Amai, ik verschiet dat het zo lang geleden is dat ik nog op mijn virtueel erf kwam!

Nochtans ben ik steeds maar aan ’t schrijven de laatste weken. Schrijven, lezen, nadenken, discussiëren, schrappen, herschrijven, luisteren, kijken, meningen vormen, hervormen, … Pff, bloggen da’s gemakkelijk. Maar een boek schrijven, soms denk ik dat het te hoog gegrepen is.

We namen ook al wat foto’s voor in dat boek. Bedoeling was een kip die een zandbad neemt, op beeld vast te leggen. Oh man! Ge kunt dat een kieken niet uitleggen hè wat ze moet doen. Maar met heel veel geduld en gelach is het toch gelukt. Die foto ga ik hier natuurlijk nog niet tonen hè.

Ondertussen is het hier herfst. Een Corona-herfst. Gisteren werden we op het werk in het WZC voor een derde keer getest. Morgen verwachten we de uitslag. Vorige week hadden we ineens twee positieve medewerkers. Onze bewoners werden getest. Er bleken er twee positief, gelukkig zonder symptomen. Ondertussen zijn ze terug negatief en wij hopen dat we onze mensen het leed dat dit virus veroorzaakt, kunnen besparen.

Maar herfst is ook tof. Ik vind het plezant dat ik dan terug ‘kansen’ krijg in de tuin. Planten en verplanten, ik leerde deze zomer stekjes nemen en kon de plantjes nu een plaats in de tuin geven.

De biobloembollen van Velt zijn toegekomen en ze in de grond steken, da’s effenaf spannend. Ik ben vol verwachting naar de lente en verheug me er al op.

In de tuin geven de Asters een laatste kleurenspektakel.

En ik kan het me niet laten er wat te plukken voor in huis. Het hout dat ik in het voorjaar oogstte van onze knotwilgen, wordt op kille avonden in de houtkachel gebrand. Een praline (of meer dan één 😉 ), een tas thee, de hond aan mijn voeten, een goed boek en de laatste kleuren uit de tuin op de salontafel … meer moet dat niet zijn.