boekbespreking

door

Actieve Hoop

Soms is het donker en moeilijk en durf ik al eens de moed te verliezen. Dan doet een boek als dit van Joanna Macy en Chris Johnstone deugd.

Joanna Macy is een 94-jarige Amerikaanse dame. Ze is milieuactivist, auteur van twaalf boeken en wetenschapper op het gebied van boeddhisme, algemene systeemtheorie en ecologie. Ze organiseert sinds 1970 wereldwijd workshops en heeft ondertussen vele volgers die haar werk verderzetten. Een inspirerende madam, vind ik.

Wat is Actieve Hoop?

Het gaat hier niet over hoop ‘hebben’ op iets. Maar over iets ‘doen’. Verlangen om iets te bereiken en ook al is het niet zeker dat het zal lukken, daar toch alles voor doen. Zo’n doel waar je acties op afstemt, geeft zin aan het leven. En ook al boek je niet direct resultaat, het voelt toch goed. Want de weg ernaartoe geeft energie. Zeker als je merkt dat er toch wel veel gelijkgestemden zijn. Ik begrijp helemaal wat ze bedoelt. Bij het lezen van dit boek, heb ik regelmatig zitten mijmeren. Het is waar dat ik gelukkig word van de (kleine) acties die ik neem voor onze planeet en de mensen die ik daardoor leer kennen.

Drie verhalen uit onze tijd

1.Business as usual: Onze manier van leven, moet niet veranderen. Groei-economie is essentieel.

2.De Grote Ontrafeling: Er zijn sociale en ecologische systemen aan het kapot gaan. Er wordt haat gepredikt, er zijn oorlogen, politiekers liegen, …

Die haat, oorlogen en liegende politiekers zijn nodig om onze groei-economie te kunnen behouden. Hard tegen hard om rijk te worden of te blijven. De wereld wordt zeer rechts. Wat er in Nederland gebeurde, staat hier ook in de verkiezingspeilingen. Die ene partij zal waarschijnlijk verpletterend winnen bij de volgende verkiezingen. Als zo’n mensen aan de macht komen, zal de Grote Ontrafeling nog sneller gaan. (Hitler is ook democratisch verkozen)

3.De Grote Ommekeer: Dit verhaal is een andere weg vooruit. De sociale en ecologische structuur van de wereld wordt verdedigd en er is activisme vóór het leven. Er zijn al zeer vele maar kleine initiatieven hiervan. Ze zijn ook verspreid. Bijvoorbeeld: coöperatieven voor hernieuwbare energie, CSA’s, lokaal geld, natuurverenigingen, enzovoort.

Doel:

Evolueren van een industriële groeisamenleving naar een levensondersteunende samenleving. Dit is een serieuze revolutie. Eigenlijk even allesomvattend als de landbouwrevolutie tienduizend jaar geleden en de industriële revolutie van 300 jaar geleden. Het is nog niet duidelijk of dit ons zal lukken. Blijven we in ‘business as usual’ en maken we elkaar en onze planeet kapot? Of gaan we het beste in de mensheid naar boven laten komen?

Hoe dit bereiken?

Door het ‘Werk dat weer verbindt’. Dit is een samenwerkingsmodel dat kracht geeft. Het is eind jaren ’70 ontwikkeld door Joanna Macy en wordt gebruikt in alle continenten op onze planeet. Honderdduizenden mensen van verschillende godsdiensten, met verschillende talen en van verschillende leeftijden kennen het. Ik had er al over horen vertellen door een collega in de zorg.

