Ja zeh!  Ik had er zelf nood aan.  Daarom krijgen jullie nu een berichtje over Vergeet-mij-nietjes.  Om zeker niet te vergeten dat de lente er echt wel aan komt.  Een mens zou er ‘begot’ nog beginnen aan twijfelen met deze vreselijk koude temperaturen.

In de tuin kunnen we nog niks doen.  Mijn groene vingers jeuken, niet alleen van de schrale wind, nee ook van de goesting om erin te vliegen.  Maar meer dan een wandeling door de velden met de buren en de honden, kunnen we buiten niet doen. Man, wat was dat koud gisteren!  Maar het deed wel deugd.

Die Vergeet-mij-nietjes nu … ik ben er verliefd op.  Al heel lang!  Het waren de eerste bloempjes die mijn meter me leerde kennen.  Als peuter mocht ik met haar met mijn caoutchou bottekes in haar tuin ploeteren.  Zij gaf me de liefde voor al dat groen.  Ze vertelde me toen dat Vergeet-mij-nietjes haar lievelingsbloemetjes zijn.  En dus werden het ook de mijne.  Dat was simpel.  Mijn meter was als ‘Onze Lieve Vrouw’ voor mij en alles wat zij belangrijk vond, vond ik ook.

Vergeet-mij-nietjes of Myosotis, er zijn verschillende soorten die ik hier allemaal niet ga bespreken.  In de tuin komt meestal het bos-vergeet-mij-nietje (Myosotis sylvatica) voor.  Het is een tweejarig tot vast plantje en het zaait zich ongelooflijk goed uit.  Bij ons mag het.  Tussen april en juni kleuren hier grote vlekken in de borders blauw.  Zo prachtig vind ik.  Eens ze uitgebloeid zijn, pluk ik de meeste wel weg want de planten zijn dan opgeschoten en ogen wat slordig.  Zo krijgen anderen die ondertussen staan te dringen, wat meer plaats.  De zaadhoofden blijven plakken in je kleren en in de haren van de hond en worden zo in heel de tuin verspreid.  Verrassing!  Plezant, hè.

Dit lief helder blauw bloempje met geel hartje groeit het liefst op arme zandgrond.  Het heeft geen extra voedsel nodig.  Het kan ook overal tussendoor gezet worden.  Liefst in de zon maar hier doen ze het evengoed in de schaduw.  Eigenlijk zou dit bloempje in geen enkel tuin mogen ontbreken, vind ik …