Maand: september 2022

door

Pluk de toekomst

Vandaag waren we nog eens te gast bij boer Luc op het Gezonde Plukveld in Merchtem.

De gemeentelijke Noord-Zuid adviesraad en de gemeente organiseerden er een dag in functie van “consumeer met respect voor mens en milieu”. We mochten de leerlingen van het zesde leerjaar van acht scholen uit Merchtem en omstreken het verhaal ‘Onze Aarde Vieren’ vertellen. Ook onze vereniging Velt konden we voorstellen.

Echt tof en boeiend, we hebben enorm genoten van de interactie met de leerlingen. Maar respect voor de leerkrachten, ik zit hier nu pompaf. 😉

Wat zouden wij graag hebben dat ze onthouden:

  1. Dat ze allemaal een beetje ‘Greta Thunberg’ mogen zijn. De meesten wisten wel al heel goed wat klimaatopwarming is en hoe dat komt.
  2. Dat boer Luc, als CSA bioboer veel slimmer is dan president Bolsonaro van Brazilië. Boer Luc verzorgt zijn bodem en helpt insecten terwijl hij super lekkere en mooie groenten kweekt. (Dat konden ze zien.) President Bolsonaro laat de longen van Moeder Aarde platbranden voor intensieve landbouw en palmolieplantages.
  3. Dat er nu nog slaven zijn en dat wij dat systeem in stand houden door kleding te kopen in Primark en andere goedkope winkels. Dat je tweedehands heel toffe en goedkope kleding kan vinden. (Bv. in grote steden kleding/kg) En dat dat voor onze planeet ook beter is omdat dankzij dat hergebruik er minder grondstoffen nodig zijn.
  4. Dat bloemen, fruit, groenten, gras, bomen,… in de tuin nodig zijn en dat we daar geen pesticiden moeten gebruiken. Dat je om over biodiversiteit te leren, bij Velt terecht kan.

We gaven hen ook een opdracht mee naar school. Ze mogen eens nadenken over wat zij, als leerling van het zesde leerjaar nu zouden kunnen doen voor onze planeet. En wat hun ouders zouden kunnen doen. De antwoorden gaan de leerkrachten ons opsturen. Wij gaan die verwerken en de resultaten zullen ook op de website van de gemeente geplaatst worden.

Overmorgen, zondag 25 september ’22 doen we ons verhaal nog eens opnieuw, maar dan voor het grote publiek. Het samen met andere mensen iets kunnen doen voor onze planeet, dat geeft mij moed. Misschien komt het allemaal nog wel goed?

door

Courage

Soms kan het leven je danig door elkaar schudden.

Dat gebeurde bij ons op 26 juli, nu bijna 6 weken geleden. We hadden vakantie. Jongste was op kamp, de middelste op reis en we gingen oudste zoon bezoeken, een dagje met de fiets naar Brussel. Ter hoogte van de plantentuin van Meise hoorden we sirenes en een beetje verder in Strombeek zagen we op de A12 onder het fietspad, dit ongeval.

Het pakte ons. De lieve wederhelft en ik waren ervan gedaan. Wisten wij toen veel …

’s Avonds passeerden we daar terug, besloten in Meise aan een terrasje af te stappen en vertelden nog eens tegen elkaar over de ambulancier die we teken zagen doen dat de bestuurder overleden was. Gruwelijk erg vonden we dat voor zijn geliefden die achterbleven. Wisten wij toen veel …

Daar op dat terras kreeg ik telefoon en werden we danig door elkaar geschud. In het ongeval dat wij die ochtend hadden zien gebeuren, had onze buurman en goede vriend Johan Dermaut het leven gelaten.

We zijn er in ons ‘Streukke’ allemaal het hart van in. Johan was ‘op vakantie voor zijn pensioen’ (prepensioen mochten we niet zeggen 😉 ) waardoor hij veel tijd had voor de buren. Hij las zeer veel, was zeer intelligent, creatief en goedlachs. Als hij over de haag riep: “Heb je twee minuten?”, dan was je het eerste uur niet terug.

Wij werden ‘tuinvrienden’ door dit. Namen van planten kon hij echter niet onthouden. Elk voorjaar had hij hetzelfde probleem: “Wat hebben wij geplant en wat is onkruid?” Dan ging ik een namiddagje zijn ‘geheugen opfrissen’. Uren babbelen, lachen en zeveren, betekende dat. Als ik in de tuin een probleem had, kon ik steeds bij hem terecht. Palen die in de grond moesten? Een versleten struik die eruit moest? De kettingzaag die ik niet in gang kreeg? “Kom, Brutus zal dat wel doen.” zei hij dan.

Johan had ook een passie voor fotografie. Daarom vroegen we hem de foto’s voor ons boek ‘Onze Aarde Vieren’ te nemen. Het was zo fijn, samenwerken met hem.

Enkele weken voor zijn dood was hij nog foto’s komen nemen in onze tuin. Voor een nieuw project waar hij mee bezig was, zei hij. Daarvoor was hij ook boeken over de Renaissance aan ’t uitpluizen. We zullen nooit weten wat dat project zou geworden zijn. Woedend kan ik daarvan worden! Het is niet eerlijk dat zo’n positieve, levenslustige mens moest gaan.

Johan zijn vrouw, Katrien, werd door hem op handen gedragen. Ze waren zo’n mooi koppel maar nu staat ze er alleen voor. Nee, niet alleen! We hebben in ons Streukke al afgesproken dat we haar gaan helpen. Verbinding brengt troost, vind ik.

Daarom contacteerde ik een humanioravriendin die nu in Amsterdam woont. Toen onze kinderen klein waren, is ons contact heel even wat verwaterd. Maar nu komen we allang terug jaarlijks samen en dat doet echt deugd. Haar papa, Stefan Keppens is letterkapper. Haar mama is ook heel creatief. Ik mocht bij hen in de tuin een kei gaan kiezen en terwijl mijn verhaal eens doen. Het meeleven, het creatief meedenken, de prachtige tuin, het voelde als een zacht troostend dekentje. Ik had graag het woord ‘Courage’ op de steen en dat heeft Stefan prachtig gedaan, vind ik.

De steen ligt nu bij Katrien in de living, bij Johan zijn foto. De courage gaan we nodig hebben. Katrien hoort bij ons en haar verdriet is ook het onze. We blijven ons verbinden met elkaar, dat zou Johan zo gewild hebben.