Nee, er heeft hier geen oorlog gewoed zoals in ’14-’18. Maar door de vreselijk droge zomer van vorig jaar en de flink uit de kluiten gewassen knotwilgen die met al het water gingen lopen, zijn achteraan in de tuin veel planten kapot gegaan.

Hoog tijd dus om dit stukje tuin eens opnieuw aan te pakken. Net zoals tijdens de oorlog werd de bodem flink verstoord. Nu niet door bommen maar wel door mijn ‘schup’. De zieke planten werden uitgestoken. En ik voerde grond uit de serre en veel compost aan.

Ik plantte droogteresistente planten aan. Zij die in de winter niet van natte voeten houden, zette ik wat hoger. Bedoeling was vooraan iets laag te zetten. Maar ik kon niet kiezen wat ik zou zetten en liet er wat tijd over gaan.

En toen stonden ze er ineens. Papaver somniferum en Papaver rhoeas. Zaden daarvan kunnen tientallen jaren in de bodem blijven zitten. Ze ontkiemen als de grond wordt omgewoeld.

De structuur van dat stukje tuin klopt nu natuurlijk niet meer. De papavers staan vooraan heel hoog en de plantjes daarachter zie je daardoor niet. Maar dat trek ik me toch niet aan. Het is daar een feest voor bijen en andere insecten.

Soms moeten we de ideeën die in ons hoofd zitten, eens kunnen loslaten he?