Aan de vijver, naast het tuinhuis, waar niemand ons ziet zitten, hebben we twee gemakkelijke stoelen geplaatst.
Na het middagmaal, voordat de lieve wederhelft terug naar kantoor vertrekt, gaan we daar steeds even zitten. Hij met een tas koffie, ik met een theetje. En dan kijken we naar alles wat er op en rond het water gebeurt.
We voelen ons zoals toeristen op safari, in onze eigen tuin. Zo konden we al vijf soorten libellen/waterjuffers determineren.
Vuurjuffer, de eerste libel die bij onze nieuwe vijver verscheen.Azuurwaterjuffers, een koppeltje dat zich van ons gluren niks aantrokLantaarntje. De foto is serieus mislukt maar je ziet wel duidelijk het ‘lantaarntje’ dat ze achteraan meedraagt.Weidebeekjuffer. Heel mooi als ze rondvliegt zoals een vlinder.Adellijk bezoek: de Grote Keizerlibel. Groot en brommend, af en toe even gaan zitten terwijl ze haar legboor in het water doopt. Hopelijk heeft ze veel eitjes gelegd.
Gisteren kwam ik net met een grote bloemkool uit de moestuin toen dochter riep: “Moeke, er is volk!” Het tuinpoortje zwaaide open en Moniek en Frans, ‘mijn Veltouders’ stapten binnen. Wat een leuke verrassing! Ze hadden geen tijd om binnen te komen, maar een rondleiding in de tuin, dat zagen ze wel zitten. Na veel oh’s en ah’s zei ik dat ik volgend jaar graag terug eens zou meedoen met de Ecotuindagen van Velt. “Dan gaat ge nog eens moeten komen controleren of mijn tuin wel ecologisch genoeg is he”, grapte ik tegen Frans.
De pretlichtjes in zijn ogen verraadden dat hij een uitspraak ging doen en hij begon te vertellen. “Vroeger hebben wij veel tuinbezoeken gedaan. Zelfs tot in het buitenland en bij bekende tuiniers. Awel, er was geen enkele tuin bij die zo mooi is als de jouwe.” Zoiets uit de mond van Frans, dat kwam binnen. Hij heeft vroeger in het onderwijs gestaan en daardoor (het is waarschijnlijk beroepsmisvorming) kan hij heel goed verwoorden welke punten verbeterd kunnen worden. Ik kreeg er geen.
“Deze tuin moet gezien worden.” zei hij nog. Dus bij de volgende Ecotuindagen van Velt mag iedereen naar de home cinema komen.
Ik zag deze passeren bij enkele bloggers en wil de mijne er ook wel aan toevoegen. In deze donkere, eenzame Corona-dagen doen zo’n kleine gelukjes echt deugd.
Eerst en vooral het bloggen zelf. Het doel was een dagboek maken van onze tuin zodat bezoekers ook online een beetje konden volgen. Wie had gedacht dat ik daar zo ‘rijk’ zou van worden?! Ik heb de blogwereld ontdekt en ben zo blij dat ik daar deel mag van uitmaken. ’t Is een warme wereld. Er zijn zelfs vriendschappen uit ontstaan. Nog elke dag leer ik nieuwe mensen kennen. Enkelen mocht ik al ‘live’ ontmoeten. Met Vief zijn er zelfs al vage, wilde plannen om na de Coronacrisis van grote blogmeet te doen. Daar kijk ik naar uit …
Nog een klein gelukje: in de moestuin bezig zijn en ineens op de oprit een zwaaiende man met pet, mondmasker en boek in de hand ontdekken. De zon zat vlak achter hem en dus herkende ik hem niet. Tot hij zijn mondmasker even naar beneden trok. Mijnen ecomaat Frans De Smedt begot! Dat was zo lang geleden door die stomme Corona! Of ik iets kon doen met een ‘Vademecum Wilde Planten’? Want hij had dat boek dubbel gekregen. Niet alleen super blij met het boek zelf maar ook omdat hij daarvoor aan mij dacht. We hadden ook weer zo nen toffen babbel. Ik heb al zoveel geleerd van hem en zijn vrouw!
