Auteur: groengenot

door

Klimaatterrorisme

Geweld, opzettelijk vernielingen aanbrengen, radicale en agressieve acties, ik heb het daar moeilijk mee.

En toen zag ik hoe ineens actievoerders voor het klimaat zich gingen vastlijmen aan kunstwerken. Of soep en verf over de kaders rond of glas voor waardevolle schilderijen gooien. Prachtige kunstwerken roepen emoties op. Dit willen vernietigen, is niet de juiste manier!

Vind ik …

Ik lees al een hele tijd vanalles over het klimaat en onze planeet. Dus wilde ik ook wel eens uitzoeken wat deze activisten doen en wat hun bedoeling is. En of hierdoor de maatschappij zich niet zal keren tegen iedereen die het goed meent met het klimaat. Ik had het gevoel dat al onze inspanningen nu kort en klein geslagen werden door enkele brute individuen die vooral amok willen maken.

Groot was mijn verbazing toen ik merkte dat wetenschappers en verenigingen zoals Grootouders voor het klimaat pal achter deze acties staan. Kunstwerken aanvallen is toch niet doelgericht? Wat heeft kunst met de klimaatcrisis te maken? Zouden ze niet beter vervuilende fabrieken besmeuren?

Blijkbaar doen TotalEnergy-activisten dit al lang. Maar de media pikt dit niet op omdat mensen daar onverschillig tegenover staan. Iets anders zoeken dan om aandacht te krijgen? Ik weet het niet maar vind dit fenomeen wel enorm boeiend.

Wat er nu ineens ook gebeurd is: de artistiek directeur van het SMAK in Gent wil samenwerken met de klimaatactivisten en hij roept andere directeurs op dit ook te doen. Hij vraagt aan ons de wanhoop en angst van de activisten te respecteren. Hij begrijpt dat het een kreet uit onmacht is. Dat ze met die acties ons oproepen om wakker te worden. Hoe fantastisch is dat?! Eigenlijk zou ik het boek van Prof. Dr. Ir. Jan Rotmans ‘Omarm de chaos’ , ook eens moeten lezen. Klimaatactivisten zorgen voor chaos.

Maar het is meer dan chaos. En het is niet zomaar iets van drieste individuen. Het is sociologie! En het heet: de ‘radicale-flanktheorie’. De acties van een radicale flank van een sociale beweging kunnen een enorm effect hebben op het succes van de volledige beweging. Dankzij deze acties komt het thema ‘klimaat’ veel regelmatiger in de media. Zelfs de grote massa spreekt er ineens over. En natuurlijk veroordelen ze de acties. Maar het zorgt er wel voor dat ze nu gaan luisteren naar het meer gematigde deel van de beweging. Ik snap wat ze bedoelen. De activisten creëren een podium waar het gematigde deel nu wél mag verkondigen wat het probleem is. Zij worden nu ineens niet meer als zo extreem gezien.

Eigenlijk zijn die activisten onze stormfuseliers in de strijd tegen de klimaatcrisis. Het zijn martelaars.

Dan wil ik dit podium toch even gebruiken om jou te vragen of jij het ECT, energiehandvestverdrag kent? Het is een verdrag van onze regeringen met de fossielebrandstofindustrie om ervoor te zorgen dat we zeker zijn van energie. Maar als regeringen maatregelen willen nemen tegen de klimaatcrisis die nadelig zijn voor deze industrie, moeten ze miljarden aan schadeclaims betalen. Willen we de mensheid kunnen redden, moeten we uit dat verdrag stappen. Frankrijk, Nederland, Duitsland, Slovenië, Italië en Spanje willen een gecoördineerde Europese uitstap. Onze Vlaamse regering wil dat niet. Daardoor kunnen we dus niet gaan investeren in hernieuwbare energie. Word jij daar ook zo boos van? Hier kan je de petitie tekenen om onze beleidsmakers te vragen toch eens goed na te denken.

Wist je dat er op de klimaatconferentie in Egypte deze dagen, 636 lobbyisten uit de fossielebrandstofindustrie druk aan het onderhandelen zijn om onze regeringsleiders te overtuigen vooral bezig te blijven met uitstoten? En wist je dat de berekening van de individuele C02-voetafdruk ook van hen komt? Zo focussen we meer op onszelf. Het eerst in eigen boezem kijken voor we anderen veroordelen, is ons steeds geleerd. Goede tactiek he om de massa braaf te houden zodat zij verder kunnen met hun verwoesting? We zullen wij wel zingen voor het klimaat!

