Soms kan het leven je danig door elkaar schudden.
Dat gebeurde bij ons op 26 juli, nu bijna 6 weken geleden. We hadden vakantie. Jongste was op kamp, de middelste op reis en we gingen oudste zoon bezoeken, een dagje met de fiets naar Brussel. Ter hoogte van de plantentuin van Meise hoorden we sirenes en een beetje verder in Strombeek zagen we op de A12 onder het fietspad, dit ongeval.
Het pakte ons. De lieve wederhelft en ik waren ervan gedaan. Wisten wij toen veel …
’s Avonds passeerden we daar terug, besloten in Meise aan een terrasje af te stappen en vertelden nog eens tegen elkaar over de ambulancier die we teken zagen doen dat de bestuurder overleden was. Gruwelijk erg vonden we dat voor zijn geliefden die achterbleven. Wisten wij toen veel …
Daar op dat terras kreeg ik telefoon en werden we danig door elkaar geschud. In het ongeval dat wij die ochtend hadden zien gebeuren, had onze buurman en goede vriend Johan Dermaut het leven gelaten.
We zijn er in ons ‘Streukke’ allemaal het hart van in. Johan was ‘op vakantie voor zijn pensioen’ (prepensioen mochten we niet zeggen 😉 ) waardoor hij veel tijd had voor de buren. Hij las zeer veel, was zeer intelligent, creatief en goedlachs. Als hij over de haag riep: “Heb je twee minuten?”, dan was je het eerste uur niet terug.
Wij werden ‘tuinvrienden’ door dit. Namen van planten kon hij echter niet onthouden. Elk voorjaar had hij hetzelfde probleem: “Wat hebben wij geplant en wat is onkruid?” Dan ging ik een namiddagje zijn ‘geheugen opfrissen’. Uren babbelen, lachen en zeveren, betekende dat. Als ik in de tuin een probleem had, kon ik steeds bij hem terecht. Palen die in de grond moesten? Een versleten struik die eruit moest? De kettingzaag die ik niet in gang kreeg? “Kom, Brutus zal dat wel doen.” zei hij dan.
Johan had ook een passie voor fotografie. Daarom vroegen we hem de foto’s voor ons boek ‘Onze Aarde Vieren’ te nemen. Het was zo fijn, samenwerken met hem.
Enkele weken voor zijn dood was hij nog foto’s komen nemen in onze tuin. Voor een nieuw project waar hij mee bezig was, zei hij. Daarvoor was hij ook boeken over de Renaissance aan ’t uitpluizen. We zullen nooit weten wat dat project zou geworden zijn. Woedend kan ik daarvan worden! Het is niet eerlijk dat zo’n positieve, levenslustige mens moest gaan.
Johan zijn vrouw, Katrien, werd door hem op handen gedragen. Ze waren zo’n mooi koppel maar nu staat ze er alleen voor. Nee, niet alleen! We hebben in ons Streukke al afgesproken dat we haar gaan helpen. Verbinding brengt troost, vind ik.
Daarom contacteerde ik een humanioravriendin die nu in Amsterdam woont. Toen onze kinderen klein waren, is ons contact heel even wat verwaterd. Maar nu komen we allang terug jaarlijks samen en dat doet echt deugd. Haar papa, Stefan Keppens is letterkapper. Haar mama is ook heel creatief. Ik mocht bij hen in de tuin een kei gaan kiezen en terwijl mijn verhaal eens doen. Het meeleven, het creatief meedenken, de prachtige tuin, het voelde als een zacht troostend dekentje. Ik had graag het woord ‘Courage’ op de steen en dat heeft Stefan prachtig gedaan, vind ik.
De steen ligt nu bij Katrien in de living, bij Johan zijn foto. De courage gaan we nodig hebben. Katrien hoort bij ons en haar verdriet is ook het onze. We blijven ons verbinden met elkaar, dat zou Johan zo gewild hebben.
groengenot 
De steen is prachtig, heel emotioneel geladen, maar het verlies is niet te beschrijven groot.
Lieve omarming, ook voor jou, Hilde.
Lie(f)s.
LikeLike
Dankjewel Lies! Die lieve omarming doet deugd!
LikeLike
Die steen is een heel mooi gebaar Hilde.
Het ontroert me diep.
Johan mis ik ook, onze liefde voor fotografie, natuur, bloemen,IJsland, enz enz die in grote lijnen gelijk liep, zodat we elkaar konden blijven inspireren.
Als mijn echtgenote wat meer uit de voeten kan, spreken we eens af hé.
LikeLike
Ja dat doen we! Heb het vandaag nog tegen Katrien verteld en zij vindt dat ook een heel goed idee. Veel beterschap voor je echtgenote!
LikeLike
Ach Hilde toch, wat heftig, wat triest. Het gaat door mijn hart. Totale ontreddering, een groot en bruut verlies van een mooie mens. Zo oneerlijk. Wat kan je dan? Enkel er zijn voor elkaar… De steen is een mooi en krachtig stuk troost.