Eigenlijk een groot geluk: Velt! Momenteel liggen activiteiten stil, door de gekende crisis. Maar onderhuids en online is er zoveel aan ’t ‘broebelen’. Het Messenger-groepje van onze plaatselijke afdeling is actiever dan ooit. Er wordt gezeverd en gelachen maar ook serieus gewerkt. En regelmatig steken we elkaar een hart onder de riem. Wacht maar, als we terug in ’t echt gaan mogen samenkomen …
Nog zo een tof online ding: de Malderse zadendoos. Op een avond in september was ik aan ’t chatten met twee Malderse dames. Van ’t één kwam ’t ander en er ontstond een idee om een zadenruilsysteem op te zetten. Zaden die we zelf geoogst hadden of teveel gekochte zaden in een doos stoppen en die doos laten rondgaan. We lanceerden ons idee in de Facebookgroep van ons dorp en kregen heel wat reacties. De doos is ondertussen vertrokken en zit al bij de vijfde deelnemer. Benieuwd hoe dit experiment gaat aflopen …
Nog een zot gelukje: onze hond. Hoe ze steeds enthousiast en super blij is als we thuiskomen … Hoe ze merkt als iemand verdrietig is en dan haar kopje op je schoot komt leggen … Haar vriendschap is zo warm …
Ik weet niet wat dat tegenwoordig is, maar ik zie onze maatschappij zo polariseren.
Zo was ik vorige week getuige van een discussie tussen twee haantjes op de FB pagina van Natuurpunt. Blijkbaar laat Natuurpunt zich sponsoren door Horta, een tuincentrum van ‘de boeren’. Het ene haantje vond dat niet kunnen. Want als je op de website van Horta terecht komt, word je aangespoord om een robotmaaier te kopen. En door robotmaaiers worden er tegenwoordig zoveel egels gekwetst. Horta verkoopt ook vlotjes ‘gewasbeschermingsmiddelen’, vergif . Ik snapte dus volledig zijn punt.
Maar het andere haantje had het over de vrijheid van keuze voor kort of lang gras. Voor netjes of wild. Hij had ook gelijk natuurlijk. Maar zoals echte haantjes, ze gaven allebei niet toe. Of ze er uiteindelijk uitgeraakt zijn, weet ik niet. Maar het liet me niet los. Waar ik eerst volledig in het ene haantje zijn standpunt mee was, begon ik te denken: “waarom doet Natuurpunt zoiets?”
En ik denk dat ik het snap. Groene jongens (en meisjes) hebben altijd lijnrecht tegenover de landbouwers gestaan. Er is inderdaad heel veel misgelopen in de gangbare landbouw. Maar vanuit de landbouwers hun standpunt lijkt het wel of ‘die groenen’ niet snappen dat het die mensen hun broodwinning is. Polarisatie dus …
Onze milieu- en klimaatcrisis wordt catastrofaal en als we ieder aan onze kant van ons gelijk blijven staan, gebeurt er niets. Dus in die optiek snap ik waarom Natuurpunt reclame maakt voor Horta. Ik kom regelmatig in de plaatselijke Horta vestiging, niet voor gewasbeschermi… vergif dus, maar wel voor kippeneten. En ik heb inderdaad gemerkt dat er daar ’t één en ’t ander aan het veranderen is. Ze bieden nu ook natuurlijke vijanden aan ipv vergif voor plagen in de tuin. Je kan er nu ook nestkastjes van Natuurpunt kopen. Er is dus toenadering en de natuur kan daar alleen maar wel bij varen. Ook Velt beseft dat met hun enorme expertise over ecologische teelt van groenten, ze de landbouw kunnen helpen en wil daar nu gaan op inzetten. Prachtige voorbeelden van depolarisatie!
Rond de klimaatverandering is er ook zo veel polarisatie. Je hebt de ‘believers’ en de ‘non-believers’. Er zijn wereldwijd talloze bewijzen geleverd door wetenschappers van het IPCC dat de klimaatopwarming een feit is én dat het veroorzaakt is door de mens. En toch blijven sommige randwetenschappers proberen om mensen van het tegendeel te overtuigen. Waarom toch? Het draait om geld. Want een wetenschapper die een belangrijk bewijs kan weerleggen, die zijn broodje is gebakken.
