Zoals een roos de bloem van de liefde is, zo zijn anemonen die van de verwachting.

Sinds eind februari en nu nog steeds staan de blauwe anemoontjes hier in de tuin te bloeien. Drie jaar geleden kocht ik enkele knolletjes Anemone blanda en ‘k heb me dat nog niet beklaagd. Elk jaar komen ze overvloediger terug. Ze zaaien zich zelfs uit. Anemone blanda is een margrietachtig bloemetje in lavendelblauw of wit. Ze kondigen de lente aan.

Wat me ook verwachtingsvol en content maakt, is de terugkomst van de metselbijen in onze insectenhotelletjes. Er zijn heel veel soorten, maar de allereerste die na de winter tevoorschijn komen, zijn de gehoornde metselbijen. Al twijfel ik of deze geen rosse metselbijen zijn. ’t Zijn in ieder geval heel rustige, vredelievende bijen. Er landde er ééntje op mijn neus terwijl ik probeerde foto’s te nemen (ja, dat krijg je als je uw neus in andermans zaken steekt) maar prikken, dat deed ie niet. Ze zijn heel belangrijk voor de bestuiving van planten dus ik koester ze.

Wat de liefde en verwachting betreft, ik heb hier vandaag nog een jong koppeltje betrapt. Achter een hoopje stenen dat ik wilde opruimen omdat één van mijn krielkipjes daar steeds op sprong en dan over de draad vloog. In de winter mag ze wel in de hele tuin scharrelen op zoek naar slakkeneitjes. Maar nu er jonge zaailingen opkomen, houd ik haar liever in het kippenhok.

Achter dat hoopje stenen lag ook een dakpan en daar zat Julia met haar Romeo op haar rug. ‘k Heb ze stilletjes laten zitten. Binnenkort kruipen deze schattige padden wel naar de poel. Daar zal Julia haar eitjes in lange snoeren afzetten en Romeo die nog steeds op haar rug zit zal ze uitwendig bevruchten.

Ook de buurman wilde zijn zaadjes kwijt. We ruilden sla, boontjes, broccoli en nog verschillende soorten groentezaden. Ook in de moestuin verwachten we dus weer vanalles. Laat de lente maar komen…