Je krijgt dankzij deze methode inspiratie en kracht om tot een hogere ecologische intelligentie te komen. Dit klinkt wel zeer mysterieus vond ik. Tot ik enkele voorbeelden las. Neem nu het begrip ‘tijd’. In de geïndustrialiseerde wereld denken we op de korte termijn. Alles moet steeds sneller om elk jaar meer te kunnen produceren, dus winst te maken. Ons doel is groeien. Daarvoor besparen we op veiligheid, sociale verantwoordelijkheid en regelgevende zaken. Besluitvorming op bedrijfs- en regeringsniveau gebeurt voor enkele jaren. Met de rest wordt geen rekening gehouden. Da’s voor daarachter, zou mijn schoonvader zeggen. Fossiele brandstoffen en afgeleiden (bv. plastic) zijn belachelijk goedkoop omdat we de kosten voor de toekomst niet meerekenen. Die schuiven we gewoon door. Ocharme onze kinderen! Eigenlijk is de grootste misdaad tegen hen de productie van nucleair afval. Het is onzichtbaar en het duurt miljoenen jaren eer het afgebroken raakt. Maar we hebben geen langetermijnoplossing voor veilige opslag. De betonnen bunkers of stalen vaten waar het in bewaard wordt, hebben maar een levensduur van max 100 jaar. De eerste kerncentrales werden in gebruik genomen in de jaren ’50 in Rusland, vertelt meneer Google me. Het kernafval daarvan is dus al langer dan 70 jaar opgeslagen. Wat gaan we binnenkort daarmee doen? Beleidsmakers zijn eigenlijk brandweerlui. Ze blussen branden.

Eigenlijk moet dit anders. We moeten terug zoals bepaalde inheemse volkeren gaan denken. Als zij vergaderen, vragen zij zich af wat de invloed zal zijn van hun beslissingen op de zevende generatie na hen. Zij hebben het gevoel tot een familie te behoren. Voorouders vinden ze belangrijk. En ook voor kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen, … willen zij zorg dragen. Wij zijn dat kwijt, zijn zeer individualistisch en gemakzuchtig geworden. Het is zoals uit een vliegtuig springen zonder parachute, erop vertrouwend dat we onderweg, voordat we landen, wel een oplossing zullen vinden om niet te pletter te slaan.

‘Het Werk dat weer Verbindt’ wil mensen onder andere leren om in een ander tijdsbestek te leven. Ook in Vlaanderen worden er workshops en lezingen aangeboden: https://actievehoop.be/

Brief uit de toekomst
door

Brief uit de toekomst

Deze week zat er een *brief in onze brievenbus uit het jaar 2388 en ik wil die graag hier delen. Er werd me gezegd mijn antwoorden gewoon onder de vragen te zetten. Ergens naartoe sturen moest niet. Ze zouden het zo wel ontvangen. Graag wil ik van dit stukje een **stokje maken.

**Een stokje is een stukje tekst of vragen die lezers mogen opnemen en hun eigen antwoorden erop publiceren. Dit is/was populair onder bloggers. Wie neemt dit stokje op?

Lieve voorouder,

Ik hoor verhalen over de periode waarin jij leeft, over oorlogen en oorlogsvoorbereidingen, over een paar mensen die absurd rijk zijn, terwijl zeer veel mensen verhongeren en dakloos zijn, over vergif in de zeeën en de bodem en de lucht, en over het uitsterven van veel soorten. Wij ervaren nu nog altijd de gevolgen van dat alles. Wat weet jij hierover? En hoe is het voor jou om met deze wetenschap te leven?

Lieve toekomstige wezens,

Ik ben een beetje overdonderd door jullie vraag. Nee, eigenlijk ben ik er echt niet goed van! In 3088 zou ik 219 jaar oud zijn en ik ben het niet gewoon om zo ver vooruit te denken. Ik weet dat wij echt niet goed bezig zijn en ik voel me daar dikwijls schuldig over. Als ik eraan denk dat onze kinderen misschien ook wel kinderen willen, krijg ik het benauwd. Want als wij in ‘business as usual’ gaan blijven steken, komen zij in een onleefbare wereld terecht. Op teveel plaatsen op onze planeet is het al zover.

