Eigenlijk vind ik het super griezelig om hier open en bloot te vertellen over mijn droom …

Maar soms moet een mens al eens springen om ‘een volgend level te bereiken’.

Het zit zo: begin dit jaar ging ik met een collega naar enkele klimaatvergaderingen in de gemeente waar ik werk. Ik nam ook deel aan een klimaattafel. De collega was teleurgesteld over de voorstellen vanuit het beleid en hij stelde voor om samen een boek te schrijven. Om mensen in begrijpelijke taal uit te leggen wat er aan de hand is met ons klimaat en wat we er allemaal kunnen aan doen. Want als we niet zo treuzelen, kunnen we echt nog een heel mooie wereld maken. Ik vond dat een schitterend idee! Er werd wat over en weer gepalaverd maar echt van de grond kwam het niet.

Tot ik één van mijn beste vriendinnen over de droom vertelde. Zij ging mee in mijn enthousiasme. We mailden over en weer en we deden een eerste brainstorm heel gezellig in een hippe koffiebar (met thee natuurlijk ;)) We zaten op dezelfde golflengte. De ideeën vlogen over en weer en we maakten al een structuur voor het boek. We hebben zelfs al een titel, maar die kan nog veranderen natuurlijk hè. Ik vertelde een buurman, een semi-professioneel fotograaf, over mijn droom. Ook hij was super enthousiast en wilde meewerken. Ik wil graag dat het een mooi boek wordt. Zelfs een blogster die ik bewonder, wil meewerken. Zij kan enorm mooi tekenen en heeft ook goede ideeën over het klimaat.

En toen kwam de corona-crisis … En werd het enorm druk op mijn werk … En mochten we niet meer bij elkaar komen … En werd het stil rond ons boek …

Maar ik bleef lezen en informatie opzoeken over het klimaat. Al mijn ideeën werden in een schrift neergepend. Ik begon één onderwerp al een beetje uit te werken op de pc. Misschien moet ik eens beginnen met enkele uren in de week in mijn agenda in te plannen waarop ik van mezelf achter de pc moet gaan zitten schrijven. Eens proberen of dat werkt want eigenlijk schrijf ik alleen maar als ‘het opkomt’, als ik ‘in de mood’ ben.

Waarom ik dit nu vertel? Ook al vind ik het super griezelig? Kathleen bracht me op het idee. Zij is ook bezig aan een boek (haar kennende een spannend meeslepend verhaal, denk ik) En nu wij dat allemaal weten en dus regelmatig kunnen vragen hoe het vlot, moet ze wel doorwerken. Ik denk dat wij op dit moment ook zo’n stok achter de deur nodig hebben.

I have a dream … maar ’t is ‘begot’ ene met nog heel veel werk aan 😉