door

Dagboek van een Tuinranger (6)

Kleine gelukjes van een Tuinranger

° Dat ik ondertussen al 20 tuinbezoeken op mijn naam heb staan. Ieder bezoek is anders en ik vind het fantastisch dat mensen zo goed door hebben waarvoor wij komen. Aan telefoon, als we de afspraak vastleggen, vertel ik steeds dat we geen tuinarchitecten zijn. Dat we geen tuinplan maken maar tips geven om meer natuur in de tuin te krijgen. Mijn hart maakt steeds een sprong als ik aan de andere kant van de lijn hoor dat dat de bedoeling van de aanvraag is.

° Het allerliefst kom ik bij jonge gezinnen met kinderen. Waar ik mag jongleren tussen de duploblokken en de kleurpotloodjes op tafel opzij geschoven worden zodat ik mijn map en foto’s kan leggen. Laatst toen ik mijn fiets voor het raam parkeerde, vloog het gordijn opzij en hoorde ik een vrolijke kinderstem schallen: “De Tuinranger is er!” Dat we dan samen kunnen zoeken hoe een bloemenweide voor mama en de voetbalgoal voor de zoon des huizes kunnen gecombineerd worden, vind ik zo boeiend.

° Dat Annick en ik samen mochten acteren. We speelden in de tuin van een medewerker dat we van Tuinranger bezoek deden. Deze filmpjes schitteren nu op de leeromgeving van Inverde om toekomstige Tuinrangers te inspireren. Een super plezante dag, een mooie mand met verschillende theetjes en eeuwige roem hebben we daarmee verdiend.

° Dat ik voor de gemeente zelfs al eens aan een onthardingsproject mocht meehelpen. Het voetpad tegen een zuidelijk georiënteerde gevel werd uitgebroken en ik mocht planten adviseren. Veel zon minnende planten en de inheemse Rode Spoorbloem heb ik voorgesteld. Bij ons komt de kolibrievlinder daarop foerageren. De tuineigenaar was daardoor helemaal overtuigd. Met onze nieuwe duurzaamheidsambtenaar heb ik een hele goede band gekregen. Samen met haar mogen nadenken over hoe we Londerzeel duurzamer en mooier kunnen maken, geeft me moed. Niet bij de pakken blijven zitten, maar steentjes mogen verleggen, dat helpt bij klimaatverdriet.

° Dat de meeste mensen die ik bezoek het verhaal van de biobloembollen nog niet kennen. En als ik het verteld heb, ze allemaal ook biobloembollen willen. Je kan die nu trouwens hier bestellen: https://samenaankoop.velt.nu/ (tot 20 mei). Er zijn zelfs al verschillende tuineigenaars lid geworden van Velt. Vroeger deden we met ons Veltbestuur altijd wedstrijd: om ter meest leden maken. Ik denk dat ik nog steeds aan de leiding sta. 😉

° Dat we vorige maand in het GIL (gemeentelijk infoblad Londerzeel) stonden. Een foto van onze Tuinrangersploeg stond op de cover en binnenin een interview met Annick en mij. We kregen daar al heel veel toffe reacties over.

° Dat Katrien en ik zelfs eens advies mochten geven aan een charmante kinderarts die een weide gekocht had. Hij wil die ecologisch inrichten zodat hij kansen kan geven aan inheemse fauna en flora. Dankzij de Tuinrangers komen wij veel mensen tegen die het goed menen en dat doet zo’n deugd.

° Dat ik nu nog berichtjes krijg van mensen die ik vorig najaar bezocht. Ik had toen Daslook beloofd maar gezegd dat ze in het voorjaar, nu we kunnen verplanten, mij er moesten aan herinneren. Of dat aanbod nog gold, vroegen ze. Een wandeling door onze tuin en nog veel meer planten kunnen delen, vond ik zo plezant.

° Dat het als ik bij mensen terecht kom die ik ken, serieus kan uitlopen en het zeer gezellig kan worden. Zo eens bijbabbelen met dorpsgenoten, ik vind dat tof.

° Dat we zelfs in de kleuterschool advies mochten gaan geven om de speelplaats te vergroenen. De directeur en klusjesman met groene vingers leidden ons rond. Hun enthousiasme en hun ogen zien schitteren bij onze uitleg, was zalig.