Ik voel me ook redelijk machteloos en klein hierover. Op moeilijke dagen zeg ik dan ‘foert’ en neem de auto omdat het pijpenstelen regent ook al moet ik maar twee kilometer verder. En ja, ik schaam me daar dan wel over. Maar wat haalt het uit als Poetin, Zelenski, Netanyahu en Hamas nog veel ergere dingen doen? Ik snap ook dat het systeem waar we in zitten ons niet gaat vooruit helpen. Politiek is te stroef en duurt te lang. Er moet over alles gepalaverd en gestemd worden. Als iemand niet akkoord is over een wetsvoorstel gaat het naar de Raad van State en actie blijft dus uit. Als akkoorden bereikt worden, zijn die meestal zo verzwakt omdat men met iedereen rekening gehouden heeft. Ook diegenen die handelen uit eigenbelang of het belang van zijn kiezers. Ik leerde dat politiekers eigenlijk zouden moeten op lange termijn denken. Onze leiders denken tot aan de volgende verkiezingen. Ze stoppen nucleair afval dat 100 000den tot 100 miljoen jaren nodig heeft om te halveren, in beton en stalen vaten die na 100 jaar poreus geworden zijn. We hébben gewoon geen veilige opslag. De wetenschap zal wel evolueren, denken ze. En we zullen oplossingen vinden voor dat probleem. Dat is toch zoals uit een vliegtuig springen zonder parachute en erop vertrouwen dat we onderweg wel iets vinden? Als we nu iets beslissen, wat zal de invloed daarvan zijn op hen die 7 generaties na ons komen? Ik denk dat we deze gedachtegang terug gaan moeten leren.

Voorouder,

Wij hebben liederen en verhalen die vertellen over wat jij en je vrienden toen voor de Grote Ommekeer gedaan hebben, maar ze vertellen ons niet hoe jullie daarmee begonnen zijn. Je moet je soms wel eenzaam en verward gevoeld hebben, vooral in het begin. Wat was een aantal eerste stappen die je gezet hebt?

Dag toekomstige wezens,

Mijn eerste stappen waren: lid worden van Natuurpunt en Velt. Zo kon ik leren over onze planeet en zijn dieren en planten. Ik werd gelukkig toen ik de rijkdom van de biodiversiteit ontdekte. Wat we nu nog hebben, wil ik graag beschermen. Daarom vertel ik erover tegen mensen. Via mijn tuin en blog, het boek ‘Onze Aarde Vieren’ en het project Tuinrangers. Ik weet dat dit maar kleine stapjes zijn.

En ja, eenzaam en verward voel ik me soms wel. Vooral als ik bij mensen ben die hier allemaal niet over nadenken en vooral naar hun eigen gemak kijken. Hoe komt dat toch? Zeker als zij eigen kinderen en kleinkinderen hebben, snap ik dat niet.

Voorouder,

Ik weet dat je het niet gelaten hebt bij die eerste acties voor het leven op aarde. Waar heb je de kracht gevonden om zo hard te blijven werken, ondanks alle obstakels en ontmoediging?

Zeg toekomstige wezens,

Nu maken jullie me wel benieuwd! Welke acties ga ik dan nog doen? Ik denk dat ik de kracht haal uit het besef dat ik bijlange niet alleen ben. Ik ben al heel veel mensen tegengekomen die de wereld willen verbeteren. Met sommigen heb ik een heel innig vriendschappelijk contact. Maar er zijn er ook die ik gewoon ‘volg’ op sociale media. Kleine berichtjes die we naar elkaar sturen, geven me dan een gevoel van verbinding. Die kleine, snelle acties van onderuit gaan ons zelfverwoestend systeem ontwrichten, hoop ik. Daar mee deel van mogen uitmaken, geeft me die kracht. Deze brief die ik van jullie kreeg, vind ik heel tof. Ik hoop dat veel mensen hier ook eens willen over nadenken.

*De vragen in de brief komen uit het boek ‘Actieve hoop’ van Joanna Macy & Chris Johnstone. Een prachtig boek, vind ik. In deze uitdagende tijden is onze belangrijkste opdracht ervoor zorgen dat het leven verder gaat. ‘Actieve hoop’ laat zien dat we ons niet zo machteloos moeten voelen. Maar dat we ondanks onze kleinheid toch wezenlijke bijdragen kunnen leveren.

door

De DIY parfumeur

Een vlot leesbaar boek, met mooie foto’s waarvan je goesting krijgt om zelf aan de slag te gaan.