Ook de pers speelt een belangrijke rol in de polarisatie van onze maatschappij. Zo las ik deze ochtend een artikel in De Morgen over de ongekend hoge temperaturen in Noord-Rusland momenteel en het alarm dat klimaatwetenschappers daarover slaan. En hier komt het, ik citeer: “Dit jaar belooft mede door die hittegolf het heetste jaar sinds het begin van de metingen te worden, ondanks de verminderde uitstoot van broeikasgassen als gevolg van de coronacrisis.”
Allee zeh! Wat is hier nu de bedoeling van? Ze weten toch dat wetenschappers gezegd hebben dat als we morgen direct zouden stoppen met het uitstoten van broeikasgassen, de temperatuur nog zal blijven stijgen met 0,1 tot 0,3°C! Met andere woorden, er zit een vertraging op het systeem. Natuurlijk kunnen we het effect van de coronacrisis nu nog niet voelen. Maar de man in de straat zou nu wel kunnen concluderen dat de klimaatverandering toch niet door de invloed van de mens komt. En dat helpt ons niet vooruit. Integendeel, hoe langer we dralen om in actie te schieten, hoe moeilijker en duurder het wordt om het tij nog te keren.
Die coronacrisis, da’s nog zoiets. Daar heb je de mensen die nauwgezet de veiligheidsregels volgen en anderen die er hun broek aan vegen en afterparty’s organiseren. Beide kampen staan furieus tegenover elkaar.
Het toppunt van polarisatie vond ik de betogingen voor Black Lives Matter na de dood van George Floyd. Zo juist dat mensen daarvoor op straat kwamen maar het moment zo verkeerd gekozen, in volle corona-crisis, als afstand houden nog zo belangrijk is. De polarisatie blank versus zwart, de aanklacht tegen racisme, verdween gewoon in … een andere polarisatie …
Het eerste weekend van juni zijn het traditioneel hoogdagen voor Velters. Dan kan je in heel Vlaanderen en Nederland tuinen gaan bekijken. Tuinen waar er getuinierd wordt zonder gif en met respect voor mens en dier.
Maar zoals voor zovele andere dingen stak Corona hier ook een stokje voor. In Vlaanderen mogen er nu nog geen grote evenementen plaats vinden. Daarom vertrok er een mail van Velt aan alle tuineigenaars die al meegedaan hadden met de Ecotuindagen, om een filmpje te maken van onze tuinen. Zo kunnen de mensen dit jaar ‘vanuit hun kot’ toch nog van de Ecotuindagen genieten.
Ziehier het mijne:
Kom je graag ook bij Velt? Meer info vind je op www.velt.nu
Nu heb ik iets gevonden zeh! Wie mij een beetje kent, weet dat ge bij mij niet moet afkomen met een boeket bloemen. Nogal ambetant voor de echtgenoot want als die iets mispeuterd heeft, is ‘ne schone bloemekee geven, geen avance’.
Snijbloemen uit de traditionele teelt, ik heb daar schrik van. Hier lees je waarom, ze zitten vol met pesticidenresidu’s en zijn zo letterlijk een vergiftigd geschenk.
Daarom was ik zo blij toen ik Lies en haar project ‘Weideoogst’ ontdekte!
Foto Lies Van Ackeleyen
Lies woont ook in Malderen. Toen haar grootmoeder in 1994 overleed, kocht haar papa een lap grond in Grimbergen. Met de hele familie maakten ze daar een groene oase van. Er werden meer dan 400 inheemse bomen en struiken gezet, er grazen heel gezellig twee pony’s en ze hebben daar hoogstamfruit. Sinds 2016 is Lies daar beginnen moestuinieren en in het najaar van 2018 begon ze zalig onbezonnen aan het ‘experiment tulp’. Ze liet zich inspireren door ‘Bloem zkt vaas‘ en stak 650 tulpenbollen in de grond.