Wist je dat er ook enorm veel geld gegooid wordt naar marketing om ons te laten geloven dat die industrie duurzaam is? Filmpjes en dure commercials over hernieuwbare energie projecten waar ze mee bezig zijn. Met al dat geld zouden we het écht kunnen doen. Want dit gaat over 5% van hun business. Voor de overige 95% blijven ze gas ontginnen en olie opboren want daarvan worden ze rijk.

En wij arm. De klimaatcrisis is ook een sociale crisis. En daarmee denk ik nu aan de tijd van Daens en de arbeidersbeweging. Zij kwamen ook in opstand en brachten vernielingen aan. Misschien is de tijd van zingen voor het klimaat inderdaad voorbij? Ik vind dat heel sympathiek en creatief. Maar het heeft ons niks, nada, noppes opgebracht. Sinds de oprichting van het IPCC is de jaarlijkse CO2-uitstoot alleen maar verhoogd. Onze stormfuseliers dan toch koesteren?

Wat denk jij van deze crisis en chaos?

door

Mooie plantencombinaties begin november

Hier is nog steeds wel wat kleur in de tuin ook al is het al november.

Van de tuin- blog- en Veltvriend had ik vorig jaar veel nieuwe plantjes gekregen. Daardoor is mijn bloeiboog nu nog beter gevuld. Nee, een bloeiboog is geen houten of ijzeren boog met bloemen. (Al staat dat hier ook in de tuin). De bloeiboog is de periode gedurende het jaar dat er voor bijen en andere bestuivers bloemen, dus nectar en stuifmeel als voedsel aanwezig is. Het is belangrijk dat er vanaf februari voedsel te vinden is. Hier in de tuin kunnen bijen dan smullen van het stuifmeel van de wilgenkatjes. De wilgen worden daarom nooit allemaal tegelijk geknot. Katjes groeien namelijk op tweejarig hout. Ook sneeuwklokjes, krokussen, Helleborus en Bergenia zorgen hier voor vroege bestuivers.

Maar ook late vogels hebben nog voedsel nodig. Vandaag kwam ik nog een dikke, brommende hommel tegen. Ze deed zich tegoed aan de bloemetjes van Isodon longitubus.

De blauwe bloemetjes van Isodon longitubus op de voorgrond met Aster ‘Pink Button’s’ en Sedum ‘Herbstfreude’ erachter

De kleine blauwe bloempjes van Salvia greggi ‘Blue Note’ die al de hele zomer bloeit met erachter een gezaaide Gaillardia (uit de Malderse zadendoos)

Een hele oude Chrysantemum die ik ooit kreeg van mijn schoonmoeder. Zij heeft hem gekregen van haar grootvader. Het is een variëteit met heel slappe stelen. Daarom heb ik hem achter het lavendelhaagje gezet en zeer nauwgezet regelmatig van ‘Chelsea Chop’ gedaan. Dit is een snoeimethode waarbij je in de maand mei de toppen van de plant wegneemt waardoor die bossiger en meer compact uitgroeit. Desondanks heef hij het nog moeilijk zoals je ziet. Maar omdat hij zo oud is, mag hij blijven.

Dianthus superbus, prachtanjer die ik kocht bij Bloemerij staat nu nog in bloei.

Bloemetjes van Strobilanthes rankanensis met het gemarmerd blad van Brunnera ‘Alexander’s Great’, ideaal voor in een schaduwhoekje.

door

Hoe zit dat hier met die poel?

Toen we hier in 2009 kwamen wonen, lieten we met hulp van Natuurpunt een poelgracht graven achteraan onze tuin. Al snel zat daar heel veel leven in: verschillende soorten libellen, kikkers, salamanders, padden, krinkelende winkelende waterdiertjes. Echt tof! In de weide achter onze tuin groeiden vooral boterbloemen en pinksterbloemen. Het was hier heel romantisch en biodivers.

Maar een jaar of acht geleden, veranderde de bemestingsfrequentie van de weide. Waar er vroeger een keer per seizoen hooi geoogst werd, was dat nu drie keer. En drie keer per seizoen kwam de beerkar kwistig met sleepslangen vloeibare mest sproeien. Of grote karren vaste mest werden tot over de perceelsgrens en tot in de poel gestrooid. Enkele weken na zo’n bezoek, zagen we dan dat het water in de poel bruin werd.