Karen Vande Wiele van Ortiga uit Merchtem, mijn bestie waarmee ik ‘Onze Aarde Vieren‘ schreef, deed het toch maar weer. De DIY parfumeur is haar tweede meesterwerk! Ik mocht de proefdruk lezen en ben super aangenaam verrast.

De laatste jaren, sinds ik wist dat het allemaal ‘synthetische brol’ is, was ik niet meer zo geïnteresseerd in parfum. Niet gezond voor mijn lijf, voor onze planeet en dan ook nog eens ‘pokkeduur’. Tot Karen, herborist en aromatherapeute, zelf begon te experimenteren met natuurlijke geurwaters en er een boek over schreef.

In het eerste hoofdstuk leer ik al direct vanalles. Dat de stelling van de buurvrouw: ‘Bij natuurlijk parfum kan de geur toch niet zo lang blijven hangen als bij de synthetische variant’, niet klopt. Karen legt uit hoe je kan ‘fixeren’ of ‘bridgen’. Ik leer over topnoten, hartnoten en basisnoten. Ik krijg richtlijnen over hoe ik mijn persoonlijk parfum kan ontwikkelen. En ik verbaas me over het feit dat Jasmijn de geur van ‘kaka’ kan versterken. Niet gebruiken in het kleinste kamertje dus. Dat en nog veel meer weetjes. Heerlijk geschreven!

De volgende hoofdstukken worden ingedeeld in geuren. Bloemig, kruidig, exotisch, citrus, warm, vert en fruitig. Ik leer er dat al onze zintuigen belangrijk zijn. Naast parfumcreaties die ik kan namaken, vind ik ook andere recepten. Bloemenboter, Vinaigre des 4 voleurs, Kokos panna cotta met witte chocolade, dat wil ik ook allemaal proberen. En de scones, mocht ik al proeven tijdens een uitstapje met ons beiden in de plantentuin in Meise. Hemels lekker!

Mag ik ook even vermelden dat tussen de modellen die de creaties uitproberen, oudste zoon en zijn vriendin staan? Ik ben er echt fier op!

Ik heb mijn lievelingsgeur alvast ontdekt: Belle! Het was liefde op het eerste gezicht, euh … geur. Karen verstuifde haar op mijn pols en wauw! Belle is een fruitig geurtje. Nochtans zijn fruitgeuren, behalve citrus allemaal synthetisch. Maar dan ken je Karen niet. Haar is het gelukt om een aardbei geur te pakken in alcohol. Het leuke is dat ze in het boek vertelt hoe en dat het niet eens zo moeilijk is. Jij en ik kunnen dat ook! De andere ingrediënten van Belle staan ook in het recept.

Wat ik zeker nog wil vertellen: Karen gaat huiskamersessies doen om haar boek voor te stellen. Ze gaat demonstreren en ons laten ruiken en proeven. Je kan dan haar boek en ingrediënten die je nodig hebt om jouw persoonlijk parfum te maken, kopen. Ik heb alvast heel gezellig zo’n avond voor mijn collega’s, vriendinnen en mezelf geboekt.

‘De DIY parfumeur’, uitgegeven door Stichting Kunstboek, vind je vanaf begin juni in de betere boekhandel. Hier kan je er al een glimp van opvangen. Als je Karen zelf wil steunen, kan je het boek hier kopen. En ik steun haar ook, dus bij mij ga je het ook kunnen kopen. 😉

We eten ons dood
door

We eten ons dood

Ik volgde Louis De Jaeger al een tijdje als fan van zijn acties ‘Bye Bye Grass’ en ‘maai mei niet’. Prominent aanwezig in de media, jong en enthousiast en afkomstig uit de Westhoek. Niet iemand die ik ooit persoonlijk zou ontmoeten … dacht ik.

En toen was ons boek ‘Onze Aarde Vieren’ af en gingen we op zoek naar een uitgever. Snel waren er twee zeer geïnteresseerd en eentje wilde zelfs direct een afspraak met ons. Tot ze daags voordien afbelde. Want Louis De Jaeger had ook een boek geschreven, zei ze. Over dezelfde thematiek als wij, met focus op de landbouw. En vermits hij zo’n mediafiguur is, wilde ze zich met ons niet in een financieel avontuur storten.

