Ik voel me schuldig en hypocriet. Ben met het vliegtuig op vakantie geweest. 😦

Achttien jaar geleden, in 2007 zijn we onze dochter gaan halen in Zuid-Afrika. Na onze twee zelfgemaakte jongens hadden we nog een kinderwens maar de dokter raadde dat ten stelligste af. Adoptie kwam op ons pad en we zijn daar nog steeds heel dankbaar voor. We kregen een klein prinsesje van 3,5 maanden oud. Ze komt uit Khayelitsha, een sloppenwijk naast Kaapstad. Met onze twee jongens moesten we drie weken daar verblijven om alle paperassen van de adoptie in orde te maken. Terwijl reden mensen van het adoptiebureau met ons rond om de omgeving te leren kennen. Zuid-Afrika was nu niet alleen het vaderland van onze dochter maar ook het onze geworden, opperden ze. Wij vielen als een blok voor het mooie land, de natuur, de vriendelijke mensen, het lekkere eten en de warme sfeer.

Ik was een bedaarde moeder. Antje was ons derde kindje dus dat ging mij allemaal goed af. In een draagdoek op mijn buik en zo stonden we op een bepaald moment zelfs op de top van de Tafelberg. Daar begon ze te huilen. Honger. Antje kreeg eten op vraag. Ik was dat zo gewoon door de borstvoeding bij de jongens. Bij een adoptiekindje is dat iets moeilijker dus voor haar had ik melkpoeder en water bij. Snel een papje gemaakt en op een rotsblok met zicht op de Atlantische Oceaan heeft Antje flink haar flesje leeggedronken. Mariette van het adoptiebureau zei toen: “Nou drink sy ’n bottel melk, maar as sy 18 is moet jy saam met haar ’n bottel vonkelwyn hier kom drink.”

We hebben dat dus gedaan en zijn in de kerstvakantie met heel het gezin naar Zuid-Afrika geweest … met het vliegtuig.

Het was een fantastische vakantie. We zijn er weer thuisgekomen, hebben genoten van elkaar en van het land. En we hebben op 25 december op Antje haar 18de verjaardag een fles Fonkelwijn gekraakt op de top van de Tafelberg. Dat was zeer emotioneel. De vakantie deed deugd.

Maar ergens voelt het dubbel: ik ben niet meer zo naïef als in 2007. Ik besef dat de vliegindustrie een enorme rol speelt in de klimaatopwarming. Alle inspanningen die ik deed, zijn nu teniet gedaan door die ene vliegreis. Zo’n grote impact heeft vliegen. De kinderen postten foto’s van onze vakantie op Instagram. Ik durfde echt niet. Vliegschaamte, ik ken het gevoel. De reclamebanner aan de ingang van het vliegtuig “TotalEnergies uw energie!” werkte als een rode vlag op mijn gemoed. Als medestander in de Klimaatzaak, elke maand stort ik een bedrag en nu door te vliegen was ik klant van TotalEnergies. Hoe hypocriet! Het schaamrood stijgt me naar de kop!

Onze energie thuis komt van Trevion. We zijn lid van een CSA waardoor we dit eerlijk landbouwsysteem steunen en heerlijke onbespoten groenten kunnen oogsten. Mijn auto hebben we weggedaan en ik doe zoveel mogelijk met de fiets. Onze tuin wordt ecologisch beheerd. We eten veel minder vlees dan vroeger. Van zodra we kunnen, gaan we overstappen naar een duurzame bank. Ik zoek allerlei redenen om die vliegreis goed te praten maar het blijft wrang.

De kinderen en de lieve wederhelft begrijpen me wel. Dat ik de citytrip naar Barcelona die vriendinnen voorstelden, heb kunnen ombuigen naar een treinreisje naar Tongeren, vinden ze fantastisch. Maar voor Zuid-Afrika, het land van onze dochter, moet ik mijn principes opzij zetten vinden ze. Hoe sta jij tegenover vliegen? Voelt het voor jou ook zo verwarrend aan?