Genieten

door

Maai mei … slim

Met zijn blitse wagen kwam hij afgereden, parkeerde zich en draaide duwde zijn venstertje naar beneden. “Hela, hela!” riep hij, “het is wel maai mei niet hè!” Vrolijk liep ik verder achter de grasmachine, zwaaide eens naar hem en riep lachend: “Het is maai mei slim!”

Ik weet dat hij hier komt lezen en niets zal begrepen hebben van mijn betoog dat probeerde boven het grasmaaier-geronk uit te komen. Daarom hier mijn uitleg.

Ik vind de actie ‘Maai mei niet’ super! Een eye-opener van formaat die ervoor zorgt dat iedereen hoort hoe we onze biodiversiteit kunnen helpen. Het is heel laagdrempelig en laat mensen die niet zo met natuur bezig zijn, ook eens kennismaken met het leven dat er komt als je het gras niet steeds millimetert.

Voor wie nog steeds twijfelt, ook na ‘maai mei niet’ kan je het gras terug onder bedwang krijgen. Grasmaaier op de hoogste stand zetten en eventueel zelfs enkel op de achterste wielen rijden. Daarna ga je er nog eens gewoon over en klaar is kees. Alles is terug netjes.

Maar ik was in de maand mei juist wél aan ’t maaien in het weitje rechtover ons. Dat zit zo:

Dat weitje werd onderhouden door iemand van de gemeente. Hij maaide het twee keer per jaar en liet het maaisel gewoon liggen. Grasmaaisel, da’s voedsel voor de bodem. Daardoor is het een zeer vette wei met veel brandnetel en sterk gras, zoals gestreepte witbol, geworden. Bloemen kregen er geen kans.

Wij mochten van de eigenaars tijdens de aanleg van onze zwemvijver, de grond die eruit kwam er tijdelijk op parkeren. En op 4 juni tijdens de Ecotuindag op 4 juni mogen we ons tentje van Velt erop zetten. In ruil daarvoor onderhoud ik het nu een beetje. Ik zou er heel graag een bloemenweide van maken. Ik kreeg er al wat boterbloemen, smeerwortel, knoopkruid, rolklaver, witte dovenetel, wilde kaardebol in maar er staat ook nog steeds zeer veel vet gras. En dat gras moet je juist temmen door te maaien in mei én het grasmaaisel af te voeren. Dan kan het geen zaad zetten en put het uit.

Ik maaide wel niet alles af. Daar waar meer bloemen dan gras stonden, reed ik rond. Een buurvrouw die passeerde, zei: “Je bent zo’n mooie perkjes aan ’t maken.” In augustus en oktober zal ik nog eens maaien en direct afvoeren. Dit beleid zal ik waarschijnlijk enkele jaren moeten aanhouden tot het vette gras wat uitgeput is. Dan kunnen zaden van bloemen die ongetwijfeld in de zadenbank van het weitje zitten, ontkiemen. Dan zal ik zoals in onze bloemenweide niet meer moeten maaien in mei. Wist je dat langs de A12 waar het gras al decennialang zo beheerd wordt, zeldzame orchideeën staan? Boeiend toch hè?

door

Hoe krijgt een 16-jarige haar zin?

Stel je voor, je bent 16 en je wil wat: weeral een jas. En je weet zeker dat je van je ‘duurzaam denkende moeder’ ze niet zal krijgen. Dan moet je creatief zijn hè.

Drie weken geleden trokken Antje en Jitske naar Antwerpen. Ze houden ervan om te snuisteren in tweedehands kledingwinkels en hebben echt een neus voor toffe spulletjes. Deze keer hadden ze een ‘keimooie’ jas gevonden. Maar geen van beiden had nog genoeg geld op haar rekening om ze te kopen.

Wat hebben ze dan gedaan? Hun centen bij elkaar gelegd en de jas samen gekocht. Het is nu een ‘deel-jas’. Wij hebben zalig gelachen met zoveel creativiteit. De eerste week bleef de jas bij Antje. Op zaterdagavond gingen ze wisselen en zo hebben ze nu een soort van co-ouderschap over de jas.