Kikkers verdwenen. Libellen zagen we niet meer. Padden hadden we nog wel. Tot enkele weken na zo’n bezoek. Door al die mest legden ze steeds het loodje.

Ik moet toegeven, het is niet alleen door al die mest. Ook de klimaatcrisis doet het leven in onze poel geen goed. Door de langdurige droogte hadden we al snel heel weinig water in de poel. Daardoor was de stikstofconcentratie natuurlijk ook veel hoger. In de maand mei hadden we nog een stinkende brij vol muggen. Eigenlijk had ik dat water als vloeibare meststof kunnen verkopen!

Het is nu november en de poel staat nog steeds kurkdroog. Vorig weekend hebben we gemaaid. En deze week is de mestkar nog eens geweest. Of dat er hier ooit nog leven zal terugkomen? Ik weet het niet. Met ons nieuwe project ben ik heel blij. Hier hebben toch al wat diertjes een veilig onderkomen gevonden.

door

Mooie plantencombinaties in oktober

Deze keer alleen wat foto’s. Het is hier zo druk. Ook de tuin ‘ontploft’ hier nog steeds van de kleuren. Nog effe, besef ik. Vooral asters zijn toffe blikvangers nu.

Sedum ‘Herfstfreude’ met op de voorgrond Calamintha nepeta nepeta en Salvia ‘Mittenwald’. Achteraan Aster ‘Pink Button’s’.
Verschillende Asters achter de vijver. Volgend jaar mogen er nog wel wat bij, bedenk ik me.
Toffe herfstkleuren bij elkaar van het krentenboompje Amelanchier lamarckii en op de voorgrond Schijnels Clethra alnifolia
Deze Ceratostigma plumbagoides vind ik een toffe combinatie ‘op zichzelf’. Heel de zomer bloeiend met blauwe bloempjes en nu kleuren de blaadjes rood.

Ik kocht de plantjes dit voorjaar in de Vlindertuin en zette ze aan de voet van de beukenhaag, de hele dag in volle zon. Dat ze goed tegen droogte kunnen, is dus waar. De winter doorkomen, zou met gebruik van een mulchlaag ook geen probleem mogen zijn.
Ook aan het terras bekennen de planten nog kleur
door

Bloemerij

Een tijd geleden heb ik iets nieuw gevonden: een kwekerij van inheemse wilde planten. Op zaterdag 17 september ging ik naar hun opendeurdag.

Inheemse wilde planten bieden heel veel voedsel voor bijen, vlinders en andere insecten die we broodnodig hebben. Daarbij was dit wel een heel makkelijke manier om mijn bloemenweide nog wat op te pimpen. Ik moest geen zaden meer zoeken, voorzaaien in de moestuin en uitplanten als de planten groot genoeg zijn.

De naam Bart Kersschot deed een belletje rinkelen. En inderdaad. Ik was hem tegengekomen bij Ecoworks, de firma die onze ecologische zwemvijver aanlegde. Bart werkte vroeger bij Ecoflora, waar hij zich vooral bezighield met de bloemenweide mengsels. Hij is bio-ingenieur en heeft zeer veel ervaring in de groensector. Zijn partner Catarina Tojal studeerde biologie en nam de passie van Bart voor wilde planten over. Zij richtte in 2021 de kwekerij op.

In Laarne, achter het kasteel, vind je het paradijs dat ze samen creëerden. Meer dan honderd soorten wilde planten kweken ze zelf op uit zaad. In onverwarmde tunnels wordt gezaaid en als de zaailingen sterk genoeg zijn, worden ze buiten geplaatst. Bart en Catarina gebruiken geen plastic potjes. Ze werken met biologisch afbreekbare plantpluggen, een soort netjes. Wel tof, vind ik, zo zie je direct dat de planten zeer goed geworteld zijn. Kunstmeststoffen of pesticiden komen er natuurlijk ook niet in.

Iedere plant heeft een ‘paspoort’ met alle uitleg die je nodig hebt, erop.

Wil jij zelf ontdekken of wilde, inheemse planten iets zouden kunnen betekenen voor jouw tuin of balkon? Bekijk dan zeker eens hun prachtige website.

door

Pluk de toekomst

Vandaag waren we nog eens te gast bij boer Luc op het Gezonde Plukveld in Merchtem.

De gemeentelijke Noord-Zuid adviesraad en de gemeente organiseerden er een dag in functie van “consumeer met respect voor mens en milieu”. We mochten de leerlingen van het zesde leerjaar van acht scholen uit Merchtem en omstreken het verhaal ‘Onze Aarde Vieren’ vertellen. Ook onze vereniging Velt konden we voorstellen.