Toeme toch! Onze teleurstelling was gelukkig van korte duur want de klik die we daarna met Stichting Kunstboek hadden, was fantastisch.

Als we nu eens aan Louis vroegen om ons boek te lezen en een commentaar op de achterflap te zetten. Want hij had ‘ons goed liggen gehad’ en kon nu maar iets terugdoen, vonden we zeer stout. (En nu hoor ik zijn zalige lach bulderen tot hier)

Louis bleek ook gewoon in de omgang een zeer toffe gast te zijn! We werden uitgenodigd op zijn boekvoorstelling en hij kwam naar de onze. Een warme vriendschap ontstond. ‘Samen voor onze planeet, alle kleintjes doen ertoe en we trekken iedereen mee’ is het gevoel dat we hebben.

‘We eten ons dood’ leek mij aan de titel te zien een negatief boek. Maar de ondertitel ‘Hoe we met onze landbouw de wereld kunnen redden’ geeft hoop. Het verhaal leest als een trein en een plooifietske (als je het boek leest, kan je mee). Ik werd helemaal meegezogen in de avonturen van Louis en zijn vriendin.

De achtienjarige Louis wil boer worden maar weet niet goed wat voor een soort boer. Daarom trekt hij samen met zijn vriendin op reis. Hij begint een zoektocht gedurende vijf jaren van in Amerika tot in de Westhoek en bezoekt allerlei boeren.

Ik vind het zo mooi hoe hij zichzelf voortdurend in twijfel trekt. Louis stelt zich ook open voor landbouwmethodes waar hij instinctief een afkeer voor heeft. Hij gaat zelfs op bezoek bij Bayer-Monsanto. De Sustainable Operations Manager, Marc Sneyders, die hem ontvangt is zo’n vriendelijk man. Die vertelt dat Bayer zich in de toekomst veel minder met pesticiden zal bezighouden. ‘Precision farming’ is de toekomst. Als Louis hem vraagt of hij zijn kinderen liever onbespoten appels of pesticidenappels geeft, kiest hij resoluut voor het laatste! Hij gelooft écht dat pesticiden geen kwaad kunnen. Louis is er helemaal zijn kluts van kwijt en gaat uithuilen bij zijn vriendin. Hij heeft er een ‘identiteitscrisis’ van zoals hij zelf zo mooi beschrijft.

Het gaat natuurlijk over veel meer dan pesticiden alleen in dit boek. Louis praat met bodemdeskundigen, professors, topdokter Guy T’Sjoen (endocrinoloog), klimaatexpert Pieter Boussemaere, … Zelfs met Kate Raworth, uitvinder van de donuteconomie, drinkt hij een biertje. En velen meer. Je krijgt het ene inzicht na het andere en denkt ‘maar ja, dat is het!’

Wat mij het meest bijgebleven is uit dit boek is hoe hij vertelt over onze maatschappij die polariseert. Die polarisatie is niet ‘bio’ tegen ‘non-bio’. Maar wel: ‘we moeten zorg dragen voor de bodem’ tegen ‘we moeten de wereld voeden’.

Naar mijn gevoel is dat ‘de wereld voeden’ niet helemaal juist. We voeden momenteel de wereld toch niet? Hoeveel armoede en honger is er niet? Deze stelling wordt gebruikt als excuus voor het feit dat we onze planeet en de dieren aan het uitbuiten zijn!

Zo vertelt Louis over koeien die gras eten. Ha ja, want gras heeft de beste energie-eiwitverhouding voor hen. Maar het landbouwbedrijf moet zo rendabel mogelijk zijn. Da’s het belangrijkste. Met gras alleen kan een koe niet de productiviteit halen waarvoor ze gefokt is. Daarom wordt er ook maïs gegeven. En soja waarvoor regenwouden in Brazilië gekapt worden. Dat wordt dan met vervuilende schepen naar Europa vervoerd. Zo ontstaat er een ‘stikstofonbalans’. Ik citeer wat Louis schrijft: “We onttrekken alle stikstof aan Brazilië, exporteren die naar Europa om onze dieren mee te voederen, die dieren doen ‘kaka’ en die ‘kaka’ komt op onze bodem terecht.” De natuur in Vlaanderen wordt verstikt door de stikstof en in Brazilië is er te weinig.