De eerste zaterdagse ‘overdracht’ was er al eentje met obstakels. Antje moest vertrekken naar de fuif die ze met haar Chirogroep organiseerde. Maar Jitske was nog niet thuis. Geen probleem, wij hadden vrienden op bezoek en gingen de jas wel overhandigen. Zoals afgesproken ging rond achten de deurbel maar daar stond Dauke in plaats van Jitske. Zij kwam de jas halen. De lieve wederhelft zei wat lacherig: “Ik hoop dat ik de jas nu aan de juiste persoon meegegeven heb hè.” Waarop één van de vrienden opperde: “Ze hebben hem misschien voor een avond verhuurd?” Hilariteit alom!

En wat denkt ge? Een uur daarna ging de deurbel weer. De lieve wederhelft ging terug opendoen en wij zagen van aan de livingtafel dat Jitske aan de deur stond. Oh nee! Toch de jas aan iemand verkeerd meegegeven?

Dus ging ik ook even kijken. Jitske had de jas aan, naast haar stond Dauke en nog een vriendin die we niet kennen. Jaja, alles was in orde hoor. Maar of ze mijn zonnebril niet mochten meenemen voor Antje? Want zij gingen ook vertrekken naar de fuif en Antje die er al hard aan ’t werken was, was die vergeten. “Aha, voor haar imago zeker?” knipoogde ik. De meisjes grinnikten om zo’n begripvolle moeder.

Ik zeg het u! Pubers in huis, da’s steeds avontuur en plezier. En wij genieten mee!

PS: Loes haar blogbericht deed me eraan denken om dit waargebeurd verhaal te delen.

door

De ecologische zwemvijver (3)

Heel lang voor gespaard en jaren en jaren naar uitgekeken. Dit is de eerste zomer van de zwemvijver hier.

Geen chloor zoals in een zwembad. Het water wordt zuiver gehouden dankzij een plantenfilter. Daardoor heb je ook ‘randbeleving’ en geef je kansen aan de natuur. Wij hebben er hier een ‘home cinema’ van gemaakt. Je vindt ons dikwijls naast het water waar we al dat leven observeren en genieten van de capriolen van al die beestjes.

Naast het zwemgedeelte en de filter van de vijver wilden we ook een amfibieënpoel met stilstaand water. Hier krioelt het van het leven. Libellen komen er hun eitjes leggen. Da’s echt zalig om te zien! Bootsmannetjes roeien heen en weer. Schaatsenrijders wandelen over het water. Een geelgerande watertor laat zich af en toe zien. Mini salamandertjes schieten vlug onder de planten als ik te dichtbij kom. Er wonen nu zelfs twee groene kikkers. Froggy was de eerste. Ze is niet zo groot en ze heeft mooie bruine billetjes waarmee ze graag in de zon ligt. In de ingegraven metserskuip met waterplanten aan de andere kant van het terras zat enkele weken daarna Kermit. Hij is wat groter en heeft groene billetjes. We ontdekten hem toen hij op een avond ineens begon te kwaken en Froggy vanuit de vijver antwoordde. Een ontluikende romance waar wij getuigen van waren, spannend hoor! Ondertussen zijn de twee gaan samenwonen in de vijver.

Zelf hebben we ook al veel gezwommen, de eerste keer op paasmaandag. Er is nochtans geen verwarming geïnstalleerd. De combinatie van een zwarte folie en de zon is voldoende. Het water is zalig zacht en ruikt heerlijk.

Dinsdag ben ik na een zwoele nacht in het woonzorgcentrum en een warme middag in mijn bed, van mijn pyjama in mijn bikini recht de vijver ingedoken. Relaxed dobberde ik op mijn rug in het water. Alleen mijn neus kwam boven en af en toe bewoog ik eens sloom om niet kopje onder te gaan. De blauwe lucht sidderde van de hitte, het was 40°C en het was toen dat Menck een ei gebakken heeft op zijn terrastegels. Het water in de vijver was zalig lauw, puur genieten was dat.

Vanuit het water zag ik ineens dat de Zwanebloem in de amfibieënpoel twee bloeistengels gekregen had. Stilletjes zei ik vol bewondering “wauw” zodat de twee zonen nieuwsgierig kwamen aangelopen. “Moeder toch!” grinnikten ze toen ze zagen dat het ‘maar’ over een bloem ging. Ze doken met veel misbaar net naast mij in het water. Gedaan met de rust … 😉

door

Bloggodinnen

Dit kind mocht gisteren nog eens buiten en dat zullen ze geweten hebben. 🙂

Op een ontiegelijk vroeg uur voor een zondagochtend stapte ik naar het station. Een beetje later deed Heidi in Wetteren hetzelfde. We waren uitgenodigd door Vief in Kortrijk. We gingen Menck bezoeken, die van opentuindag deed in Ichtegem. Zijn vrouwtje Katrien stelde terwijl haar keramiek tentoon. De sfeer zat er al direct goed in. Meisjes van 50 lachen graag hè. Vanop de trein stuurde ik Heidi een berichtje dat ik even aan de deur zou komen wuiven zodat ze wist in welke wagon ze moest instappen. “Roep dan eens hè, want ik zie niet goed meer.” stuurde ze laconiek terug. Van de dame met rugzak aan de andere kant van het gangpad kreeg ik een strenge blik omdat ik zo zat te gniffelen.

