Het WhatsApp berichtje ‘En hoe gaat het met Swenga?’ op zondagmorgen katapulteerde me terug naar deze zomer op het strand van Cadzand.

We hadden haar al zien zitten, genietend van de zon, kijkend naar de kinderen die in de branding aan ’t ravotten waren. Haar rolstoel stond net niet in het water en de spetters die ze over haar heen kreeg, deerden haar niet. Ze straalde positiviteit uit, puur respect voelden we voor haar.

Onze puppy vond de spetters water niet zo leuk. We waren met haar op een hete julidag naar zee gekomen om haar te laten wennen aan al die prikkels. De kinderen vond ze tof, het zand om in te graven grandioos maar die zee, brrr. ’t Is een echte Rhodesian Ridgeback, onze Swenga, als de dood voor water…

Met een hond raak je makkelijker aan de praat met mensen. De mama van het positieve meisje sprak ons aan. Dat zij ook zo zot is van Ridgebacks en haar dochter ook. En als ze later alleen ging wonen, wilde ze er ook ene. Dat zinnetje brak het ijs. We hadden een gezellige babbel, namen foto’s en wisselden telefoonnummers uit.

En ik beloofde dat ik af en toe eens ging schrijven over Swenga.

Volgende week wordt ze zeven maanden oud. In de hondenschool doorliepen we al twee puppyklassen. Groot was mijn verbazing dat we twee weken geleden mochten overgaan naar de A-klas. “Ze zal nog wel een tijdje een ‘spring-in-‘t-veld’ blijven”, lachte de instructeur “maar haar oefeningen doet ze goed dus jullie mogen overgaan.”

We doen vooral aan socialisatie en oefenen de commando’s ‘zit’, ‘liggen’, ‘staan’, ‘aan de voet’ en leren ‘tandjes laten bekijken’ en wandelen naast de baas en terwijl de andere hondjes gerust laten. (Da’s ne moeilijke voor al die speelvogels 😉 )

De sfeer in de hondenschool is heel tof. Als onze les gedaan is, zitten de mannen van de hoogste groep met hun perfecte honden te wachten op het terras. Daar moet ik dan met mijn ‘huppelend, trekkend springkonijn’ voorbij geraken. Mijne sloeber vindt dat allemaal heel plezant. Verontschuldigend glimlachend en mompelend: “had me beter ne Chiwawa genomen”, probeer ik daar dan zo elegant als mogelijk voorbij te schrijden. Gelukkig kan ik wel op begrip rekenen: “Veel geduld en hondenkoeken jong, en dat komt helemaal goed.” lachen ze dan.

Thuis is Swenga een schatje. Ze slaapt in een bench. Overdag staat het deurtje gewoon open en ook dan gaat ze er graag een dutje doen. In huis is ze super rustig. Maar in de tuin is ze ‘mijn partner in crime’. Molshopen om uit te graven, dat vindt ze fantastisch. Kaartjes aan de planten, dat vindt ze niet mooi, die moeten eruit. Ze heeft gelijk hè. Misschien komt het er zo eens van om plannetjes te maken van waar ik al mijn planten gezet heb…

En wist je al dat ze een lief heeft? Een tweejarige chocoladekleurige labrador reu van onze buren. Hij komt regelmatig op bezoek en als de buren op weekend gaan, mag hij blijven slapen. Hoe die twee door de tuin kunnen dollen, niet te doen! Hij is een echte gentleman voor haar. Ze mag alles, zelfs in zijn nekvel hangen, hij verdraagt het allemaal. Maar hij kan haar serieus uitdagen! Gaat lopen met haar bal, horendol wordt ze ervan want ze kan hem niet vatten. Tot ze de interesse verliest, dan komt hij op zijn kousenvoeten de bal netjes bij haar leggen. Het spel tussen man en vrouw … zalig!