Onze knuffelkipjes, ze zijn de aaibaarheidsfactor van onze tuin.  ” Oh, jullie hebben pluchen kipjes!” riep een speelkameraadje van onze dochter eens uit.  Met hun zachte, donzige pluimpjes, rustig scharrelend en altijd zo lief…

Het is zeker twintig jaar geleden dat ik het ras leerde kennen.  Sindsdien heb ik ze altijd gehad.  Zijdehoentjes leggen niet zo heel veel eitjes.  En ze worden ook heel snel broeds.  Dat vind ik er juist zo plezant aan.  Elk jaar hebben wij jong leven in de tuin. Het zijn ook zo’n goede moedertjes.  Hun kuikens mogen zo lang bij hen blijven ook al zijn mama haar vleugeltjes al veel te klein geworden.  Zo schattig!

Ik ben begonnen met een toompje witte kipjes.  Maar algauw wilde ik meer en andere kleurtjes.  Via ’t internet vond ik andere kwekers.  Ondertussen heb ik ze in ’t rood, buff, blauw, zwart en patrijskleur.  Ik hou ze niet kleur bij kleur.  Voor de moment heb ik twee haantjes, een rood en een zwart.  Voor mijn vader had ik een wit-patrijs kuikentje meegebracht maar dat is ook een haantje geworden.  Dus misschien krijg ik het wel terug.  Het duurt wel een tijdje eer je het geslacht kan zien bij de jonge diertjes.  Ik zie het meestal het eerst aan hun ‘gezichtje’.  Jonge haantjes krijgen zo’n kwade blik.  De kipjes houden hun lieve oogjes.

Zijdehoentjes zijn eigenlijk kipjes die in elke tuin passen.  Ik las eens dat je ze zelfs op een appartement kan houden.  Dat kan ik me wel voorstellen want ze leggen zo’n kleine, droge kakjes.  Maar dat vind ik maar zielig voor de beestjes.  Ze lopen zo graag in de tuin!  Bij ons gaan ze regelmatig eens op stap en scharrelen dan in de borders op zoek naar slakkeneitjes  en onkruidjes.

Ik kijk al uit naar het voorjaar.  Heb al terug enkele eitjes in het legnest gevonden.  Dus binnenkort wordt er heel waarschijnlijk terug eentje broeds.  Die zet ik dan in een hokje apart, de eitjes eronder en dan 21 dagen wachten.  En dan uitkijken naar welke kleurtjes de kleintjes zullen hebben.  Zo plezant!