In Kortrijk kregen we een stadsrondleiding van Vief en gingen we eten in het project waar zij vrijwilliger is. We ontdekten dat niemand van ons Menck eigenlijk al in ’t echt gezien had, ook al volgen we hem al jaren. Dat is zo leuk aan bloggen: het is een wereld waarin je elkaar toch wel zeer goed leert kennen dus als je dan eens écht bij elkaar komt, is dat wel spannend.

Vief kreeg ineens een ondeugend idee toen we een rommelmarktje passeerden: “Als we nu eens voor Menck een tuinkabouter meedoen, en we zetten die stiekem in zijn tuin?” Heidi en ik snapten direct wat ze bedoelde, Menck heeft een bloedhekel aan kitscherige tuinkabouters. Dus hem zo eens plagen en dan afwachten wat zijn reactie zou zijn, dat leek ons wel leuk.

We vonden geen kabouter maar wel een lelijke, kitscherige egel. Een strikje errond doen en een ondeugend kaartje leverde al de helft van het plezier.

De tuin van Menck was prachtig! Een echte verzameltuin maar toch een oase van rust. Ook Tiny kwamen we er tegen. Vief en Tiny genoten vooral van het zen-gevoel in de tuin. Heidi en ik waren als kinderen in een snoepwinkel: “Kijk wat een mooie Salvia! Wat voor een Persicaria zou dat zijn?!” We haalden Menck de pieren uit zijn neus.

De werken van Katrien waren magnifiek mooi! Enkele vaasjes om bloemen uit de tuin in te zetten, kon ik echt niet laten staan.

’s Avonds was het plezier nog niet gedaan. Dan was het spannend afwachten of en wanneer Menck ons ‘cadeautje’ zou vinden. En toen werden we op Facebook ineens ‘bloggodinnen’ genoemd. Hij had het gevonden op zijn egelhuis en vond het grandioos. De dag was meer dan geslaagd!

door

Lievesgarden

Moet ge nu es weten waar ik geweest ben?! Ha nee, ja, ge weet het al, van in de titel. 😉

Al jaren volg ik Lieve haar prachtige tuinblog en was super benieuwd naar haar tuin. Maar op de vraag of die ook te bezoeken was, antwoordde ze dat ze omwille van haar leeftijd geen opentuindagen meer deed.

Maar toen was er de oorlog in Oekraïne die Lieve en haar man Herman enorm naar de keel greep. Ze dachten eraan vluchtelingen in hun huis op te vangen. Maar door hun 81-jarige leeftijd lieten ze dat idee toch maar varen. Toch wilden ze iets doen en besloten dan hun tuinpoorten nog eens open te zetten en hun passie te delen met het grote publiek.

Lievesgarden is een romantische cottagetuin met 17 verschillende borders en tuinkamers. De tuin is 20 are groot en de eigenaars hebben hem volledig zelf ontworpen. De serre en een biologische moestuin is het paradepaardje van Herman. Lieve heeft hem daarvan wel een stukje ontfutseld en er een grassen- en prairieborder van gemaakt. Lievesgarden is een echte ‘verzameltuin’: meer dan 560 verschillende vaste planten, 130 verschillende heesters, 40 verschillende variëteiten rozen en enkele eenjarigen. De waterpartijen vond ik heel gezellig. En de secret garden zou ik zonder Lieve haar hulp nooit gevonden hebben. In de verschillende tuinkamers vind je gezellige zithoekjes en vlinders, hommels, bijen, kikkers, salamanders en egels voelen zich er helemaal thuis.

Ik vond het zo tof om Lieve eindelijk eens in ’t echt te zien. Hoe ze kan praten over haar planten, ze is zo’n gepassioneerde dame. Ook jongste dochter was in de tuin aanwezig met een tentoonstelling van haar abstracte schilderijen. Her en der vonden we een mooi tuinornament of een bloemschikkunstwerkje.