LikeLike
Dat schrijf je mooi lieve Bea! Dankjewel!
LikeLike
Ik stel me zo voor dat je dit stukje nooit wou schrijven, die steen nooit wou laten maken. Het leven kan bijzonder wreed zijn.
Veel sterkte voor al wie je buurman mist!
LikeLike
Dankjewel Vief! Het gemis is inderdaad groot. Nu besef ik maar hoe aanwezig hij wel was. Ons ‘Streukke’ is de helft van zijn charmes kwijt.
LikeLike
😘
LikeGeliked door 1 persoon
Verschrikkelijk, het leven kan zo’n wrede wendingen nemen.
Dikke knuffel!
LikeLike
Dankjewel voor je knuffel Lieve!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb Johan zijn foto’s ontdekt via Dirk een tijdje voor hij overleden is. Ze waren/zijn schitterend! Het ongeval zag ik in de krant online en dan het bericht van Dirk. Het doet iets met een mens… Veel sterkte.
LikeLike
Ja het doet echt iets met een mens. Zo’n leegte dat hij achterlaat. 😢
LikeGeliked door 1 persoon
Ik lees dat het dezelfde persoon is als waarover Dirk al eerder schreef. Mijn condoleances voor jullie en heel veel sterkte voor zijn vrouw Katrien. Mooi aandenken, de steen!
LikeLike
Dankjewel Margriet! We houden Katrien vast. Al is het maar een half uurtje per dag. We leven zo mee met haar. 😢
LikeLike
wat ontzettend triest!
Je hebt een bijzonder fijnzinnig geschenk gegeven: een steen, die moed geeft. Zo mooi uitgevoerd, die inscriptie.
Wat een gemis, ook voor de buurt. Sterkte!
LikeLike
Ja die steen is prachtig gemaakt, vind ik. Het gaf mij ook troost.
LikeLike
Wat een afschuwelijk en wreed toeval om eerst langs dat ongeval te komen en dan later op de dag te worden geconfronteerd met het feit dat het jullie buurman en goede vriend Johan was. Ik kende hem natuurlijk niet, maar ik al verhalen over hem gehoord op Dirk zijn weblog.
Het is duidelijk dat het gemis voor jullie allen groot is. Je hebt in ieder geval een mooi en waardevol cadeau aan zijn vrouw Katrien gegeven. Ik kan jullie allen alleen maar heel veel stekte wensen.
LikeLike
Dankjewel Jan. Onwezenlijk was dat telefoontje op dat terras, 1 km van de plek verwijderd. We werden er helemaal koud van. Over Johan wordt er hier nog alle dagen gesproken. We missen hem steeds meer. We houden Katrien vast. 😢
LikeLike
Vooral dat laatste is erg belangrijk. Volhouden! 👊
LikeGeliked door 1 persoon
Waarom ? Dit gaat zo dikwijls door mijn hoofd……
De woorden “dag lieve buurvrouw,” zou ik zo graag nog eens horen…….maar moeten verder ….SAMEN……er zijn voor Katrien ……zo zou hij het willen 💖
LikeLike
Da’s waar zusje! En als jij en ik samen met Katrien in zijn tuin gaan werken, gaat hij hierboven zóveel plezier hebben. 😉😘
LikeLike
Veel sterkte ginder 😥
LikeLike
Dankjewel lieve Eline!
LikeLike
Wat een triestig verhaal. Het leven kan wreed zijn. Hopelijk zullen de mooie herinneringen aan je lieve buurman je een beetje troost brengen. Heel veel sterkte aan jou en je buurvrouw, ik weet zeker dat je er zult zijn voor haar tijdens deze moeilijke maanden.
Wat is die steen een mooi en origineel gebaar. Fijne week Hilde.
LikeLike
Dankjewel Lieve! We houden ons hier allemaal aan elkaar vast en houden Katrien goed in ‘t oog. Da’s het minste wat we voor zo’n toffe buurvrouw kunnen doen.
LikeGeliked door 1 persoon
Zo mooi bestie.
LikeLike
Jij mist hem ook he! Hij zou zo genoten hebben van de glas blazen workshops. 😢
LikeLike
Wat vreselijk! Hoe het leven in een oogwenk kan veranderen…. voor zijn familie en voor jullie veel courage, wat je prachtig tastbaar hebt laten verwerken. Gelukkig zijn jullie er om zijn familie een troostende schouder te geven.
LikeLike
Nu ik hier nog eens kom teruglezen en mijmeren over Johan, zie ik dat ik jouw reactie gemist heb. Dankjewel voor je meeleven Lieve! Het blijft een verschrikkelijke leegte.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik dacht dat ik hier al op gereageerd had… echt vreselijk inderdaad…
LikeLike
En ik had dit nog niet gezien. Dankjewel voor je meeleven!
LikeLike