° Dat Werner, Flore en Elisa van het Tuinrangersproject ons zo ondersteunen en dat we regelmatig extra opleidingen krijgen van Inverde, dat is zo boeiend! Ongerustheid over het klimaat en onze biodiversiteit, heel dit project helpt me om mijn zorgen wat te vergeten.

door

Vinpootsalamander in Malderen

Vandaag vond ik een zeldzame salamander in de stilstaande waterzone van onze zwemvijver.

Sinds vorig jaar had ik al een vermoeden dat hij er voorkomt. Maar om hem te identificeren, da’s niet zo makkelijk. Ik voerde dus nu enkele foto’s in op Obsidentify en deze avond werd mijn waarneming goedgekeurd. Hij is het dus echt! Joepie!

Nu vind ik het dus zeker erg dat onze poelgracht achteraan in de tuin zo mismeesterd wordt. Sinds een jaar of tien komt de beerkar drie keer per jaar op de weide achter ons. Al het waterleven in de poel is verdwenen. Alleen enorm veel muggen zijn er nog. En het water zou ik kunnen verkopen als vloeibare meststof.

De loonwerkers die de mest komen uitrijden, begrijpen niet hoe schadelijk het is. Volgens hen kan het echt geen kwaad. Onze omgevingsschepen kan er niets aan doen. De boeren moeten nu eenmaal hun mest kwijtraken, grasland is daar perfect voor en het is wettelijk in orde. Een inspecteur van de mestbank kwam stalen nemen van de weidegrond en de concentratie mest is tot nu toe volgens de wet nog niet te hoog. Al zou er dringend wat moeten veranderen, zei hij ook.

We staan dus met onze rug tegen de muur. Al de kikkers, prachtige libellen en krinkelende winkelende waterdiertjes zijn we kwijt in de poel. En nu vond ik een zeldzame Vinpootsalamander in de vijver. Wat als die naar de poel trekt?

Ik heb een mailtje gestuurd naar Natuurpunt Londerzeel. Nu er hier een zeldzame diersoort zit, kunnen zij misschien helpen om het mestbeleid van de weide terug te veranderen? Ik weet het, ik ben een zaag. Maar ik zou zo graag alles doen wat ik kan om mijn steentje bij te dragen voor de natuur.

Is er in jouw buurt eigenlijk nog proper water?

door

Nog eens in de boekskes

Dat ben ik hier vergeten te vertellen he. Eind vorig jaar kreeg ik ineens telefoon van onze plaatselijke journalist. Of hij eens een interview mocht komen doen voor Publideluxe.

Het was aan zijn oren gekomen dat ik Tuinranger voor Londerzeel geworden was en daar wou hij wel eens het fijne over weten. Al fluitend kwam hij den hof op. ‘Doef’ (dat is zijn bijnaam) fluit altijd. Zo hoor je dat ‘de pers’ eraan komt.

Publi nieuws is een lokaal krantje gezeteld in Puurs. De familie Baeté heeft een jarenlange traditie (vanaf 1860) in het brengen van regionale berichtgeving. Hun opvolgers, de familie Cools-Mertens (1972), hebben deze weg verdergezet. Met de Publi brengen zij nieuws over lokale ondernemers en verenigingen. Publideluxe is het chiquere broertje en verschijnt 4 keer per jaar. Het wordt verspreid op 60 190 exemplaren.

Ik vond het echt tof dat ze iets wilden brengen over de Tuinrangers. Laat de aanvragen voor tuinbezoeken nu maar binnenstromen. We zijn er klaar voor.

door

Lijm in Blogland laat los

Maar velen zijn het er niet mee eens. En ik ook niet …

Ik ben zelf beginnen schrijven op mijn virtueel erf in november 2015. Wist ik toen veel dat Blogland zo’n warme omgeving is. Ik kreeg al snel verschillende volgers en dus ging ik bij hen ook lezen wat zij allemaal beleefden. Commentaren op elkaar waren (en zijn) dikwijls hilarisch maar ook heel warm en steeds respectvol.

In 2019 heb ik de eerste keer enkele blogvriendinnen ontmoet. Vief (toen Eilish) had zichzelf voor haar 50ste verjaardag een blogdate cadeau gedaan. Hebben we daarvan genoten! Honderduit babbelen over vanalles. En zo leerde ik Thomas Pannenkoek kennen.