De inkom van 2,5 € gaat integraal naar het Consortium 12-12 voor Oekraïne. Lieve verkoopt ook zelfgekweekte planten voor het goede doel. Ge kunt u voorstellen dat ik daar dus zonder schuldgevoelens mijn koopdrang toeliet.

Lievesgarden in de Bosstraat 68 b in 1742 Sint-Katherina-Lombeek is nog open op 10 en 31 juli, 14 en 28 augustus en 11 september van 14 tot 17 uur. Ik ga zeker nog eens terug want Lieve heeft me nog plantjes beloofd. 😉

door

Home cinema

Aan de vijver, naast het tuinhuis, waar niemand ons ziet zitten, hebben we twee gemakkelijke stoelen geplaatst.

Na het middagmaal, voordat de lieve wederhelft terug naar kantoor vertrekt, gaan we daar steeds even zitten. Hij met een tas koffie, ik met een theetje. En dan kijken we naar alles wat er op en rond het water gebeurt.

We voelen ons zoals toeristen op safari, in onze eigen tuin. Zo konden we al vijf soorten libellen/waterjuffers determineren.

Vuurjuffer, de eerste libel die bij onze nieuwe vijver verscheen.
Azuurwaterjuffers, een koppeltje dat zich van ons gluren niks aantrok
Lantaarntje. De foto is serieus mislukt maar je ziet wel duidelijk het ‘lantaarntje’ dat ze achteraan meedraagt.
Weidebeekjuffer. Heel mooi als ze rondvliegt zoals een vlinder.
Adellijk bezoek: de Grote Keizerlibel. Groot en brommend, af en toe even gaan zitten terwijl ze haar legboor in het water doopt. Hopelijk heeft ze veel eitjes gelegd.

Gisteren kwam ik net met een grote bloemkool uit de moestuin toen dochter riep: “Moeke, er is volk!” Het tuinpoortje zwaaide open en Moniek en Frans, ‘mijn Veltouders’ stapten binnen. Wat een leuke verrassing! Ze hadden geen tijd om binnen te komen, maar een rondleiding in de tuin, dat zagen ze wel zitten. Na veel oh’s en ah’s zei ik dat ik volgend jaar graag terug eens zou meedoen met de Ecotuindagen van Velt. “Dan gaat ge nog eens moeten komen controleren of mijn tuin wel ecologisch genoeg is he”, grapte ik tegen Frans.

De pretlichtjes in zijn ogen verraadden dat hij een uitspraak ging doen en hij begon te vertellen. “Vroeger hebben wij veel tuinbezoeken gedaan. Zelfs tot in het buitenland en bij bekende tuiniers. Awel, er was geen enkele tuin bij die zo mooi is als de jouwe.” Zoiets uit de mond van Frans, dat kwam binnen. Hij heeft vroeger in het onderwijs gestaan en daardoor (het is waarschijnlijk beroepsmisvorming) kan hij heel goed verwoorden welke punten verbeterd kunnen worden. Ik kreeg er geen.

“Deze tuin moet gezien worden.” zei hij nog. Dus bij de volgende Ecotuindagen van Velt mag iedereen naar de home cinema komen.

door

De wilde tuin in mei

Geen strak gemaaid gazon, netjes aangeharkte paadjes of onkruidvrije borders hier. En dat is prima. Op het terras staan ‘stoepplantjes’ en dat mag. Op de rozen zitten bladluizen en dat mag ook. ‘The circle of life’ heet dat.

Er is zoveel te beleven in een wilde tuin! Tussen de rommel in het tuinhuis heeft een roodborst een nest gebouwd en vijf kleintjes grootgebracht. Nog effe wachten met opruimen dus, geen probleem.

De bladluizen hebben larven van lieveheersbeestjes aangetrokken. En prachtige zweefvliegen. Ik probeer er eentje te fotograferen. Maar ze wil niet gaan zitten. Elke keer als ik afdruk, draait ze net haar gat naar mij. Ik snap niet hoe natuurfotografen dat doen, grr!

Bovenop ons dak zit een macho mus de hele dag te tsjilpen alsof heel den hof van hem alleen is. Onopvallend verdwijnt hij regelmatig onder de dakpannen. Niemand die doorheeft dat hij daar een nest heeft, denkt hij.

