door

Jan de ekster

Ik denk dat ik zo’n jaar of twaalf, dertien was toen er voor ons huis een aftandse jeep stopte.

(foto van freepik)

Een collega van mijn vader stapte uit. Ne ‘rare’ volgens hem want hij ‘ hing altijd rond in de bossen’. Blijkbaar had hij aan de man verteld over mij, zijn dochter, dat ik ook een rare ben. Ik had heel graag een hond of kat gekregen maar ons moeder was onvermurwbaar. Dus had ik een kipje tam gemaakt. Zij werd als kuiken verstoten en ik nam haar onder mijn vleugels. Ze volgde me overal en meestal vond men ons samen in de tuin. Ik zittend in het gras met mijn neus in een spannend boek en mijn kipje gezellig op mijn schoot. Ze was zelfs zindelijk. Daar had ik mijn latijn moeten insteken want ik kreeg steeds onder mijn voeten als ik met een kleedje vol kippenstr… naar huis kwam. 😉

Maar, die rare collega die uit de jeep stapte dus …

Ik moest eens komen kijken want de man had iets voor mij. Hij had een jonge ekster gevonden, op de grond, uit het nest gevallen. Of ik die net zoals mijn kipje kon grootbrengen? Wauw! Natuurlijk! Ik hield hem in een doosje en gaf hem allerlei lekkere hapjes. Wat ik hem gaf, weet ik niet meer maar hij groeide goed. Ik leerde hem mee naar buiten gaan, eerst huppelen door het gras. Later vloog hij zelfs. Maar hij bleef in de buurt. Ik gaf hem een naam: Jan. Vader maakte een hokje voor hem maar lang heeft hij daar niet in geslapen.

Hij werd volwassen en sliep liever in de bomen. ’s Morgens als het licht in de badkamer aanging, kwam hij op de vensterbank zitten. Hij tikte met zijn bek tegen het raam en kraste de twee woordjes die hij kende: “Kom” en “Jan”.

In die tijd ging ik met de bus naar school. Hij vloog mee naar de bushalte, wachtte tot ik op de bus stapte en vloog terug naar huis. Daar ‘ambeteerde’ hij ons moeder. Als ze de was aan de wasdraad wilde ophangen, pikte hij de wasspelden uit haar handen. Of die keer dat hij met onderbroeken van de buren naar huis kwam, daar kon ze echt niet mee lachen. Wij wel …

Hij wist goed wanneer de bus terugkwam. Dan vloog hij naar het kruispunt en ging zitten wachten op één van de daken. Met geschreeuw werd ik steeds verwelkomd. Roefelen in mijn haar, vond hij geweldig. Of op mijn schouder zitten en zo mee naar huis gaan …

Hij was een slimmerik en een deugniet. Jaren en jaren bleef hij bij ons. Tot hij op een bepaalde dag verdwenen was. Veel mensen hebben toen naar hem gezocht. Zelfs de vrouw die wekelijks met de groentekar kwam, keek op haar ronde naar hem uit. “Hij zal een lief gevonden hebben.” zei ik toen tegen iedereen.

Hoe het komt dat ik daar nu ineens aan terugdenk? Gisteren zag ik een toffe film op Netflix: ‘Penguin Bloom’. Gebaseerd op een waar gebeurd verhaal over een ongeluk en een gevonden ekster. Echt een aanrader!

57 thoughts on “Jan de ekster”

    • Tja, in deze tijd zou dit niet meer kunnen. Het ‘vermenselijken’ van wilde dieren, nu vind ook ik dit niet juist. Maar toen bestond het vogelopvangcentrum nog niet. En had diene mens dat ongelukkig gevallen diertje niet opgeraapt, dan was hij voor de kat geweest.

      Geliked door 1 persoon

      Beantwoorden

  12. Maar enfin, wat een fantastisch verhaal en dito foto’s!
    Als tiener heb ik enkele jaren een tamme kraai gehad. De omstandigheden waren vergelijkbaar met die van jouw ekster. En ook kwam ze op een dag niet meer aanvliegen. Het verschil was dat ik daar toen tranen met tuiten om gehuild heb.

    Like

    Beantwoorden

    • Moh serieus?! Gaat ge daar eens over bloggen? Please?
      Alleen op mijn kamer waar niemand het kon zien, heb ik ook geweend hoor. Ik mocht daar niet ‘belachelijk over doen’ maar ik heb hem lang gemist.

      Like

      Beantwoorden

  16. Van kind af aan een warme relatie met vogels: ontroerend hoe je die baby’s groot wist te krijgen. En wat jammer dat die intelligente ekstervriend zo ineens verdween, je bleef je stiekem maar afvragen wat er van hem geworden was…
    Hartelijke groeten van Zem.

    Like

    Beantwoorden

  17. Prachtig geschreven! Kon niet stoppen met lezen.
    Deed me denken aan een kauw die mij en mijn broer altijd kwam lastig vallen als we met de fiets naar school reden. Ze vond dat ze op mijn schouder mocht meerijden. Nog niet genoeg dat mijn broer achterop zat, was ook maar 9 jaar…

    Like

    Beantwoorden

  19. Heerlijk verhaal. Wat moet het leuk geweest zijn met jouw trouwe metgezel. Ik herinner me dat mijn peter ook tamme kraaien had. Maar veel herinner ik me daar niet van.
    Heb de film ook gekeken, mooi verhaal.

    Like

    Beantwoorden

  20. Ongelooflijk prachtig, een tamme ekster! Wij hadden vroeger een tamme parkiet in huis, maar dat je ook een ekster kan tam maken, bewijst dat tijd steken in dieren veel ‘menselijk’ kan opleveren.
    Hij kwam nooit de kleine ekstertjes showen?

    Like

    Beantwoorden

  22. Moh zo tof!
    Mijn grootmoeder maakte net hetzelfde mee toen ze jong was. “Haar” ekster ging ook op haar schouder mee tot aan school (ze ging te voet) en vloog daarna braaf naar huis. Moet machtig geweest zijn.

    Like

    Beantwoorden

  27. Pingback: Katleen de kip – groengenot

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

Gravatar
WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. ( Log uit /  Bijwerken )

Twitter-afbeelding

Je reageert onder je Twitter account. ( Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. ( Log uit /  Bijwerken )

Annuleren

Verbinden met %s