Thomas Pannenkoek heet eigenlijk Paul en blogt vanuit Brugge. Koolkerke eigenlijk, een dorp waar ik tot dan toe nog nooit van gehoord had. Hij is zot van zijn lieve echtgenote R. en werkte tot enkele jaren geleden bij de bank. Hij zegt van zichzelf dat hij een simpele ziel is en hij vertelt over zijn leven, zijn reizen, de liefde voor zijn vrouw. Zijn humor is fenomenaal. Bij elk logje tovert hij bij zijn lezers een glimlach tevoorschijn. Maar ik heb ook al dikwijls gegierd van ’t lachen. Zijn handelsmerk? Heel gewoon ontlasting en gasexplosies. Gênante momenten daarrond, hij beschrijft ze met gemak.

Maar nu heeft hij een zeldzame vorm van MS. Al enkele jaren gaat hij achteruit en wij leven allemaal mee. De onderzoeken, de behandelingen die niet aanslaan, het niet meer kunnen stappen, zelfs het typen dat moeilijk wordt.

En toen, enkele dagen geleden kwam er dit: https://thomaspannenkoek.wordpress.com/2023/12/28/adieu-2023/. Ik was er niet goed van. Paul had de reacties uitgezet dus we konden niet reageren op zijn schrijfsel. Moest ik respecteren, vond ik. Deze morgen las ik dan dit van Rob: https://robalberts.wordpress.com/2024/01/02/voor-de-terugkeer-van-thomas-jeffersonpancake/. En hij heeft dit geschreven als reactie op een of ander groen monster: https://happyhulk2018.wordpress.com/2023/12/30/hulp-gevraagd/. Hartverwarmend toch he? Ik ben die Hulk prompt beginnen volgen. Tja, Thomas Pannenkoek is de lijm in Blogland he. En ik vind ook dat hij moet blijven.

Ondertussen heeft hij beloofd dat zijn weblog slapend blijft voortbestaan. En “wie weet krijg ik op een dag ‘last’ van slaapwandelen en post mijn geest nog eens een postje”, typte hij als reactie op mijn commentaar. Helemaal goed vind ik dat. Als het niet lukt om inspiratie te vinden, moet hij zich niet verplicht voelen om te schrijven. Maar hij hoort er wel bij en het contact met hem mag niet verloren gaan, vind ik.

Paul, ik wens jou voor 2024 heel warme momenten met je lieve R. en jullie gezin. En af en toe eens slaapwandelen want je blogvrienden zien je heel graag. Het kan toch niet zijn dat dit je laatste zin is op het wereldwijde web: Als je een scheet moet laten, laat die vooral vliegen! ?!

door

Actieve Hoop

Soms is het donker en moeilijk en durf ik al eens de moed te verliezen. Dan doet een boek als dit van Joanna Macy en Chris Johnstone deugd.

Joanna Macy is een 94-jarige Amerikaanse dame. Ze is milieuactivist, auteur van twaalf boeken en wetenschapper op het gebied van boeddhisme, algemene systeemtheorie en ecologie. Ze organiseert sinds 1970 wereldwijd workshops en heeft ondertussen vele volgers die haar werk verderzetten. Een inspirerende madam, vind ik.

Wat is Actieve Hoop?

Het gaat hier niet over hoop ‘hebben’ op iets. Maar over iets ‘doen’. Verlangen om iets te bereiken en ook al is het niet zeker dat het zal lukken, daar toch alles voor doen. Zo’n doel waar je acties op afstemt, geeft zin aan het leven. En ook al boek je niet direct resultaat, het voelt toch goed. Want de weg ernaartoe geeft energie. Zeker als je merkt dat er toch wel veel gelijkgestemden zijn. Ik begrijp helemaal wat ze bedoelt. Bij het lezen van dit boek, heb ik regelmatig zitten mijmeren. Het is waar dat ik gelukkig word van de (kleine) acties die ik neem voor onze planeet en de mensen die ik daardoor leer kennen.

Drie verhalen uit onze tijd

1.Business as usual: Onze manier van leven, moet niet veranderen. Groei-economie is essentieel.