Ik denk aan wat wij schreven in ons boek over koeien. Koeien zijn niet slecht voor het klimaat. We moeten ze gewoon in het gras laten. Daarvoor zijn ze gemaakt. Er zijn wereldwijd veel permanente graslanden, waar niks anders kan groeien. Maar mensen eten geen gras. Door koeien te laten grazen, zetten ze niet eetbaar land voor de mens om tot beefsteak, voedsel voor ons.

Enorm veel bewondering heb ik voor Louis! Hij wil de ‘symptoombestrijdingsmaatschappij’ achter ons laten en het ‘tijdperk van samenwerken’ ingaan. Zijn jeugdigheid, intelligentie en bevlogenheid zouden er wel eens kunnen voor zorgen dat het hem lukt onze planeet te redden! Na #ByeByeGrass en #maaimeiniet wil hij nu een #ByeByePesticide revolutie starten. Blijf hem zeker volgen!

door

Wij zijn het klimaat

Zo was ik begonnen deze zomer. Ik vond het nog terug in mijn concepten:

Vakantie, dat is : tijd hebben om naar de bib te gaan en onder de notenboom te gaan liggen lezen…

Ik bracht het boekje ‘Wij zijn het klimaat Een brief aan iedereen’ mee. Opgetekend door Jeroen Olyslaegers van Anuna De Wever en Kyra Gantois. Ik vind die twee dames heldinnen! Ze worden door velen door het slijk gehaald en belachelijk gemaakt maar toch houden ze vol. Respect!

Ik bracht nog een ander boek mee : ‘Klimaatrelativisme’ van Johan Albrecht. Johan is doctor in de economische wetenschappen en publiceert vooral over milieu- en energievraagstukken. Ik heb diene mens nog gekend toen we pubers waren en naar dezelfde fuiven gingen.

Waarom ik deze twee boeken onder mijn notenboom wilde gaan lezen, was omdat ik graag wil begrijpen waarom zoveel mensen Anuna en Kyra aanvallen, hen niet geloven, hen belachelijk maken, …

En toen zat ik vast…

Het boek van Johan Albrecht heb ik niet uitgelezen. Al in het tweede hoofdstuk vond ik allerlei onwaarheden over windenergie. Hij geloofde niet in windmolenparken! Huh? Tot ik eens ging kijken wanneer het boek geschreven is. Tja, in 2007, helemaal achterhaald dus. Gelukkig staan we nu al veel verder.

En nu … zit ik nog steeds vast.

Wat ik voel over heel de klimaat- en milieukwestie kan ik nog steeds niet verwoord krijgen. Maar het ‘broebelt’ enorm vanbinnen. Ik word zo kwaad van alle plastiek die onze aardbol overspoelt. De regenwouden die platgebrand worden om palmolieplantages aan te leggen. En de multinationals die dat ondersteunen en terwijl ons, goedgelovige consument wijsmaken dat ze duurzaam bezig zijn. Onze regeringsleiders die maar blijven aanmodderen en maar niet kunnen beginnen terwijl de tijd zo dringt. Ik kan zo nog wel even verder gaan.

En als collega’s dan heel ostentatief hun plastieken bekertje voor mijn neus kapot duwen, in de vuilbak gooien en zeggen: “Ge kunt daar toch niks aan doen. Het is al te laat.”, dan word ik zó kwaad.

Als mijn toekomstige kleinkinderen later zouden vragen: “Wat heb jij eraan gedaan?”, dan wil ik wel iets kunnen antwoorden.