Echt tof en boeiend, we hebben enorm genoten van de interactie met de leerlingen. Maar respect voor de leerkrachten, ik zit hier nu pompaf. 😉

Wat zouden wij graag hebben dat ze onthouden:

  1. Dat ze allemaal een beetje ‘Greta Thunberg’ mogen zijn. De meesten wisten wel al heel goed wat klimaatopwarming is en hoe dat komt.
  2. Dat boer Luc, als CSA bioboer veel slimmer is dan president Bolsonaro van Brazilië. Boer Luc verzorgt zijn bodem en helpt insecten terwijl hij super lekkere en mooie groenten kweekt. (Dat konden ze zien.) President Bolsonaro laat de longen van Moeder Aarde platbranden voor intensieve landbouw en palmolieplantages.
  3. Dat er nu nog slaven zijn en dat wij dat systeem in stand houden door kleding te kopen in Primark en andere goedkope winkels. Dat je tweedehands heel toffe en goedkope kleding kan vinden. (Bv. in grote steden kleding/kg) En dat dat voor onze planeet ook beter is omdat dankzij dat hergebruik er minder grondstoffen nodig zijn.
  4. Dat bloemen, fruit, groenten, gras, bomen,… in de tuin nodig zijn en dat we daar geen pesticiden moeten gebruiken. Dat je om over biodiversiteit te leren, bij Velt terecht kan.

We gaven hen ook een opdracht mee naar school. Ze mogen eens nadenken over wat zij, als leerling van het zesde leerjaar nu zouden kunnen doen voor onze planeet. En wat hun ouders zouden kunnen doen. De antwoorden gaan de leerkrachten ons opsturen. Wij gaan die verwerken en de resultaten zullen ook op de website van de gemeente geplaatst worden.

Overmorgen, zondag 25 september ’22 doen we ons verhaal nog eens opnieuw, maar dan voor het grote publiek. Het samen met andere mensen iets kunnen doen voor onze planeet, dat geeft mij moed. Misschien komt het allemaal nog wel goed?

door

Courage

Soms kan het leven je danig door elkaar schudden.

Dat gebeurde bij ons op 26 juli, nu bijna 6 weken geleden. We hadden vakantie. Jongste was op kamp, de middelste op reis en we gingen oudste zoon bezoeken, een dagje met de fiets naar Brussel. Ter hoogte van de plantentuin van Meise hoorden we sirenes en een beetje verder in Strombeek zagen we op de A12 onder het fietspad, dit ongeval.

Het pakte ons. De lieve wederhelft en ik waren ervan gedaan. Wisten wij toen veel …

’s Avonds passeerden we daar terug, besloten in Meise aan een terrasje af te stappen en vertelden nog eens tegen elkaar over de ambulancier die we teken zagen doen dat de bestuurder overleden was. Gruwelijk erg vonden we dat voor zijn geliefden die achterbleven. Wisten wij toen veel …

Daar op dat terras kreeg ik telefoon en werden we danig door elkaar geschud. In het ongeval dat wij die ochtend hadden zien gebeuren, had onze buurman en goede vriend Johan Dermaut het leven gelaten.

We zijn er in ons ‘Streukke’ allemaal het hart van in. Johan was ‘op vakantie voor zijn pensioen’ (prepensioen mochten we niet zeggen 😉 ) waardoor hij veel tijd had voor de buren. Hij las zeer veel, was zeer intelligent, creatief en goedlachs. Als hij over de haag riep: “Heb je twee minuten?”, dan was je het eerste uur niet terug.

Wij werden ‘tuinvrienden’ door dit. Namen van planten kon hij echter niet onthouden. Elk voorjaar had hij hetzelfde probleem: “Wat hebben wij geplant en wat is onkruid?” Dan ging ik een namiddagje zijn ‘geheugen opfrissen’. Uren babbelen, lachen en zeveren, betekende dat. Als ik in de tuin een probleem had, kon ik steeds bij hem terecht. Palen die in de grond moesten? Een versleten struik die eruit moest? De kettingzaag die ik niet in gang kreeg? “Kom, Brutus zal dat wel doen.” zei hij dan.

Johan had ook een passie voor fotografie. Daarom vroegen we hem de foto’s voor ons boek ‘Onze Aarde Vieren’ te nemen. Het was zo fijn, samenwerken met hem.