2.De Grote Ontrafeling: Er zijn sociale en ecologische systemen aan het kapot gaan. Er wordt haat gepredikt, er zijn oorlogen, politiekers liegen, …

Die haat, oorlogen en liegende politiekers zijn nodig om onze groei-economie te kunnen behouden. Hard tegen hard om rijk te worden of te blijven. De wereld wordt zeer rechts. Wat er in Nederland gebeurde, staat hier ook in de verkiezingspeilingen. Die ene partij zal waarschijnlijk verpletterend winnen bij de volgende verkiezingen. Als zo’n mensen aan de macht komen, zal de Grote Ontrafeling nog sneller gaan. (Hitler is ook democratisch verkozen)

3.De Grote Ommekeer: Dit verhaal is een andere weg vooruit. De sociale en ecologische structuur van de wereld wordt verdedigd en er is activisme vóór het leven. Er zijn al zeer vele maar kleine initiatieven hiervan. Ze zijn ook verspreid. Bijvoorbeeld: coöperatieven voor hernieuwbare energie, CSA’s, lokaal geld, natuurverenigingen, enzovoort.

Doel:

Evolueren van een industriële groeisamenleving naar een levensondersteunende samenleving. Dit is een serieuze revolutie. Eigenlijk even allesomvattend als de landbouwrevolutie tienduizend jaar geleden en de industriële revolutie van 300 jaar geleden. Het is nog niet duidelijk of dit ons zal lukken. Blijven we in ‘business as usual’ en maken we elkaar en onze planeet kapot? Of gaan we het beste in de mensheid naar boven laten komen?

Hoe dit bereiken?

Door het ‘Werk dat weer verbindt’. Dit is een samenwerkingsmodel dat kracht geeft. Het is eind jaren ’70 ontwikkeld door Joanna Macy en wordt gebruikt in alle continenten op onze planeet. Honderdduizenden mensen van verschillende godsdiensten, met verschillende talen en van verschillende leeftijden kennen het. Ik had er al over horen vertellen door een collega in de zorg.

Je krijgt dankzij deze methode inspiratie en kracht om tot een hogere ecologische intelligentie te komen. Dit klinkt wel zeer mysterieus vond ik. Tot ik enkele voorbeelden las. Neem nu het begrip ‘tijd’. In de geïndustrialiseerde wereld denken we op de korte termijn. Alles moet steeds sneller om elk jaar meer te kunnen produceren, dus winst te maken. Ons doel is groeien. Daarvoor besparen we op veiligheid, sociale verantwoordelijkheid en regelgevende zaken. Besluitvorming op bedrijfs- en regeringsniveau gebeurt voor enkele jaren. Met de rest wordt geen rekening gehouden. Da’s voor daarachter, zou mijn schoonvader zeggen. Fossiele brandstoffen en afgeleiden (bv. plastic) zijn belachelijk goedkoop omdat we de kosten voor de toekomst niet meerekenen. Die schuiven we gewoon door. Ocharme onze kinderen! Eigenlijk is de grootste misdaad tegen hen de productie van nucleair afval. Het is onzichtbaar en het duurt miljoenen jaren eer het afgebroken raakt. Maar we hebben geen langetermijnoplossing voor veilige opslag. De betonnen bunkers of stalen vaten waar het in bewaard wordt, hebben maar een levensduur van max 100 jaar. De eerste kerncentrales werden in gebruik genomen in de jaren ’50 in Rusland, vertelt meneer Google me. Het kernafval daarvan is dus al langer dan 70 jaar opgeslagen. Wat gaan we binnenkort daarmee doen? Beleidsmakers zijn eigenlijk brandweerlui. Ze blussen branden.

Eigenlijk moet dit anders. We moeten terug zoals bepaalde inheemse volkeren gaan denken. Als zij vergaderen, vragen zij zich af wat de invloed zal zijn van hun beslissingen op de zevende generatie na hen. Zij hebben het gevoel tot een familie te behoren. Voorouders vinden ze belangrijk. En ook voor kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen, … willen zij zorg dragen. Wij zijn dat kwijt, zijn zeer individualistisch en gemakzuchtig geworden. Het is zoals uit een vliegtuig springen zonder parachute, erop vertrouwend dat we onderweg, voordat we landen, wel een oplossing zullen vinden om niet te pletter te slaan.