In het nestkastje aan de rozenboog zitten ook kleintjes. Ma en pa pimpelmees vliegen constant af en aan met lekkere hapjes. Volgens de lieve wederhelft gaan er struisvogels uit dat nestkastje komen.

Ik ga regelmatig op safari in de tuin. Foto’s nemen van beestjes en dan invoeren in de app Obsidentify. Zo boeiend! Aan de vijver ontdekte ik al drie soorten waterjuffers: Een Vuurjuffer, enkele Lantaarntjes en een tandem Azuurwaterjuffer. Het zijn algemeen voorkomende soorten, leer ik, maar voor een nieuw aangelegde vijver is dat toch niet slecht he.

Een prachtig blauw gekleurd kevertje heet ‘fraaie schijnbok’ ontdek ik. Wat zo leuk is aan de app: je waarnemingen worden gevalideerd door vrijwilligers. Ze sturen een mailtje als ze je waarneming aanpassen. Heel leerrijk allemaal!

Ik heb nochtans ook gewerkt in de tuin: achter de vijver een nieuw stuk border aangelegd. Het is er dus nog wel wat ‘bloot’. Nu is het afwachten tot alles in bloei zal staan. Is jouw tuin ook zo lekker wild?

door

Infuus

Nee, deze titel heeft niks te maken met mijn job in de zorg. 😉

Wel met mijn bijberoep. Ja, zot hè, ik ben nu een schrijver in bijberoep. Heb een ondernemingsnummer moeten aanvragen en mag nu net als andere kleine zelfstandigen klungelen met papieren en paperassen. Oh help, ik krijg daar koorts van!

Maar allee, we wijken af. Een boek schrijven, deden Karen en ik eerst voor de fun maar dat ging ons zo goed af dat Stichting Kunstboek ons oppikte. Wie had toen gedacht dat ik als gevolg daarvan voor publiek ging moeten spreken? Had ik dat geweten, …

Karen is dat al gewoon maar op 21 november is het mijn vuurdoop in Infuus – Theehuis in Ternat. We gaan daar een interactieve lezing geven, een boekvoorstelling ‘Onze Aarde Vieren’. Ik heb daar best wel wat zenuwen voor, mijn verlegenheid speelt me parten.

Daarom gingen we gisteren al eens kennismaken. Karen had er een levering van tisanes te doen en zo kon ik ook al eens Eric, de sympathieke uitbater van Infuus, ontmoeten. Eric is een goedlachse man met baardje en pet die leeft voor zijn zaak. We werden verwend met thee en koffie en gezellige babbels tussendoor.

We bleven er een hele voormiddag om onze boekvoorstelling voor te bereiden. Werken in zo’n theehuis, da’s echt wel het aangename aan het nuttige koppelen hoor. De gezellige inrichting, zitten tussen de mensen die van een drankje kwamen genieten, de zon die door het grote raam naar binnen scheen, het uitzicht over Eric zijn kruidentuintje, ik kon dat daar wel uithouden.

Heb je goesting om onze eerste lezing mee te maken? Dan ben je welkom op zondag 21 november om 14 u. Graag inschrijven via de website van Infuus Ternat.

door

Hoe geef je een boek uit?

Voor jullie een vraag en voor ons … ook.

Ons verhaal is af! Yes! Eigenlijk zijn we best wel fier op ons kindje. Karen en ik hebben er zoveel plezier aan beleefd en het is echt mooi.

Momenteel zijn we druk aan het herlezen en nog wat kleine dingen aan ’t veranderen. Deze week hadden we een videocall met de leesfee, Emy Geyskens. Zij schreef al 60 kinderboeken en maakte ons wat wegwijs in de wereld van uitgeverijen. Zo boeiend!

We hebben onszelf nog maar eens een deadline opgelegd. Tegen woensdag moet ons script volledig herlezen en af zijn. Dan gaat het naar mijn nichtje. Zij doet op haar werk eindredactie en wil ons schrijfsel ook wel eens onderhanden nemen. Begin juni willen we het dan opsturen naar een uitgeverij.

We hebben al besloten dat we niet met een grote, commerciële partner willen werken. Het zou niet kloppen met ons verhaal. We schrijven over duurzaamheid en we laten lokale wereldverbeteraars aan het woord. Stel je voor dat ons gedrukt boek dan zou komen vast te zitten op een schip in het Suezkanaal! We zien onszelf dan weer wel liggen in zo’n schattig, klein boekenwinkeltje gelijk ’t Oneindige verhaal.

