke winter onder water komt te staan! Hier een fietsostrade doortrekken is totaal onverantwoord. Gebruik het voorziene budget o.a. om de bestaande route te verbeteren en om de veiligheid, vooral ter hoogte van de oversteekplaatsen, te versterken. Het geld verkwisten aan de dure aankoop (onteigening) van bos en landbouwgronden om deze te betonneren, te versnipperen, op te hogen,… en het mooie landschap te ontsieren, is niet meer van deze tijd en in tegenspraak met de eigen doelstellingen van de overheid  (betonstop, ontsnippering, ruimte voor water, meer bos,…).
We hopen dat gemeente en provincie zich nog bedenken en kiezen voor de meest logische oplossing, nl. de bestaande route via de Watermolenstraat en de  Drietorenstraat

foto Eric Daelemans – Foto van 4/02/2021 – fietssnelweg F27 gaat door lage, natte weide van linksboven (visput of ‘Kalkput’) naar rechtsonder! 
foto Eric Daelemans – Foto van 4/02/2021 – de 4 meter brede fietssnelweg F27 volgt het water: komende van links en via het veldbaantje naar de Drietorenstraat

Ik ben zeker niet tegen fietssnelwegen, integendeel! We kunnen echt nog wat leren van onze Noorderburen wat fietsinfrastructuur betreft. Maar hier snap ik de gemeente en provincie niet. Vooral omdat er in de Watermolenstraat zelf een mooi breed fietspad is en in de Drietorenstraat nieuwe, brede fietspaden zijn aangelegd. Waarom moet 400 meter daarnaast natuur- en overstromingsgebied opgeofferd worden? Ik vraag me zelfs af of de afstand die de fietsers zouden moeten afleggen langs die fietssnelweg niet hetzelfde is als langs de bestaande wegen. Ik begrijp de buurtbewoners en onze Natuurpuntafdeling. Als dat overstromingsgebied verhard en opgehoogd wordt, waar moet het water dan naartoe? En moesten gemeenten niet gaan ontharden en meer ruimte aan natuur geven ipv verharden?

Hier kan je ook op Ring-tv nog eens zien waarover het gaat.

Wat heb ik gemist waardoor ik de gemeente en provincie niet snap?