‘Het Werk dat weer Verbindt’ wil mensen onder andere leren om in een ander tijdsbestek te leven. Ook in Vlaanderen worden er workshops en lezingen aangeboden: https://actievehoop.be/

Brief uit de toekomst
door

Brief uit de toekomst

Deze week zat er een *brief in onze brievenbus uit het jaar 2388 en ik wil die graag hier delen. Er werd me gezegd mijn antwoorden gewoon onder de vragen te zetten. Ergens naartoe sturen moest niet. Ze zouden het zo wel ontvangen. Graag wil ik van dit stukje een **stokje maken.

**Een stokje is een stukje tekst of vragen die lezers mogen opnemen en hun eigen antwoorden erop publiceren. Dit is/was populair onder bloggers. Wie neemt dit stokje op?

Lieve voorouder,

Ik hoor verhalen over de periode waarin jij leeft, over oorlogen en oorlogsvoorbereidingen, over een paar mensen die absurd rijk zijn, terwijl zeer veel mensen verhongeren en dakloos zijn, over vergif in de zeeën en de bodem en de lucht, en over het uitsterven van veel soorten. Wij ervaren nu nog altijd de gevolgen van dat alles. Wat weet jij hierover? En hoe is het voor jou om met deze wetenschap te leven?

Lieve toekomstige wezens,

Ik ben een beetje overdonderd door jullie vraag. Nee, eigenlijk ben ik er echt niet goed van! In 3088 zou ik 219 jaar oud zijn en ik ben het niet gewoon om zo ver vooruit te denken. Ik weet dat wij echt niet goed bezig zijn en ik voel me daar dikwijls schuldig over. Als ik eraan denk dat onze kinderen misschien ook wel kinderen willen, krijg ik het benauwd. Want als wij in ‘business as usual’ gaan blijven steken, komen zij in een onleefbare wereld terecht. Op teveel plaatsen op onze planeet is het al zover.

Ik voel me ook redelijk machteloos en klein hierover. Op moeilijke dagen zeg ik dan ‘foert’ en neem de auto omdat het pijpenstelen regent ook al moet ik maar twee kilometer verder. En ja, ik schaam me daar dan wel over. Maar wat haalt het uit als Poetin, Zelenski, Netanyahu en Hamas nog veel ergere dingen doen? Ik snap ook dat het systeem waar we in zitten ons niet gaat vooruit helpen. Politiek is te stroef en duurt te lang. Er moet over alles gepalaverd en gestemd worden. Als iemand niet akkoord is over een wetsvoorstel gaat het naar de Raad van State en actie blijft dus uit. Als akkoorden bereikt worden, zijn die meestal zo verzwakt omdat men met iedereen rekening gehouden heeft. Ook diegenen die handelen uit eigenbelang of het belang van zijn kiezers. Ik leerde dat politiekers eigenlijk zouden moeten op lange termijn denken. Onze leiders denken tot aan de volgende verkiezingen. Ze stoppen nucleair afval dat 100 000den tot 100 miljoen jaren nodig heeft om te halveren, in beton en stalen vaten die na 100 jaar poreus geworden zijn. We hébben gewoon geen veilige opslag. De wetenschap zal wel evolueren, denken ze. En we zullen oplossingen vinden voor dat probleem. Dat is toch zoals uit een vliegtuig springen zonder parachute en erop vertrouwen dat we onderweg wel iets vinden? Als we nu iets beslissen, wat zal de invloed daarvan zijn op hen die 7 generaties na ons komen? Ik denk dat we deze gedachtegang terug gaan moeten leren.

Voorouder,

Wij hebben liederen en verhalen die vertellen over wat jij en je vrienden toen voor de Grote Ommekeer gedaan hebben, maar ze vertellen ons niet hoe jullie daarmee begonnen zijn. Je moet je soms wel eenzaam en verward gevoeld hebben, vooral in het begin. Wat was een aantal eerste stappen die je gezet hebt?

Dag toekomstige wezens,

Mijn eerste stappen waren: lid worden van Natuurpunt en Velt. Zo kon ik leren over onze planeet en zijn dieren en planten. Ik werd gelukkig toen ik de rijkdom van de biodiversiteit ontdekte. Wat we nu nog hebben, wil ik graag beschermen. Daarom vertel ik erover tegen mensen. Via mijn tuin en blog, het boek ‘Onze Aarde Vieren’ en het project Tuinrangers. Ik weet dat dit maar kleine stapjes zijn.