foto Lies Van Ackeleyen
En toen kreeg ze ‘tulpstress’, zoals ze het zelf zo mooi beschrijft. Want in het voorjaar van 2019 kwamen al die tulpen te voorschijn en hoe ging ze die nu verkopen? Ze vond een verkoopkanaal via ‘Hello Alice’ te Malderen en zo leerde ik Lies kennen.
foto Lies Van Ackeleyen
De tulpen vlogen de deur uit! Vooral omdat er een verhaal aan de bloemen vasthangt. Ze worden lokaal gekweekt, zonder bestrijdingsmiddelen en zonder energieverslindende maatregelen. Op het ritme van de natuur dus. Dat maakt dat de bloemen steeds seizoensgebonden zijn. In de winter heb je geen bloemen dus je kan er reikhalzend naar uitkijken. Dit zijn de zogenaamde ‘slow flowers’. Zalig toch hè?
foto Lies Van Ackeleyen
Door al die enthousiaste mensen die haar aanmoedigden, nam Lies de sprong en stopte nu 2000 tulpenbollen in de grond. Ze had nu wel een businessplan uitgedokterd. Normaal ging ze verkopen via geschenkenwinkeltje Titatimi te Opwijk en via koffiebars Zjat’O te Londerzeel, Zw.art te Meise en De Wereld van Alice te Merchtem. Maar de Corona-crisis gooide roet in het eten. De plannen staan nu dus on hold maar als de situatie terug veilig is, pikken ze de draad terug op.
foto Lies Van Ackeleyen
Want na de tulpen stopt het dit jaar niet. Yes! Er komen ook nog gladiolen, ranonkels, anemonen, dahlia’s en heel wat zaaibloemen zoals zinnia, rudbeckia, cosmos, zonnebloemen en strobloemen aan.
In Malderen en omgeving levert ze nu wel bloemen aan huis. Ze vraagt een berichtje te sturen via weideoogst@gmail.com, elektronisch te betalen en een emmertje buiten te zetten zodat alles veilig kan verlopen. Voor 5€ krijg je een boeket van 7 tulpen. Ze heeft gewone, dubbelbloemige, gefranjerde, parkiet- of pioenvormige tulpen en in allerlei kleuren. Ik koos voor mezelf een mix van dit alles en voor mijn buurvrouw en beste vriendin een bos antracietkleurige tulpen.
Wat ik ook zo tof vind: ze kiest voor geen plastieken verpakking! Via Redopapers, een bedrijfje dat werkt met papieroverschotten van drukkerijen, geraakt ze aan oude prints van posters. Een recupverpakking dus! Da’s toch de max hè!
Nog een kleine tip van Lies zelf (dit vertelde ze me vorig jaar al en ik ondervond dat het werkt): Doe elke dag een ijsblokje in het water van je tulpen. Dan blijven ze veel langer goed, een tulp heeft het graag fris. En ze heeft ook graag niet te veel water in de vaas, een flinke bodem is genoeg.
Ik blijf deze pittige dame zeker volgen! Want die is ‘zo goe bezig jong’! Helemaal blij word ik daarvan!
Het is er hier ver mee gedaan. Er hangen nochtans nog wel wat tomaten aan de struiken maar door de koude rijpen ze niet meer. In ‘Seizoenen’, ons Velt tijdschrift lees ik dat het rijpingsproces van tomaten stilvalt als de nacht kouder is dan 10° Celsius.
Tijd dus om ze te oogsten en de planten uit te trekken. Maar de deur van mijn serre wordt nog niet dichtgetrokken. Er staat nog sla, zoete puntpaprika, pepertjes en ik verwonder me erover dat de komkommers nog steeds groeien. Basilicum krijgt nog even het voordeel van de twijfel. En de Salvia apiana die ik dit voorjaar zaaide, staat daar zó te pronken.
Waar de tomaten stonden, daar kan ik de bodem wel al ‘soigneren’. Ik verwijder de mulch waarmee die heel het seizoen bedekt was. (om onkruid tegen en water vast te houden) Ik geef liters en liters water. En dan bedek ik de bodem met een laag zelfgemaakte compost.
