Het WhatsApp berichtje ‘En hoe gaat het met Swenga?’ op zondagmorgen katapulteerde me terug naar deze zomer op het strand van Cadzand.

We hadden haar al zien zitten, genietend van de zon, kijkend naar de kinderen die in de branding aan ’t ravotten waren. Haar rolstoel stond net niet in het water en de spetters die ze over haar heen kreeg, deerden haar niet. Ze straalde positiviteit uit, puur respect voelden we voor haar.

Onze puppy vond de spetters water niet zo leuk. We waren met haar op een hete julidag naar zee gekomen om haar te laten wennen aan al die prikkels. De kinderen vond ze tof, het zand om in te graven grandioos maar die zee, brrr. ’t Is een echte Rhodesian Ridgeback, onze Swenga, als de dood voor water…

Met een hond raak je makkelijker aan de praat met mensen. De mama van het positieve meisje sprak ons aan. Dat zij ook zo zot is van Ridgebacks en haar dochter ook. En als ze later alleen ging wonen, wilde ze er ook ene. Dat zinnetje brak het ijs. We hadden een gezellige babbel, namen foto’s en wisselden telefoonnummers uit.

En ik beloofde dat ik af en toe eens ging schrijven over Swenga.

Volgende week wordt ze zeven maanden oud. In de hondenschool doorliepen we al twee puppyklassen. Groot was mijn verbazing dat we twee weken geleden mochten overgaan naar de A-klas. “Ze zal nog wel een tijdje een ‘spring-in-‘t-veld’ blijven”, lachte de instructeur “maar haar oefeningen doet ze goed dus jullie mogen overgaan.”

We doen vooral aan socialisatie en oefenen de commando’s ‘zit’, ‘liggen’, ‘staan’, ‘aan de voet’ en leren ‘tandjes laten bekijken’ en wandelen naast de baas en terwijl de andere hondjes gerust laten. (Da’s ne moeilijke voor al die speelvogels 😉 )

De sfeer in de hondenschool is heel tof. Als onze les gedaan is, zitten de mannen van de hoogste groep met hun perfecte honden te wachten op het terras. Daar moet ik dan met mijn ‘huppelend, trekkend springkonijn’ voorbij geraken. Mijne sloeber vindt dat allemaal heel plezant. Verontschuldigend glimlachend en mompelend: “had me beter ne Chiwawa genomen”, probeer ik daar dan zo elegant als mogelijk voorbij te schrijden. Gelukkig kan ik wel op begrip rekenen: “Veel geduld en hondenkoeken jong, en dat komt helemaal goed.” lachen ze dan.

Thuis is Swenga een schatje. Ze slaapt in een bench. Overdag staat het deurtje gewoon open en ook dan gaat ze er graag een dutje doen. In huis is ze super rustig. Maar in de tuin is ze ‘mijn partner in crime’. Molshopen om uit te graven, dat vindt ze fantastisch. Kaartjes aan de planten, dat vindt ze niet mooi, die moeten eruit. Ze heeft gelijk hè. Misschien komt het er zo eens van om plannetjes te maken van waar ik al mijn planten gezet heb…

En wist je al dat ze een lief heeft? Een tweejarige chocoladekleurige labrador reu van onze buren. Hij komt regelmatig op bezoek en als de buren op weekend gaan, mag hij blijven slapen. Hoe die twee door de tuin kunnen dollen, niet te doen! Hij is een echte gentleman voor haar. Ze mag alles, zelfs in zijn nekvel hangen, hij verdraagt het allemaal. Maar hij kan haar serieus uitdagen! Gaat lopen met haar bal, horendol wordt ze ervan want ze kan hem niet vatten. Tot ze de interesse verliest, dan komt hij op zijn kousenvoeten de bal netjes bij haar leggen. Het spel tussen man en vrouw … zalig!

Hier is ze dan! Onze puppy Inkululeku Swenga Mushana, dochter van stoere papa Kilimanjaro van de Pronkhoeve (Xavi) en lieve mama Inkululeku Madhuri Mushana.

Onze Inkululeku Karoo hebben we vorige zomer moeten laten inslapen na een oneerlijke ziekte die ze niet kon overwinnen. Vreselijk triestig, ik miste haar zo. We hebben een hele tijd gezocht om een hond te adopteren, maar zo simpel is dat niet, ondervonden we. En dit voorjaar kreeg ik een telefoontje van Odette dat Madhuri, de liefste hond uit haar roedel vind ik, zwanger was. Ze beloofde dat als alles goed ging, er een pupje voor mij bij was.

Er werden twee teefjes en twee reutjes geboren, een klein nestje dit keer. Toen ik dit nieuws in ons messenger groepje met de kinderen deelde, reageerde jongste zoon direct : “Shotgun teefje!” Het mooiste teefje heb ik mogen kiezen.

Het is een schatje, onze Swenga. Ze is nu bijna twee weken bij ons en ze kent haar naam al goed. Plasjes en hoopjes doet ze meestal, soms 😉 flink buiten als ik meega om te supporteren. Wel gemakkelijk zo want het opruimen met een dweil waar een puppy aan hangt, da’s niet zo handig. Ze heeft natuurlijk nog ‘puppymanieren’ en zet haar scherpe tandjes overal in. Mijn benen zien eruit alsof ik door de bramen gelopen heb en mijn handen zijn ook helemaal geschramd maar niet door de rozen te snoeien.

Ge hebt daar echt uw bezigheid mee want dat moet nog alles leren. Dus nu gaan we regelmatig op pad. Meerijden met de auto, naar de winkel, naar de markt, naar het rusthuis, in de fietskar naar het bos. Spelen met de hond van de buren. Kennismaken met de kippen en de kuikens, met de poep omhoog een bal brengen en dan heel verbaasd kijken omdat die kip daar niet wil achter lopen…

Ik ga ook naar de hondenschool met haar, 20 minuutjes leren zitten, liggen, staan, aan de voet lopen, tandjes laten bekijken, … en dan 10 minuutjes met de andere puppy’s spelen. Schattig!

Soms zou ik ze wel achter het behang willen plakken. Dweilen doe ik terwijl ze slaapt maar net als de living onder water staat wordt dat wakker natuurlijk. Dochter optrommelen om met haar een plasje te gaan doen maar gezag heeft ze er niet over. Puppy komt binnen gestoven, schuift over de natte vloer tot aan de dweil die zo leuk heen en weer beweegt en plezant dat ze dat vinden…

Maar elke dag kan ze een beetje meer. Eigenlijk is ‘t een hele slimme. En ook een brave. Ze slaapt ‘s nachts door, heeft zelfs al eens een nacht de krant volledig droog en proper gehouden. En voor ze haar eten krijgt, gaat ze beleefd zitten. Dat kan ze al zonder koekje, gewoon met het woordje ‘zit’ en de vinger omhoog.

Valt het op dat ik er al helemaal zot van ben?