Normaal doe ik niet aan boekbesprekingen.  Op school had ik daar al een hekel aan.  Lezen, laten doordringen en een eigen mening vormen, is voor mij genoeg.

Maar dit boek van Ludo De Witte ‘Als de laatste boom geveld is, eten we ons geld wel op  Het kapitalisme versus de aarde’ heeft me enorm geïntrigeerd.

Pasop, ‘t is geen makkelijk boek.  Ik heb het regelmatig moeten wegleggen.  Soms werd ik er moedeloos van.  Maar ik werd er toch steeds terug naartoe getrokken.

Ludo De Witte legt uit wat er met onze aarde aan het gebeuren is.  Klimaatopwarming, de ‘pesticidenbusiness’, de bijensterfte, de scheefgetrokken vleesindustrie, …  Het boek staat vol met miserie.  Hij vergelijkt de mensheid met een kudde rendieren die in volle galop op de afgrond afstevent.

Alle groene initiatieven die er nu zijn, neemt hij serieus op de korrel.  Wat brengt het op van naar je werk te fietsen als er terwijl hectaren regenwoud gekapt worden om te vervangen door plantages voor palmolie?  Wereldwinkels en korteketenlandbouw, het zijn eigenlijk peanuts die niet groot genoeg zijn om de wereld in verandering te brengen.

Hij hoedt voor grootbedrijven die zichzelf ‘greenwashen’.  Eigenlijk moet je als consument tegenwoordig echt wantrouwig zijn.  Iedereen belooft dat hij met respect voor de aarde bezig is.  Maar is het wel echt zo?  Is het geen reclameslogan?

Ons systeem dat we nu hebben, heeft als doel winst te maken.  Waarin die winst gemaakt wordt, dat speelt niet zoveel rol.  Vervuilende bedrijven, wapens, vergif, als men er maar rijk van wordt.  Waarom steeds meer besparen in het openbare vervoer en terwijl de kans geven aan grootbedrijven in de automobielsector om belastingen te ontduiken?  Daarmee gaan we onze files en koolstofuitstoot toch niet oplossen?

Landen in het zuiden worden voor die winst voor ons misbruikt.  Voor hongerlonen moeten ze daar produceren voor ons.  Wij wrijven onszelf in de handen want onze lucht wordt schoner.  Tja, we transporteren onze vuiligheid naar ginder.  En dan zijn we boos als die mensen vluchten en naar hier willen komen.  Economische vluchtelingen buiten en eigen volk eerst!  Tja…

Pas in de laatste vijf bladzijden van het boek komt hij met een oplossing : het ecosocialisme.  Een deel van de oplossing, geeft hij zelf toe.   Het moet nog veel verder uitgebouwd worden dan de voorstellen die hij doet.  Hoe we eigenlijk uit dit zelfvernietigende systeem gaan geraken, weet hij ook niet.

Eigenlijk vind ik dat alle mensen die aan het beleid staan, dit boek zouden moeten lezen.

Aan de collega waarmee ik even over dit boek praatte, wil ik nog zeggen : “ Doe en denk voort, jong!  Mensen zoals jij hebben we nodig!  Ik ga nu in het boek beginnen dat ik van jou mag lenen : Het verborgen leven van bomen – Peter Wohlleben”