Deze ochtend stond ik in het plaatselijke tuincentrum.  Voor mij aan de kassa stond een man en hij had een vraag.  Ik hoorde de verkoopster zeggen : “Dat is Duizendblad.”  Mijn interesse was gewekt.  Blijkbaar had hij een plantje bij en zijn gazon stond daar vol van.  Hij wilde vergif om dat te bespuiten!

Mijn hart begon te bonken.  Ik had tot vorig jaar zo’n mooie Achillea millefolium (duizendblad) in mijn gazon staan.  Hij was daar vanzelf gekomen onder onze kastanjeboom.  Hij was echter deze winter kapot gegaan en had zich spijtig genoeg niet uitgezaaid.  Waarom niet, dat begrijp ik niet.  Tja, de natuur…

En deze mens wilde daar vergif voor!  De verkoopster zat in een lastig parket : achter  die klant stond ik maar in het bureautje achter haar zat de bazin.  Ze begon dus uit te leggen welke soorten vergif hij kon gebruiken.  Ik begon te schuifelen op mijn voeten en te slikken.  Ik moest mezelf vermannen : “ Hilde, zwijgen, ge moet als Velter niet de ‘sjampetter’ spelen.”   Mijn brein werkte koortsachtig, ik kon dit toch ook niet zomaar laten gebeuren?!  De verkoopster moet mijn wanhoop gezien hebben en ineens trok ze zich niets meer aan van verkoopscijfers.

Ze vertelde eerlijk dat ze dacht dat hij met deze droogte meer kwaad dan goed ging doen met dat vergif.  De planten gingen er waarschijnlijk toch niet van kapot gaan maar zijn gras dat al zo zwak stond door gebrek aan water, wel.   Hij zou beter wachten tot het eens geregend had.  Toen vroeg ze of het hem stoorde, die plantjes in zijn gras.  Terwijl keek ze naar mij en ik zei haar : een kruidenrijk gazon.  Inderdaad, zei ze.  De man draaide zich naar mij en met mijn meest verleidelijke glimlach vertelde ik hem dat ik jaloers was op hem.  Dat ik ook zo’n mooie plantjes in mijn gazon had en dat ze bij mij kapot gegaan waren.  De verkoopster trad me direct bij : “ Je ziet, wat onkruid is voor de ene, is dat niet voor de andere.”

“Is dat bij u kapot gegaan?!” stamelde de man.  Ik vertelde hem dat ik dat zo spijtig vond omdat Duizendblad zo’n goede bijenplant is.  Hij stond even met zijn mond vol tanden en toen zei hij : “Heb je dit plantje graag?  Er zitten nog worteltjes aan.”  Ik heb hem uitvoerig bedankt.  En hij?  Hij is buiten gegaan zonder vergif.

Nu ben ik echt eens benieuwd wat hij gaat doen als het terug begint te regenen.  Ik hoop dat hij niet gaat spuiten.  Dat hij gaat zien hoe zijn dorre gras vanzelf terug groen zal worden.  Dat hij het dan zal maaien en zal ontdekken dat het eigenlijk wel mooi is, zo andere blaadjes tussen de grassprietjes.

En als hij dan verdraagzaam zal blijven en ook een kruidenrijk gazon zal krijgen, zal hij ontdekken dat in droge zomers dit bijlange niet zo vlug zal herschapen worden in een dorre vlakte.  Dat je een kruidenrijk gazon ook netjes kan maaien, dat je echt geen vergif nodig hebt.   Dat onze planeet toch veel belangrijker is …