Ik glimlach terwijl en denk terug aan Jackie, compostmeester en collega in onze Veltafdeling. Ze overleed plots en onverwacht deze zomer en liet ons verweesd achter. Ze zou me hier en nu onder mijn voeten geven. Oh, wat wou ik graag dat dat nog eens kon! Ik heb mijn compost niet gezeefd. En dat kon zij, perfectioniste, niet hebben. Voor mij, luie tuinier, is het allang goed. Mijn planten zullen wel naast die enkele onverteerde takjes groeien.
Het ‘zwarte goud’ ruikt in ieder geval heerlijk! Naar pure bosgrond. Ik snuif en geniet. Swenga ook, regelmatig komt ze haar neus in de kruiwagen steken. Mijn vriendinneke…
De laatste Gogosari paprika’s, enkele zoete aardappelen en tomaten gaan mee naar binnen.
De onrijpe tomaten ga ik proberen laten narijpen. In de garage, onder een krant met een appel erbij. De appel komt van de buurderij in Buggenhout. Bart de imker en Bart mijn collega van in het WZC zijn zo goed bezig daar! Met een berichtje haalden ze me uit mijn serre. Of ik vandaag nog kwam of ze mijn boodschappen morgen naar Tarra, de verpakkingsvrije winkel moesten doen? Want het was niet erg duidelijk, de website had kuren. “Ik kom af” stuurde ik terug.
Ik geniet terug. De twee jonge, enthousiaste kerels vertellen over wat hen bezighoudt, wat ze nog willen doen en of Velt wil meedoen. Ja jong, heel graag! Ik popel al om op onze volgende bestuursvergadering mijn Veltcollega’s mee enthousiast te maken.
Mijn eigen kleine serre, mijn Veltafdeling en nu de grotere buurt ook nog. Ik wil heel graag een schakel zijn om de klimaat- en milieuproblematiek aan te pakken. Ik weet wel dat ik de grote wereld niet kan verbeteren. Maar ik wil wel een druppeltje op de hete plaat zijn. En er zijn zo al veel druppeltjes! En die vinden elkaar!
Ons jongens beginnen nog steeds te gniffelen als ik over haar iets vertel. Met een hoog stemmetje kirren ze : “hey Barbara!” en daarmee doelen ze op mijn acteerprestaties hier, hier en hier. Ze vonden het zo grappig om hun moeder te zien worstelen met die camera’s maar ‘k trek het me toch niet aan. Ik vond het heel tof om een hele dag met Barbara te mogen werken.
En nu stopt ze met haar professionele carrière bij Velt. Zo spijtig! Maar ze gaat door voor de goede zaak. Ik ben zo blij voor haar. Ze werd op 26 mei verkozen tot Volksvertegenwoordiger voor Groen en ze zal dus zetelen in het halfrond van de Federale Kamer. Tof hè!
Helemaal zoals ze is, kregen we, de vrijwilligers van Velt, deze week een brief van haar. Zo mooi! Er zat ook een gedicht bij van Toon Hermans. Ik kende het nog niet maar vind het zo prachtig dat ik het hier wil delen.
Ze zegt dat het ons beschrijft, wereldverbeteraars, positivisten, mensen naar haar hart. En ze hoopt dat we er evenveel goesting van krijgen om ermee te blijven doorgaan.
Awel ja! Dankjewel lieve Barbara! We zullen elkaar nog wel tegenkomen in ‘Veltmiddens’ want natuurlijk blijf je wel vrijwilliger van onze fantastische vereniging…
Er moeten mensen zijn die zonnen aansteken, voordat de wereld verregent.
Mensen die zomervliegers oplaten als het ijzig wintert, en die confetti strooien tussen de sneeuwvlokken.
Die mensen moeten er zijn.
Er moeten mensen zijn die aan de uitgang van het kerkhof ijsjes verkopen, en op de puinhopen mondharmonica spelen.
Er moeten mensen zijn, die op hun stoelen gaan staan, om sterren op te hangen in de mist. Die lente maken van gevallen bladeren, en van gevallen schaduw, licht.