We gaan dus voor een kleine uitgeverij. Dan hebben we veel meer kans dat onze fotograaf ook zijn ‘eigen goesting’ mag doen. Of misschien geven we ons boek wel zelf uit? Dan zoeken we een professionele eindredacteur, vormgever en drukker. Nog veel werk voor de boeg, maar zo plezant!

door

Natuurkampje

Tien kleuters tussen vier en zes jaar vertellen over de tuin en hen ook iets laten doen … of ik dat zag zitten? Frauke van We-Time overviel me even met die vraag. Maar lang moest ik er niet over nadenken. Zoiets leek me echt wel tof!

De kindjes gingen van aan het station langs de veldbaantjes naar onze tuin wandelen. Dat was een kans om nog eens het kind in mezelf los te laten en ‘pijltje trek’ te doen. Met krijt hartjes, bloemetjes en pijlen op straat tekenen, dat was lang geleden. En zo vonden de kleuters de weg.

Om half één kwamen Frauke en Iris met die hele bende schattigheid door het tuinpoortje gestapt. Tijd om kennis te maken met onze kippen. Er werden eitjes geraapt en kippen geaaid en vastgehouden. De kinderen vroegen honderduit over eieren en kuikentjes en of er nu kuikentjes in die eieren zaten. Als onze haan een lekker hapje vond en zijn kippen riep om het op te eten, daarvan vielen hun mondjes open. De kip die steeds op wandel ging, dat vonden ze grappig. (“Blijf in uw kot!” van Maggie De Block is niet aan haar besteed.)

We gingen kikkers zoeken in de poel. Maar die vonden we spijtig genoeg niet. (De weide achter ons wordt tegenwoordig nogal erg bemest en onlangs zag ik dat er ook ‘korreltjes’ gestrooid werden.) Daardoor geen kikkers meer, vrees ik.

We zagen wel twee hazen in de wei die met elkaar aan ’t spelen waren. “Aan ’t vechten!” riep een jongetje. “Nee, ik denk dat ze verliefd zijn op elkaar” zei ik. Waarop een meisje met twee staartjes en grote ogen uitriep: “Gaan die dan mama en papa worden?”

Toen gingen we bloemetjes plukken. Ik voelde ineens een klein warm handje in mijn hand schuiven toen we ernaar toe wandelden. (Smelt!) Eigenlijk was het echt tof hoe nieuwsgierig die kindjes waren. Toen ik hondsdraf toonde en vroeg of iemand wist wat je daarmee kan doen, hingen ze aan mijn lippen. Er waren wel een paar kindjes bij die ooit al eens een ‘netelprik’ gekregen hadden. Toen ik vertelde dat ze dan zo’n plantje moeten kneuzen en erop wrijven en dat de pijn dan weg is, was er prompt een jongetje die dat wilde proberen. Hij mocht van Frauke maar het zou dan wel even pijn doen, verwittigde ze hem. Bij nader inzien heeft hij het dan toch maar niet gedaan.

Tijd voor het grote werk dan. Er waren namelijk dinoresten gevonden in onze tuin. Frauke had gevraagd om dinobotten te verstoppen en die mochten ze dan opgraven. Daar zijn ze wel even zoet mee geweest. Ik had ze nochtans onder een dun laagje aarde verstopt maar als tien kleuters gaan graven door elkaar… Eén meisje vond wel haar roeping. Zij gaat archeologe worden later. Op den duur ontstond er een soort van ‘teamwork’. Eén jongetje ging aan het poortje van het kippenhok staan. De regenwormen die gevonden werden, moesten bij hem gebracht worden zodat hij die aan de kippen kon geven. Eerst nog voorzichtig vanop afstand. Maar hij werd steeds moediger.

Dan werd het groepje in twee gesplitst. De ene helft ging eieren beschilderen aan de tuintafel met Iris. Frauke en ik trokken de moestuin in met de andere helft om erwtjes te zaaien. En in potjes mochten ze boontjes planten om mee naar huis te nemen. Daarna werd er gewisseld.

De archeologische site waar de kinderen alle dinoresten gevonden hadden, heb ik dan terug gelijk geharkt. En dan mochten ze bloemetjes voor de bijen zaaien. De metselbijen waren actief bezig in het insectenhotel en dat vonden ze ook boeiend.

Ik weet eigenlijk niet wie het meest genoten heeft van de namiddag, de kinderen of ik. Maar ik heb een vermoeden dat het die laatste is 😉