Bijna verdronken teddybeer gered in Malderen

Het gebeurde half september dit jaar, na een lange, droge, warme zomer. Eindelijk regende het. Pijpenstelen!

Tussen twee regenbuien door was ik snel de kippen gaan eten geven. De zon kwam door de wolken gepriemd en ineens voelde ik een dikke modderspetter die op mijn broek kwakte. Dacht ik. Maar bij nader inzien, was het een ongelukkige hommel. Ze was helemaal doorweekt. Haar ‘pelsen frakske’ plakte tegen haar lijfje en ze trilde helemaal, ocharme!

Ik reikte haar mijn hand, nee een vinger en ze klampte zich vast en klom omhoog. Het lukte. Met haar voorpootje probeerde ze haar kapsel wat te fatsoeneren. Kwestie van wat deftig onder de mensen te komen, maar dat was tevergeefs. Haar haartjes geraakten alleen nog meer verfomfaaid. Ze zag er niet uit. Voorzichtig liet ik haar in mijn hand kruipen en maakte een kommetje zodat ze goed beschermd zat. Zo gingen we in de zon zitten. Dat deed haar zichtbaar deugd en ik kon haar een beetje beter bekijken. Het trillen verminderde en met haar voelsprietjes tastte ze m’n hand af. Met haar facetoogjes keek ze me aan. Of dacht ik dat alleen maar? Zachtjes haar haartjes droogblazen vond ze in ieder geval leuk. Met haar middelste pootjes wreef ze over haar rug, kopje en voelsprieten. Wist je dat zelfs daar haartjes opstaan? Zo’n schattige berenpootjes had ze.

De zon verdween weer en een volgende regenbui kondigde zich aan. Haar zomaar buiten achterlaten, kon ik niet over mijn hart krijgen. Maar haar mee naar binnen nemen, mijn huisgenoten verklaren me nu al zot.

Gelukkig was daar de serre. Ik had er zelfs nog bloemen staan. Stekjes die ik genomen had van Agastache. Ik heb haar wel even moeten porren tegen haar dikke kont maar uiteindelijk is ze toch op zo’n bloemetje geklommen.

Valt het op dat ik verliefd ben op hommels? Nu het winter is, mis ik ze verschrikkelijk in de tuin. Ik kijk al uit naar de lente als ze er weer zijn. Brommend en donzig, zoekend naar nectar. En vooral grappig onhandig als ze met hun dik lijf op een te frêle bloemetje willen landen en pardoes naar beneden tuimelen. Zaaalig! Vind jij dat ook?

Alternatieve kerstboom

Dochter was weer al weken aan het zeuren voor een echte kerstboom dit jaar.

Vorig jaar had ik na zoveel jaren ecologisch te gaan, nog eens toegegeven. Ik had in het tuincentrum een exemplaar gekocht waarvan ze beloofden dat hij écht zijn naalden niet zou verliezen. Ik zou hem zelfs na de kerstdagen in de tuin kunnen zetten en het jaar nadien opnieuw gebruiken. Met open ogen tuimelde ik in hun verkooppraatjes, kieken da ‘k ben. Ik gaf hem alle dagen water en besproeide zijn naalden met water uit de plantenspuit. Maar het was zelfs nog geen kerst en ik kon al kilo’s naalden bijeen vegen. Ik heb toen gezworen dat ik me nooit meer ging laten vangen.

Maar dochter wilde dus een echte boom. Desnoods een plastieken. Zo’n exemplaar hebben we vroeger ook jaren gehad. Die was dan versleten en de plastiek brokkelde in stukjes uiteen. Microplastics dus. Voelde ik me schuldig toen we die weggegooid hebben. Nooit nog een plastieken kerstboom voor mij!

Als alternatief heb ik in de tuin twee takken afgezaagd van een struik die toch moest gesnoeid worden. Helemaal overtuigd is ze niet: “Moeke, twee takken in een pot, da’s geen kerstboom.” meesmuilde ze. Maar de lieve wederhelft en zonen vinden het wel gezellig.

Wat denk jij over de ‘kerstboomtraditie’?