Er moeten mensen zijn, die ons verwarmen en die in een wolkeloze hemel toch in de wolken zijn zo hoog ze springen touwtje langs de regenboog als iemand heeft gezegd : kom maar in mijn armen
Bij dat soort mensen wil ik horen Die op het tuinfeest in de regen BLIJVEN dansen ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
Er moeten mensen zijn die op het grijze asfalt in grote witte letters LIEFDE verven Mensen die namen kerven in een boom vol rijpe vruchten omdat er zoveel anderen zijn die voor de vlinders vluchten en stenen gooien naar het eerste lenteblauw omdat ze bang zijn voor de bloemen en bang zijn voor : ik hou van jou
Ja, er moeten mensen zijn met tranen als zilveren kralen die stralen in het donker en de morgen groeten als het daglicht binnenkomt op kousenvoeten
Weet je, er moeten mensen zijn, die bellen blazen en weten van geen tijd die zich kinderlijk verbazen over iets wat barst van mooiigheid Ze roepen van de daken dat er liefde is en wonder
als al die anderen schreeuwen : alles heeft geen zin dan blijven zij roepen : neen, de wereld gaat niet onder en zij zien in ieder einde weer een nieuw begin Zij zijn een beetje clown, eerst het hart en dan het verstand en ze schrijven met hun paraplu I love you in het zand omdat ze zo gigantisch in het leven opgaan en vallen en vallen en vallen en OPSTAAN
Bij dat soort mensen wil ik horen die op het tuinfeest in de regen BLIJVEN dansen ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan de muziek gaat DOOR de muziek gaat DOOR en DOOR
Vorig jaar tijdens de Ecotuindagen van Velt bezochten we ook de tuin van landschaps- en tuinarchitect Wim Collet. Daar zag ik iets tof in het gazon. Zoiets gelijkaardig wilde ik ook maken.
Ik heb nog heel veel mogelijkheden in onze tuin. Toen we hier kwamen wonen, zijn we gestart met heel veel gras dat ik beheerde als gazon. Hier en daar heb ik dan borders aangelegd. Elke keer pak ik een ander stukje aan en dat maakt het zo boeiend, vind ik. Hoe de tuin uiteindelijk zal worden, dat weet ik niet. Moet ik ook nog niet weten want dan is het spannende eraf… 😉
Eind augustus begon ik eraan : een vorm uitleggen met de tuinslang en dan gras afplaggen. Onze zonen bekeken het argwanend. “Moeke, wat gaat ge nu weer doen? En daarbij, dat is scheef!” Mijn lieve zonen uitgelegd dat dat de bedoeling was en dat ze wel zouden zien wat het ging worden.
In september zette ik wat vaste planten in de bochten en zaaide phacelia in. Kwestie van de bodem niet onbedekt de winter in te laten gaan.
In het voorjaar nog wat gespeeld met plantjes van elders uit de tuin en andere zaadjes. En nu begint het al ‘op iets te trekken’, vind ik. Oudste zoon bekende onlangs zelfs dat hij foto’s van de tuin genomen had voor op zijn kot in Leuven. Zalig hè…
Fier op deze zelfgezaaide Echium 😉
‘Meer dan sprietjes’ is niet alleen de titel van dit bericht maar ook een boek uitgegeven door Velt, met heel veel foto’s erin uit onze tuin.
Meer dan sprietjes – de weg naar minder gazon Velt Lekker wild, zoveel mooier dan een ‘saai biljartlaken’
Hemelvaartsdag begon schitterend voor mij. Ik kwam buiten gestapt en een Koninginnenpage fladderde me tegemoet. Onze grootste en mooiste inheemse vlinder.
Ik was al lang ‘jaloers’ op vele van mijn ecologische tuinvrienden als ze foto’s van deze schoonheid in hun tuin postten. Ik zag hier vorig jaar pas voor de eerste keer een ‘versleten’ exemplaar en in het najaar een prachtige rups.
En nu kwam zo’n prachtig dier zomaar naar me toe gevlogen…
Koninginnenpage
In de tuin van Veltvriendin Veerle vlogen rond de appelboom veel kleine kevertjes. We wisten niet wat voor beestjes het waren dus heeft ze het even gevraagd in de Velt-groep. Het was de kleine rode weekschildkever of het ‘soldaatje’. Dit zijn zeer nuttige diertjes, ze eten bladluizen.