En ja, eenzaam en verward voel ik me soms wel. Vooral als ik bij mensen ben die hier allemaal niet over nadenken en vooral naar hun eigen gemak kijken. Hoe komt dat toch? Zeker als zij eigen kinderen en kleinkinderen hebben, snap ik dat niet.

Voorouder,

Ik weet dat je het niet gelaten hebt bij die eerste acties voor het leven op aarde. Waar heb je de kracht gevonden om zo hard te blijven werken, ondanks alle obstakels en ontmoediging?

Zeg toekomstige wezens,

Nu maken jullie me wel benieuwd! Welke acties ga ik dan nog doen? Ik denk dat ik de kracht haal uit het besef dat ik bijlange niet alleen ben. Ik ben al heel veel mensen tegengekomen die de wereld willen verbeteren. Met sommigen heb ik een heel innig vriendschappelijk contact. Maar er zijn er ook die ik gewoon ‘volg’ op sociale media. Kleine berichtjes die we naar elkaar sturen, geven me dan een gevoel van verbinding. Die kleine, snelle acties van onderuit gaan ons zelfverwoestend systeem ontwrichten, hoop ik. Daar mee deel van mogen uitmaken, geeft me die kracht. Deze brief die ik van jullie kreeg, vind ik heel tof. Ik hoop dat veel mensen hier ook eens willen over nadenken.

*De vragen in de brief komen uit het boek ‘Actieve hoop’ van Joanna Macy & Chris Johnstone. Een prachtig boek, vind ik. In deze uitdagende tijden is onze belangrijkste opdracht ervoor zorgen dat het leven verder gaat. ‘Actieve hoop’ laat zien dat we ons niet zo machteloos moeten voelen. Maar dat we ondanks onze kleinheid toch wezenlijke bijdragen kunnen leveren.

De Buxusmot
door

De Buxusmot

Een tijdje geleden kreeg ik de kans om met een politieker over de tuin te praten. Hij vertelde over zijn majestueuze buxustuin en toonde foto’s van een domein dat me deed denken aan de tuinen van Versailles.

Ik viel om van verbazing. Die tuin was groot en nauwgezet onderhouden, minutieus geschoren en alles in de plooi. “Wow!” zei ik, “En hoe houd je de Buxusmot daaruit?” Zonder blikken of blozen antwoordde hij dat hij daarvoor wel ‘moet’ spuiten. “Allee jong, doet gij dat nog?!” riep ik uit.

Ik vertelde hem dat dit echt niet de juiste methode is om van plaaginsecten af te raken. Door te sproeien, doden we zwakke exemplaren. Maar er zijn er altijd die het redden omdat ze aangeboren sterker zijn. Als zij met elkaar paren, krijgen we door overerving alleen nog sterke insecten die op den duur immuun zijn voor vergif. Zo blijven we bezig natuurlijk. Tot we alle soorten vergiftigd hebben en alleen de plaaginsecten nog overblijven. (Daar zijn we momenteel naartoe aan ’t gaan.)

Een vriendin die ons zag discussiëren, mengde zich in het gesprek. Ze vertelde hem dat hij naast de buxusmot ook andere insecten doodt en zelfs vogels. Zij nemen de vergiftigde rupsen mee naar hun nest, voeden ze aan hun jongen en die sterven. “Neenee” zei hij. “Op mijn Buxus zitten geen andere insecten en vogels komen daar niet naartoe. Ik spuit alleen tegen de Buxusrupsen.”

“Je kan ook iets anders dan Buxus in de plaats zetten” opperde ik dan. Maar dat kon onder geen enkel beding. De Buxus stond daar al tientallen jaren en was zijn grote trots, die kon echt niet weg. Dat snapte ik ergens wel. Dus vertelde ik hem: “Je hebt nu een plantje, Ilex crenata, dat je niet kan onderscheiden van Buxus maar het is veel sterker. Je moet dat niet sproeien. Dat is zelfs veel goedkoper want al dat vergif kost toch enorm veel geld” probeerde ik nog. Maar meneer had zich al helemaal afgesloten. Toeme toch!