Nu bracht ik het boek ‘In het oog van de klimaatstorm’ van Jean-Pascal van Ypersele mee. Dat is tenminste een échte klimaatwetenschapper. Eens kijken wat hij schrijft …

door

Wie zoekt, die vindt…

Tádáá!  Mijn Veltvriendinnen zullen nu wel beginnen te grinniken want, meisjes, IK VOND HET BOEK!  ( Zie je de smile tot achter mijn oren?🤪)

 Vorige maand organiseerden we met onze Veltafdeling nog eens een creatieve workshop.  We gingen bijenwasdoekjes maken.  Bijenwasdoekjes worden gebruikt als alternatief voor plastic folie, dus altijd handig als je er in je huishouden zo wat liggen hebt.

60D43481-DA21-45F4-A42F-59603492DBD1

We wisten niemand minder dan Kelly Eeckhaut van ‘ma vie en vert’ te strikken als lesgeefster.  Ik volg haar blog al járen en keek er enorm naar uit om haar eens in ‘t echt te ontmoeten.  In het gezellig ateliertje van Ortiga, gingen we aan het werk.  Kelly was volledig hoe ik me haar had voorgesteld : lief en rustig en een vat vol creatieve ideeën.  Zo een madame die je goesting doet krijgen om zelf ook vanalles te gaan ondernemen.

7E706969-EA80-4E9D-A722-70D106CC7EBC

We hadden dat zo onder elkaar al eens stilletjes gezegd en om te bewijzen hóe goed ze wel is, kwam Karen van Ortiga met Kelly haar boek op de proppen.

Ja, Kelly heeft zelfs een boek geschreven : ‘Art d’eco’.  Ik wist van het bestaan ervan maar had het nog nooit doorbladerd.  Dat deed ik nu en ik was verloren.  Mannekes!  Zo’n tof boek!  Dat wilde ik hebben.  Maar Kelly zei dat het in de boekhandel niet meer te verkrijgen is, helemaal uitverkocht.  

Misschien kon ik het wel tweedehands vinden, opperde ze.  En als dat echt niet zou lukken, kon ik een middagje naar Aalst gaan.  Want zij had bij haar thuis nog twee boeken liggen.  En in Aalst zijn toffe eco eetgelegenheden, vertelde ze.

Eerst maar tweedehands proberen dus.  Ik sta daar enorm achter, niets ecologischer dan dat.  Ik zocht op Tweedehands.be en plaatste er zelfs een zoekertje, maar geen ‘avance’.  Gisteren plaatste ik mijn zoekertje in de facebookgroep van Velt.  Et voila!  Er reageerde iemand van een paar dorpen verder en nu ben ik de trotse eigenaar van een echte ‘Art d’eco’!

Kelly, dat middagje Aalst, telt dat ook om het zo moeizaam verkregen boek te laten signeren?  Enne, …  aan de reacties op facebook te zien, denk ik dat je eens aan een tweede boek moet beginnen te denken…😉

904947DC-5F14-45E4-8210-92708C122F8C

door

Het verborgen leven van bomen

Dit boek van boswachter Peter Wohlleben mocht ik lenen van een collega.  Ik denk dat hij ‘compassie’ met mij had omdat ik met het vorige boek zo geworsteld heb.

Het was voor mij echt een feel-good boek.  Ik heb genoten van de romantische wijze waarop Peter het leven van de bomen voorstelt.  Nochtans zijn al zijn inzichten wetenschappelijk onderbouwd.

Als hij uitlegt wat een oerbos is en waarom bomen daar zoveel gezonder zijn, vergelijkt hij bomen in de straat met straatkinderen.  Hij beschrijft bomen als sociale wezens die met elkaar communiceren langs hun wortels door middel van chemische verbindingen.  Ze houden elkaar in leven en waarschuwen elkaar zelfs bij gevaar, bijvoorbeeld door insectenvraat.  Dan gaan ze allemaal samen stoffen afscheiden waardoor hun bladeren minder lekker worden.  Ongelooflijk toch hè?!