In haar appelboom zaten wel wat luisjes dus wij super blij dat die beestjes er waren. Voorbeeld van een ecologische tuin in evenwicht.
Kleine rode weekschildkever of ‘soldaatje’
Zaterdagavond mocht ik met de lieve wederhelft mee naar een feestje van een klant. Het was daar warm in dat zaaltje dus alle ramen werden open gezet. Kwam daar heel log en brommend een meikever binnen gevlogen en een golf van paniek ging door de zaal.
Ik zag een stoer uitziende kerel met een moordzuchtige blik in zijn ogen en een bierglas in zijn hand in beweging komen. Gelukkig kon ik net voor hem springen en het arme diertje voorzichtig uit de gordijnen plukken. Achter mij hoorde ik hem nog roepen : “Ai! Pas op!” Ja, het beest ging mij zeker verslinden! 😉
Ik draaide me om en met mijn meest gelukzalige glimlach zei ik : ” ’t Is ne meikever.” Ge moest diene mens zijn gezicht gezien hebben…
Voorzichtig heb ik de onfortuinlijke kever buiten gezet.
Meikever (niet op mijn hand, de foto die ze ervan namen, is niet zo goed gelukt)
Nog beestjes die we deze week gezien hebben : puppy’s! Eén van die twee kleine schatjes wordt de onze. Meer foto’s en info vind je hier. Ik mis het hier, een hond op den hof, nu ons lieve Karoo al bijna een jaar gestorven is.
Vanaf 22 juni is er hier terug jong leven in huis. De lieve wederhelft ziet het niet helemaal zitten maar heeft me toch ‘mijn goesting’ gegeven. Mijn verdriet over ons Karoo en het feit dat ik zo veel alleen thuis ben, heeft hem toch over de streep getrokken.
Zo stond er onlangs, plots in het midden van mijn tuin (ik zat op mijn hurkje te wieden en zette me even recht) de meest beruchte vergif spuitende tuinier van ons dorp vlak voor mijn neus! Wat mistte ik toen mijn stoere vriendin met haar trouwe hondenogen die me steeds door dik en dun verdedigde…
Rhodesian Ridgeback puppy’s
Maar de allerleukste beestjes dit weekend waren ‘haantje Frans met zijn kiekens’! We deden in zijn tuin mee met de Ecotuindagen van Velt en hebben ons enorm geamuseerd. Het weer was prachtig en we mochten 327 bezoekers verwelkomen.
Onze dochter en haar vriendinnetje, al dansend in onze tuin … dezer dagen kan je ze tegenkomen in heel Vlaanderen en Nederland. Heel fier ben ik, want ze prijkt op de affiche voor de Ecotuindagen van Velt.
Het eerste weekend van juni, voor Velters zijn dat hoogdagen. Want dan zetten meer dan 200 ecologische tuineigenaars hun tuinpoort open.
Dit jaar doen wij met onze afdeling ook weer mee. Deze keer vind je ons in de tuin van Frans De Smedt, zondag van 10 tot 17 uur. Een ecologisch paradijsje waar kinderen en dieren zich thuis voelen. Een toffe arbeidsarme siertuin, moestuin en serre. Frans kan het ook allemaal heel gepassioneerd uitleggen. Wij zullen er met onze Veltstand en boeken staan en we bieden je een drankje van de Wereldwinkel aan.
Waar?
Frans de Smedt Smisstraat 130 1840 Steenhuffel België
Collega blogger en Veltvriend vroeg me om voor zijn tuin een beetje reclame te maken. Fruitberg is inderdaad ook de max! Naast zondag is die ook open op zaterdagnamiddag. Wij bezochten hem vorig jaar. Een zeer biodiverse tuin, aan de vijver gingen wij ‘op safari’ en de nectartuin, daar zou ik uren kunnen vertoeven.
Waar?
Van Elst Tom Sint-TruidenseSteenweg 394 3300 Hakendover (Tienen) België
groengenot 