De week daarna kwam ik als Tuinranger in een prachtige, zeer verscheiden tuin. Er was ook een formeel tuinkamertje met een rustbank onder een oude knotwilg en buxushaagjes rond witte rozen. Dus hier stelde ik weer de vraag hoe de eigenaars de Buxusmot eruit hielden. “Dit is geen Buxus.” zei de man des huizes. Het is Ilex crenata. Ik had het écht niet gezien! Vijf jaar geleden hadden ze alle Buxus eruit gegooid en vervangen door deze Ilex. Prachtig!

Ik moest weer denken aan de politieker met zijn oogkleppen op. Hoe erg het toch is dat zo iemand een bestuurlijke functie kan krijgen! Dat die zich niet meer moet informeren over zaken die belangrijk zijn! En hoe het toch kan dat we van dat chemisch vergif niet af geraken. Ondanks alle kankers en neurologische ziektes die mensen krijgen.

Ik heb het beroemde boek ‘Silent spring’ van Rachel Carson gelezen. In één van de laatste hoofdstukken schreef ze waarom de strijd tegen chemisch vergif nog heel zwaar zal zijn. We weten nochtans dat biologische bestrijding tegen plaaginsecten uiteindelijk veel beter is. Belagers helpen om plagen te bestrijden, dat blijft tenminste duren. Het evenwicht zoeken in ‘the circle of life’, dat werkt voor alles. Maar onderzoek daarnaar wordt bijlange niet zo goed betaald. Grote chemische bedrijven financieren universiteiten om onderzoek te doen naar pesticiden. Dat levert dikke studiebeurzen op. Het is begrijpelijk dat sommige entomologen (insectenkenners) zeggen dat insecticiden geen kwaad kunnen, als je weet dat hun studies en loopbaan gefinancierd worden door de chemische industrie. Wie betaalt, die bepaalt. Mogen we dan wel waarde hechten aan hun mening dat pesticiden niet zo’n kwaad kunnen, als we weten dat ze zo partijdig zijn? Ik vertrouw dat voor geen haar, eerlijk gezegd! En wat die ene politieker betreft, ik ga zeker niet op hem stemmen!!!

Mmm, chocolade…

Gisteren was het Fair Trade dag in de Oxfam wereldwinkel in Londerzeel.

Wij gaan daar graag shoppen. De vrijwilligers die er werken, zijn allemaal zo’n toffe mensen. En hun winkelruimte is steeds zo gezellig ingericht. Boeken, kaartjes, juwelen, sjaals, sokken, servies, speelgoed, verzorgingsproducten, … je vindt daar vanalles. De lieve wederhelft koopt daar de over(h)eerlijke koffie voor zijn klanten op kantoor. Dochterlief vond een prachtige handtas (die we gaan delen 😉 ). En ik ben stapelzot van hun chocolade.

We werden ontvangen met een drankje en stukje cake. Aan een appetijtelijk uitziende chocoladestand mochten we eens draaien aan het rad. En toen kregen we de uitleg waarom fair trade chocolade echt heel belangrijk is. Oxfam heeft sinds 2018 de eerlijke, duurzame en feministische ‘Bite to Fight’ chocolade. Waarom?

° Om slavernij en kinderarbeid uit de wereld te helpen. Ik eet heel graag ‘Mars’. Maar sinds ik weet dat daarvoor een kind op het veld moet werken in plaats van naar school te gaan, smaakt mij dat niet meer. Ik stel me dan voor dat de kleinkinderen van de buurvrouw op dat veld staan. Die moeten toch met de legoblokken spelen?!

° Om te helpen in de strijd tegen de klimaatcrisis. Gangbare cacaobedrijven ontbossen het regenwoud om cacaoplantages aan te leggen. Omdat het tegenwoordig zo droog is, gaan die plantages nu snel kapot en moet er opnieuw ontbost worden. Weer die vicieuze cirkel he. Dankzij ‘Bite to Fight’ krijgen boer(inn)en opleidingen en ondersteuning om hun planten te beschermen op een duurzame manier. Want de klimaatcrisis bedreigt het voortbestaan van de cacaoteelt. Dan zou er geen chocolade meer zijn!

Die uitleg hakte erin. De lieve wederhelft beloofde prompt dat hij zijn Dessert 58 Côte-d’or reep gaat vervangen door de overheerlijke melkchocolade met karamel en zeezout van ‘Bite to Fight’. Die van Tony Chocolonely eet ik al langer en is ook overheerlijk.