Toch ontdek ik tussen zijn gezellige voorstelling over het bomenleven ook een boodschap.  Peter Wohlleben waarschuwt dat veel oerbossen verdwijnen.  Nochtans zijn die de beste bescherming tegen de klimaatverandering.  Bomen vangen CO2 en houden die vast.  Als ze niet gekapt worden, oud mogen worden en nadien mogen sterven en omvallen, verdwijnt die CO2 in de bodem en blijft daar gevangen.  Zo is er in het verleden bruinkool en uiteindelijk zelfs steenkool gevormd.  Sinds de industriële revolutie zijn wij die massaal aan het opgebruiken.  Met de gekende gevolgen…

Ik bekijk bossen nu met nog meer respect, mijn hart bloedt als ik hoor dat er weer bomen gekapt zijn.  Wat me positief stemt, is dat dit boek in 2015 het best verkochte non-fictie boek in Duitsland was.  Meer dan 320.000 exemplaren zijn toen verkocht.  Bewijs dat mensen er toch mee bezig zijn hè…

FE19C780-1C68-450D-8B6A-E28F47BC6F8A

door

Als de laatste boom geveld is, eten we ons geld wel op

FC724588-57DA-40AD-BB2F-A6B7E36EA01E

Normaal doe ik niet aan boekbesprekingen.  Op school had ik daar al een hekel aan.  Lezen, laten doordringen en een eigen mening vormen, is voor mij genoeg.

Maar dit boek van Ludo De Witte ‘Als de laatste boom geveld is, eten we ons geld wel op  Het kapitalisme versus de aarde’ heeft me enorm geïntrigeerd.

Pasop, ‘t is geen makkelijk boek.  Ik heb het regelmatig moeten wegleggen.  Soms werd ik er moedeloos van.  Maar ik werd er toch steeds terug naartoe getrokken.

Ludo De Witte legt uit wat er met onze aarde aan het gebeuren is.  Klimaatopwarming, de ‘pesticidenbusiness’, de bijensterfte, de scheefgetrokken vleesindustrie, …  Het boek staat vol met miserie.  Hij vergelijkt de mensheid met een kudde rendieren die in volle galop op de afgrond afstevent.

Alle groene initiatieven die er nu zijn, neemt hij serieus op de korrel.  Wat brengt het op van naar je werk te fietsen als er terwijl hectaren regenwoud gekapt worden om te vervangen door plantages voor palmolie?  Wereldwinkels en korteketenlandbouw, het zijn eigenlijk peanuts die niet groot genoeg zijn om de wereld in verandering te brengen.

Hij hoedt voor grootbedrijven die zichzelf ‘greenwashen’.  Eigenlijk moet je als consument tegenwoordig echt wantrouwig zijn.  Iedereen belooft dat hij met respect voor de aarde bezig is.  Maar is het wel echt zo?  Is het geen reclameslogan?

Ons systeem dat we nu hebben, heeft als doel winst te maken.  Waarin die winst gemaakt wordt, dat speelt niet zoveel rol.  Vervuilende bedrijven, wapens, vergif, als men er maar rijk van wordt.  Waarom steeds meer besparen in het openbare vervoer en terwijl de kans geven aan grootbedrijven in de automobielsector om belastingen te ontduiken?  Daarmee gaan we onze files en koolstofuitstoot toch niet oplossen?

Landen in het zuiden worden voor die winst voor ons misbruikt.  Voor hongerlonen moeten ze daar produceren voor ons.  Wij wrijven onszelf in de handen want onze lucht wordt schoner.  Tja, we transporteren onze vuiligheid naar ginder.  En dan zijn we boos als die mensen vluchten en naar hier willen komen.  Economische vluchtelingen buiten en eigen volk eerst!  Tja…

Pas in de laatste vijf bladzijden van het boek komt hij met een oplossing : het ecosocialisme.  Een deel van de oplossing, geeft hij zelf toe.   Het moet nog veel verder uitgebouwd worden dan de voorstellen die hij doet.  Hoe we eigenlijk uit dit zelfvernietigende systeem gaan geraken, weet hij ook niet.

Eigenlijk vind ik dat alle mensen die aan het beleid staan, dit boek zouden moeten lezen.

Aan de collega waarmee ik even over dit boek praatte, wil ik nog zeggen : “ Doe en denk voort, jong!  Mensen zoals jij hebben we nodig!  Ik ga nu in het boek beginnen dat ik van jou mag lenen : Het verborgen leven van bomen – Peter Wohlleben”