Enkele weken voor zijn dood was hij nog foto’s komen nemen in onze tuin. Voor een nieuw project waar hij mee bezig was, zei hij. Daarvoor was hij ook boeken over de Renaissance aan ’t uitpluizen. We zullen nooit weten wat dat project zou geworden zijn. Woedend kan ik daarvan worden! Het is niet eerlijk dat zo’n positieve, levenslustige mens moest gaan.

Johan zijn vrouw, Katrien, werd door hem op handen gedragen. Ze waren zo’n mooi koppel maar nu staat ze er alleen voor. Nee, niet alleen! We hebben in ons Streukke al afgesproken dat we haar gaan helpen. Verbinding brengt troost, vind ik.

Daarom contacteerde ik een humanioravriendin die nu in Amsterdam woont. Toen onze kinderen klein waren, is ons contact heel even wat verwaterd. Maar nu komen we allang terug jaarlijks samen en dat doet echt deugd. Haar papa, Stefan Keppens is letterkapper. Haar mama is ook heel creatief. Ik mocht bij hen in de tuin een kei gaan kiezen en terwijl mijn verhaal eens doen. Het meeleven, het creatief meedenken, de prachtige tuin, het voelde als een zacht troostend dekentje. Ik had graag het woord ‘Courage’ op de steen en dat heeft Stefan prachtig gedaan, vind ik.

De steen ligt nu bij Katrien in de living, bij Johan zijn foto. De courage gaan we nodig hebben. Katrien hoort bij ons en haar verdriet is ook het onze. We blijven ons verbinden met elkaar, dat zou Johan zo gewild hebben.

door

Trouwbloemen

Jaren geleden, op een personeelsfeestje hing er iets in de lucht. Hij had hem gevraagd voor ‘ne slow’ en wat er toen tussen die twee gebeurde, dat was overduidelijk. Zo blij werd ik daarvan. Want liefde is liefde.

Zelf hadden ze het nog niet door op dat moment. En het heeft nog wel even geduurd voor ze eraan toegaven. Vanaf de zijlijn heb ik steeds gesupporterd, ze verdienden het zo.

Vorig jaar vertelden ze dat ze gingen trouwen. En vroegen ze of ik de boeketjes voor de tafels in de zaal wilde maken. Ik zie hen alletwee heel graag. Maar trouwboeketten maken, dat kon ik toch helemaal niet.

“Ja maar, we willen geen boeketten zoals van een bloemist, het mag niet ‘afgeborsteld’ zijn.” zeiden ze toen. Het moesten tuin- en veldbloemen zijn. Graag in zoveel mogelijk kleuren, zoals de regenboogvlag. En in allemaal verschillende flesjes en vaasjes. De kleurrijke bloemen moesten symbool staan voor hun speciale liefde: twee mannen waarvan de ene een ander kleurtje heeft dan de andere.

Ik voelde me eigenlijk echt wel vereerd dat ze daarvoor aan mij dachten en zei ja.

Deze bloemen gebruikte ik: Echinacea JS ‘Purple prairie’, Heliopsis helianthoides JS ‘Sunny Wink’, Rudbeckia fulgida deamii, Scharnierplant (Physostegia), Aster thomsonii, Crocosmia ‘Lucifer’, Lavendel, Zinnia, korenbloemen, wilde peen en Hazenstaartgras.

De jongens waren content. En zelfs de fotograaf had gevraagd waar ze hun ‘bloemist’ gevonden hadden. Ik had hun speciale dag nog mooier gemaakt, zeiden ze. Daarvoor doet een mens dat toch hè …

door

De ecologische zwemvijver (3)

Heel lang voor gespaard en jaren en jaren naar uitgekeken. Dit is de eerste zomer van de zwemvijver hier.

Geen chloor zoals in een zwembad. Het water wordt zuiver gehouden dankzij een plantenfilter. Daardoor heb je ook ‘randbeleving’ en geef je kansen aan de natuur. Wij hebben er hier een ‘home cinema’ van gemaakt. Je vindt ons dikwijls naast het water waar we al dat leven observeren en genieten van de capriolen van al die beestjes.