Wisten jullie al dat een stukje chocolade soms niet zo onschuldig is?

De kafferlelie en de heidelibel
door

De kafferlelie en de heidelibel

Een stralende zondagmiddag in oktober. De hemel kleurt helderblauw en de zon geeft nog enorm veel warmte. Klimaatopwarming is niet steeds kommer en kwel. Deze morgen had ik gezien dat de kafferlelies bloemen hadden. Dus een tuinsafari drong zich op. Sinds ik Tuinranger ben, benoem ik mijn gelummel en genieten in de tuin als safari. 😉

Op mijn hurkje, met mijn gsm in de aanslag, zit ik aan de vijver om een foto te nemen van de bloemen. Schizostylis coccinea ‘Mrs Hegarty’ is de naam van de variëteit. Ik kocht haar vorig jaar bij Lievesgarden ten voordele van Oekraïne.

Vanuit mijn ooghoeken zie ik een libel foerageren boven het water van de vijver. Nee, deze keer ging ik haar niét voor mijn lens proberen te krijgen. Ik ging niét ‘Tom en Jerry’ spelen en ik ging niét bijna in het water vallen. Mijn aandacht was op de bloem gericht.

Maar daar was dat ijdel beest het niet mee eens. Heel gracieus landde ze op mijn hand. Het was een bruinrode heidelibel. Verbaasd keek ik haar aan en draaide mijn hoofd een beetje. Zij draaide haar kopje ook. Ik draaide mijn hoofd naar de andere kant en zij deed hetzelfde. We bleven een tijdje naar elkaar kijken en met onze hoofden draaien. Had ik nu contact met een libel?! 🙂

Dan maar mijn camera (gewoon van de gsm he, maar camera ‘schrijft’ mooier) in de andere hand genomen en enkele plaatjes van haar geschoten. Daar was het haar om te doen. Rustig steeg ze weer op, cirkelde even rond mijn hoofd en vloog terug naar het water.

Safari in de tuin, ge moet dat echt eens doen!

door

Glyfosaat … saat …saat

Eigenlijk is het hier super druk omdat ik weer met vanalles tegelijk bezig ben. Dus ik ging effe niet schrijven. Maar een mailtje van Loes doet me besluiten toch snel iets te delen.

Waarschijnlijk weet je wel dat de Europese erkenning van glyfosaat, ’s werelds meest gebruikte onkruidverdelger, afloopt op 15 december 2023? Elke lidstaat moet tegen dan beslissen of het voor of tegen een verlenging van het gebruik van glyfosaat is. Heel wat studies tonen aan dat glyfosaat heel schadelijk is voor het milieu en waarschijnlijk kankerverwekkend voor de mens. In Frankrijk wordt Parkinson erkend als beroepsziekte als je met glyfosaat moet werken.

En zeg nu zelf: het is toch heel tegenstrijdig dat we geen glyfosaat meer op onze oprit mogen spuiten omdat het te schadelijk is. Maar op ons bord mag het wel nog liggen. Deuh?! Ik word daar kwaad van. Jij ook?

Hier het mailtje dat Loes me doorstuurde:

Hallo allen,

ik kreeg volgend bericht binnen van ‘Voedsel Anders’:

Laat je stem horen tegen glyfosaat!

Op 6 oktober neemt België een standpunt in over het verbod op #glyfosaat. Het feit dat zowel gezondheids- als milieuorganisaties actie voeren tegen de stof, is veelzeggend. Dit is géén ver-van-ons-bed-show: glyfosaat is nu al wijdverspreid in onze bodems en wateren. Laten we samen de verdere verspreiding tegengaan!
We ondertekenden de brief aan minister David Clarinval, Zakia Khattabi en Frank Vandenbroucke. Laat hier zelf je stem horen! 

Stuur een e-mail naar jouw minister – Zeg nee tegen glyfosaat! | Doe het zonder

Nederlanders en Belgen kunnen een email versturen naar hun desbetreffende ministers. Wees snel, want op 6 oktober moet al een standpunt ingenomen worden. Hoe meer emails onze ministers krijgen, hoe beter ;o).

Ik heb natuurlijk al een hele tijd geleden gemaild. Laten jullie ook jullie stem horen voor vrijdag? Please? 🙂