Maand: januari 2019

door

Sneeuw

Sneeuw in januari, dat vind ik fantastisch! Laat het maar wat winteren, ’t is er de tijd van het jaar voor. Beter nu dan zoals vorig jaar pas in maart. Onlangs waren ze op Comitee Jean Pain aan ’t zeuren dat het veel te warm was, dat de biobloembollen te vroeg in bloei gingen komen. Ze zullen daar ook content zijn nu.

Onze kippen, die vinden het niet zo leuk. De zijdehoentjes, die zitten te mokken in het slaaphok. Ik had er eentje in de sneeuw gezet. Koudwatervrees pak je toch aan door te springen, niet? Maar de juffrouw durfde geen poot meer verzetten, ze leek wel vastgevroren aan de grond. ‘k Heb haar dan maar uit haar benarde situatie bevrijd.

Over de bloempotjes heb ik hier ook nog niet verteld. Een Veltvriendin belde me een tijdje geleden op. Dat er een boerderij in ons dorp verkocht was en dat daar duizenden, oude stenen bloempotjes te krijg waren. Of ik niet meeging? Zoiets moest ze geen twee keer vragen natuurlijk. Wat ik er juist ga mee doen, weet ik nog niet. Ik denk eraan een bloempottenmuurtje, insectenhotel te maken. Maar hier zo allemaal bij elkaar gestapeld, vind ik ze ook wel mooi…

door

Zelf vetbollen voor de vogels maken

In ons voederhuisje zijn onze tuinvogels het meest zot van gedroogde meelwormen. Ik strooi ze altijd gewoon op de bodem.

Maar gisteren was er zo veel wind dat ze er direct afwaaiden in het gras. Daar hadden de kauwen en eksters dan veel plezier van maar dat was niet de bedoeling.

Vandaag heb ik dan maar een oplossing bedacht : de meelwormen in vetbollen gestopt.

Wat heb je daarvoor nodig :

Een cupcake vorm met papieren vormpjes erin

een vast vet dat je kan smelten, zoals kokosolie

gedroogde meelwormen

koord

Hoe deed ik het :

De kokosolie au bain marie smelten en in de cakevormpjes gieten. De meelwormen erin strooien. Koordje erin hangen. En laten afkoelen. Klaar!

Poepsimpel hè … Onze gevleugelde vriendjes zullen kunnen smullen nu!

door

Nieuwjaarsduik

Elk jaar in januari grapt de lieve wederhelft dat hij een nieuwjaarsduik zal nemen in onze poel.

Dit jaar zou hem dat niet goed bekomen want … er staat geen druppel water in. Andere jaren loopt de poel nu over, staat het water tot tegen de haag van de buurman en loopt het tot in de wei. En nu … niks.

Onlangs hoorde ik op de radio dat het grondwaterpeil in Vlaanderen na die droge zomer van 2018 heel laag staat. Veel poelen en sloten staan nog steeds droog. Dat hebben wij gemerkt. Voor amfibieën en libellen is dat rampzalig.

Ik vraag me af als het grondwaterpeil nu al zo laag staat en we krijgen terug zo’n droge hete zomer (zoals nu in Australië, een tijd geleden was het daar 49°C) hoe de tuin daar op zal reageren. Na vorige zomer valt het hier wel mee, alleen één boom, een Mispelaar is gesneuveld.

Van mij mag het nu beginnen regenen. Of … nooit gedacht dat ik dat zou zeggen … laat die pakken sneeuw uit Oostenrijk maar naar hier komen!

Winter 2012
Januari 2015
Januari 2019
door

Mijn duifje…

Het was vorig jaar, 3 juni, op mijn verjaardag dat ze er ineens was. Het was de zondag van het ecotuinenweekend van Velt en wij hadden een hele dag met onze afdeling tuinen bezocht. Een plezante verjaardag!

’s Avonds zaten we met de familie op het terras taart te eten toen ze plompverloren aangetrippeld kwam. We zagen dat ze een ringetje droeg en dus een verloren gevlogen duifje was. Op het bordje kippenvoer dat ik voor haar neerzette, kwam ze direct af. Maar pakken kon ik haar niet. Ze vloog steeds op.

Maar ze bleef wel in de buurt. De volgende dagen, als ik de kippen hun graantjes bracht, was ze er ook steeds. De kippen waren er eerst niet content mee maar het beestje slaagde er toch telkens in om haar graantje mee te pikken.

En toen lukte het wel om haar vast te grijpen. Wat ik gedacht had, werd bevestigd : het was een verloren gevlogen, jong duifje van een duivenmelker. De stempel in haar vleugel was echter onleesbaar geworden. En met haar naar het duivenmelkerslokaal in het dorp trekken, daar had ik niet echt goesting voor.

Van mij mocht ze blijven, eten en drinken genoeg in onze tuin. En als zo’n duif al van in ’t begin verloren vliegt, is ze voor een duivenmelker waarschijnlijk toch niks waard.

En ze bleef! Elke ochtend als ik buitenkwam, kwam ze aangevlogen. Ze wist het heel snel dat ik diegene ben die eten geeft aan de kippen. Als ik daar wat mee talm, vliegt ze enkele keren rond mijn hoofd en toont dan de weg naar het kippenhok. Als ik in het weekend wat langer binnen blijf, komt ze op het terras rondtrippelen en naar binnen turen. Als ze me ziet, kijkt ze me aan, zo met een scheef kopke en zie ik haar denken : “Awel jong, waar blijft ge?” Mijn huisgenoten hebben dan veel plezier.

Ze heeft zelfs het vuurwerk met oudjaar overal in de buurt overleefd en eigenlijk is ze nu een dikke duif geworden. De kippen vinden haar allang geen vreemde eend in de bijt meer en zijn het gewoon dat ze er is. Waar ze slaapt, dat weet ik niet. En of ze in het nieuwe jaar een lief zal vinden, dat is ook nog een vraag.

Mijn duifje hoort er in ieder geval bij en iedereen hier vindt haar grappig en hopelijk blijft ze nog heel lang bij ons …