Naast het zwemgedeelte en de filter van de vijver wilden we ook een amfibieënpoel met stilstaand water. Hier krioelt het van het leven. Libellen komen er hun eitjes leggen. Da’s echt zalig om te zien! Bootsmannetjes roeien heen en weer. Schaatsenrijders wandelen over het water. Een geelgerande watertor laat zich af en toe zien. Mini salamandertjes schieten vlug onder de planten als ik te dichtbij kom. Er wonen nu zelfs twee groene kikkers. Froggy was de eerste. Ze is niet zo groot en ze heeft mooie bruine billetjes waarmee ze graag in de zon ligt. In de ingegraven metserskuip met waterplanten aan de andere kant van het terras zat enkele weken daarna Kermit. Hij is wat groter en heeft groene billetjes. We ontdekten hem toen hij op een avond ineens begon te kwaken en Froggy vanuit de vijver antwoordde. Een ontluikende romance waar wij getuigen van waren, spannend hoor! Ondertussen zijn de twee gaan samenwonen in de vijver.

Zelf hebben we ook al veel gezwommen, de eerste keer op paasmaandag. Er is nochtans geen verwarming geïnstalleerd. De combinatie van een zwarte folie en de zon is voldoende. Het water is zalig zacht en ruikt heerlijk.

Dinsdag ben ik na een zwoele nacht in het woonzorgcentrum en een warme middag in mijn bed, van mijn pyjama in mijn bikini recht de vijver ingedoken. Relaxed dobberde ik op mijn rug in het water. Alleen mijn neus kwam boven en af en toe bewoog ik eens sloom om niet kopje onder te gaan. De blauwe lucht sidderde van de hitte, het was 40°C en het was toen dat Menck een ei gebakken heeft op zijn terrastegels. Het water in de vijver was zalig lauw, puur genieten was dat.

Vanuit het water zag ik ineens dat de Zwanebloem in de amfibieënpoel twee bloeistengels gekregen had. Stilletjes zei ik vol bewondering “wauw” zodat de twee zonen nieuwsgierig kwamen aangelopen. “Moeder toch!” grinnikten ze toen ze zagen dat het ‘maar’ over een bloem ging. Ze doken met veel misbaar net naast mij in het water. Gedaan met de rust … 😉

door

Mooie plantencombinaties begin juli.

Hier ben ik er nog eens mee. Geïnspireerd door Lievesgarden die met dit projectje startte en zeer enthousiast reageerde toen ik vroeg of ik mocht meedoen. Ondertussen ontmoette ik haar in ’t echt en ondervond wat een toffe dame ze is.

Door de aanleg van de vijver was de tuin hier wat ‘bloot’ geraakt. Daar waar het kraantje moest passeren, deed ik de planten uit, liet er enkele overwinteren in de moestuin en gaf er ook veel weg. Veel kans om nieuwe dingen te proberen dus, jeuj!

Op de voorgrond Physocarpus opulifolius ‘Darts Gold’, gekregen van buurman. Ik deed er de voorlaatste buxus uit de tuin voor weg. Daarrond Calendula, Salvia viridis, Leeuwenbek, Consolida ajacis, Leonotis nepitifolia en Coreopsis ‘Moonbeam’
Jeneverbes struikje met links Geranium oxonianum ‘Sue Cox’ en rechts Euphorbia (ik weet niet meer dewelke 😉 ) en Lavendel

Achter de vijver onteigende ik de kippen een deel van hun kippenhok en legde ik nog een border aan. Nog niet helemaal tevreden van het resultaat maar er zijn ook al toffe combinaties. In het najaar ga ik hier nog wat verder kunnen buitenspelen of zoals Lieve het zo mooi zegt: “schilderen met planten”.

Agastache ‘Black Adder’ met op de voorgrond eigenzinnige gevulde papavers die zichzelf daar gezet hebben. Mooie combinaties vormen soms zichzelf. De papavers staan tussen Asters ‘Pink Button’s’ die later zullen bloeien.

Nog zo’n eigenzinnig papavertje dat zich voor Lythrum salicaria gezet heeft

Appelmunt met Veronica longifolia ‘Martje’ en op de achtergrond Veronicastrum virginicum ‘Lavendelturm’

Monarda ‘Ou Charm’ die zeer langzaam uitbreidt in het midden met links Roomse kervel, achteraan Geranium oxonian ‘Sue Cox’ en Teucrium hyrcanicum ‘Paradise Delight’ en rechts Lavendel.

Op de voorgrond Slangenkruid, Echium (waar ik zot van ben, heb al gezien dat ik er volgend jaar terug meer zal hebben) met erachter Sint-Janskruid, Hypericum perforatum. ’t Zijn wilde bloemen en die moet je echt in de tuin hebben, vind ik.